«از نظر بیش‌تر مردم نوشته‌ها عرصۀ تظاهر و فریبند، زیرا در این عرصه همان‌قدر که می‌کوشیم دیگران بفهمند ما می‌دانیم، آنان می‌توانند بفهمند که ما نمی‌دانیم.»
چگونه به زبان جامعه‌شناسی بنویسیم؟ مارک ادواردز با ترجمۀ روان مهدی فرهمندنژاد؛ سعی می‌کند در بارۀ نگرانی‌هایی صحبت کند که در زمان نوشتن متون جامعه‌شناسی با آن روبرو می‌شویم.
نویسنده می‌داند که نمی‌تواند نسخه‌ای بی‌نقص یا دستورالعملی عمومی ارائه بدهد، اما هدفش این است که یاد بگیریم چگونه از اشتباهات ناشیانه فاصله بگیریم و از تجربیات کسانی استفاده کنیم که پیش ما، این راه را رفته‌اند. کتاب با پیشنهادهایی درباره این که چگونه پرسش‌هایی درخور پژوهش مطرح کنیم آغاز می‌شود و بعد چشم‌اندازی در بارۀ یک مقالۀ شاخص پژوهشی و دانشگاهی ارائه می‌کند.
«هدف این نوشته این است که کمکتان کند تا طرح‌های ذهنی و ایده‌هایی را که در ذهنتان می‌گذرد، برگرفته و آن‌ها را تبدیل به پرسش‌هایی قابل پژوهش کنید تا بتوان آن‌ها را با دیگران در میان گذاشت یا برای تصمیم‌گیری‌های مهم از آن‌ها بهره برد.»

پیش از مهاجرت به استرالیا، سال‌ها در تهران زندگی می‌کردم.آن اواخر برای مراسم ترحیم پدر به زادگاهم، اصفهان، رفتم. در آن سفر، خواهرم مژده، که بسیار به او نزدیک بودم مرا با آمفتامین آشنا کرد. تجربهٔ غریبی بود از بیداری ممتد؛ درست شبیه حال اکنونم که دیگر توان خوابیدن ندارم. مصرف آمفتامین را تا یک ماه بعد از آن هم ادامه دادم. پیش از آن آن‌قدر کابوس می‌دیدم که دلم بمی‌خواست با چشمان باز دنیا را زندگی کنم. ولی آن‌قدر چشمانم را باز نگه داشتم که حسابی گود رفتند. شاید برای رهایی از کابوس‌ها نباید خواب را به مسلخ کشید…

ایوبْ یهودی پرهیزگار و تنگدستی است که به کودکان تورات می‌آموزد. او در گریز از آمــاج بلایایی که از هر سو بر سرش باریده است، همراه همسر و دخترش به آمریکا می‌رود. اما در دنیای تازه رنج، تحمل‌ناپذیرتر از پیش بر سر او آوار می‌شود، چنان‌که ایمانش را از دست می‌دهد…
یوزف روت از نویسندگان متعهد و ضدجنگ بود که پس از به قدرت رسیدن هیتلر کتاب‌هایش در آلمان ممنوع شد و از همین رو به تبعیدی خودخواسته رفت و در فقر و تنگدستی درگذشت.

این است نیچه نگاهی متفاوت به زندگی و آثار مهم نیچه است و نویسنده با اشاره به اسطوره های یونان باستان و گوشه هایی از زندگی این فیلسوف بزرگ قرن نوزدهم اروپا می کوشدتفسیری جدید از زندگی او را در اختیار خوانندگان قرار دهد.

جی. دی. سلینجر (2010-1919) نویسندة معاصر آمریکایی را پیش از هر چیز به عنوان خالق ناطور دشت ‌می‌شناسیم. نام سلینجر چنان با نام هولدن کالفیلد، قهرمان ناطور دشت،‌ گره خورده است که نمی‌توان از هم بازشان شناخت.
اما زندگی سلینجر بُعد دیگری نیز داشت و آن دوری گزیدن سرسختانه‌اش از منتقدان و هواداران بود که گاه به ایجاد شایعه‌ها و درگیـری‌هایی غریب می‌انجامید.
زندگی سلینجر تا واپسین دم در پیوند با آثارش بود و از آنچه نوشته بود و می‌نوشت جدایی نداشت.

کتاب پیشِ رو شامل سه داستان از کراسناهورکای، نویسندهٔ مجار، است؛‌ آخرین گرگ که داستانی است بلند و دو داستان کوتاه که گرچه بیست‌وپنج سال قبل از آخرین گرگ نوشته شده‌اند و و به لحاظ داستانی کاملاً مستقل از یکدیگرند اما هر سه در مفهوم و مایه اشتراکاتی دارند. لاسلو کراسناهورکای را بیش‌تر با کافکا و بکت قیاس کرده‌اند و سوزان سانتاگ او را «استاد آخرالزمان» می‌نامد که به «گوگول و ملویل پهلو می‌زند».

من واقعیت خود را نقاشی میکنم. فقط همین را می دانم که نقاشی میکنم زیرا محتاج نقاشی ام، و همیشه هرچه را از ذهنم می گذرد، بی هیچ فکر و ملاحظه دیگری بر بوم میکشم.
آنچه از ذهن فریدا میگذشت و به هنرش راه می یافت، برخی از بدیع ترین و شورانگیز ترین تصاویر قرن بیستم بود. او با نقاشی کردن ازخودش در حال خونریزی، گریستن و شکستن، ماهیت درد خود را به هنری صریح و در خور توجه که با شوخ طبعی و خیال پردازی تعدیل می شد بدل میکرد. خود زندگینامه مصور فریدا که همواره خاص و شخصی است، و بیش از آن که به لحاظ گستره فراگیر باشد، جستجو گرانه است، شدت و قدرت عجیبی دارد؛ قدرتی که می تواند توجه بیننده را به شیوه عذاب آوری به خود جلب کند.

نگویید چیزی نداریم، نامزد جایزهٔ بوکر 2016، راوی زندگى دو نسل متوالى از یک خانوادهٔ بزرگ چینی است: نسلى كه انقلاب فرهنگی سرشار از بی‌عدالتی و تحقیر در دههٔ ‌1960 را تجربه کرد و فرزندانش، دانشجویانی که خشونت و قتل‌عام از سوی حکومت را در رویدادهای 1989 میدان تیان‌آن‌من از سر گذراندند.
در مـركـز ایـن داسـتان حمـاسـى، دو زن حضـور دارنـد؛ مـارى و اى‌ـــ‌ میـنـگ.مارى می‌كوشد از خلال رابطه‌‌اش با اى‌ـــ‌مینگ، قصهٔ خانوادهٔ متلاشى‌اش در ونكــوورِ زمـان حـال را بازسـازى كنــد و پاسـخ پرسش‌هایی را بیـابد. او سـرانجام درمى‌یابد چطور كاى، پدر مرموزش كه پیانیستى بااستعداد بود، اسپارو، پدر ای‌ــــ ‌ مینگ كه آهنگسازى برجسته بود و جولى، ویولنیست نابغه، مجبور می‌شوند در دورهٔ كارزارهاى سیاسى چین، شخصیت هنرى خاص خود را تغییر دهند، كارى كه پیامدهایش تا پایان عمر رهایشان نمی‌كند.
مادلین تین با چیره‌دستى و پختگى، طنز و هنرمندى، رمانى می‌آفریند به شدت عمیق و درونى و در عین حال سیاسى كه گرچه از جزئیات زندگى چینى سرچشمه می‌گیرد، بى‌تردید جهانشمول و غیر قابل چشمپوشى است.

آلن اس، وایس، نویسنده­ی کتاب، به گفته­ی خودش یک اشتراوسی است. کسی که دکترایش را هم در فلسفه و هم مطالعات سینمایی و پرفورمنس از دانشگاه نیویورک گرفته و پایان­نامه­ی دکترای فلسفه­اش به مرئی و نامرئی، اثر واپسین و ناتمام مرلو-پونتی، اختصاص یافته است. او در فرانسه­ی دهه­ی هشتاد در کلاس­های داغ میشل فوکو، ژیل دلوز رولان بارت حاضر بوده و به هر دو زبان انگلیسی و فرانسه می­نویسد. این مجموعه نحستین ترجمه از آثار وایس و در حکم معرفی او به علاقه­مندان فارسی زبان این حوزه­هاست. نکته­ی مهم درباره­ی جغرافیای کتاب حاضر یعنی نحوه­ی چینش و ضرورت گزینش مقالات این است، که هم تنوع و گستردگی موضوعات و هم شیوه­ی ریزوماتیک اتصالات و سنتزها در نحوه­ی ارائه موضوع در هر مقاله، و نیز شیوه­ی مفصل­بندی و به پیش بردن تحلیل وتفسیر بنا به هر بحث، همگی به گستره­های کثیر- از فلسفه گرفته تا زبان­شناسی، مطالعات سینمایی، روان­کاوی و دیگر حوزه­های فرعی­تر- راه می­برند. کلیت گشوده­ی کتاب حاضر با جستارهایی در ساحا فلسفه آغاز می­شود؛ مثلا چهار مقاله­ی نخست- که با اتکا به سه چهره­ی محوری باتای، کافکا و ساد، در میانه­ی فلسفه و ادبیات حرکت می­کنند- همگی مساله «بدن» را پیش می­کشند..

جلال­ الدین محمد بلخی، قبل از مواجهه با شمس تبریزی، دانشمند و عالمی بود موقر و معنون، ا ما برخورد آذرخش­گون شمس­تبریزی وجود او را به آتش کشید و کوه خفته مولانا را به آتش­فشانی عاشقانه مبدل ساخت بطوری که هیچ اندیشمند و خردمندی را نمی­توان یافت که با آثار سحرکننده مولانا آشنایی پیدا کند و محو تماشای زیبایی­های کلام وی نشود. رینولد نیکلسون که عمری را صرف آثار مولانا و ادبیات عرفانی ایران کرده است درباره او چنین گوید: «نبوغ عرفانی ایرانی در جلال­الدین تجلی یافته و چون بر آثار شعرای عارف جهان نظر افکنیم مولوی را می­بینیم که بر رفیع­ترین قله ایستاده است و سایر شعرای عارف جهان در مقام مقایسه با او در حکم تپه کوچکی هستند. با مطالعه آثار شعرای بعد از مولوی به این نکته پی می­بریم که همه ایشان از عقاید وی استفاده کرده و تحت نفوذ معنوی او بوده­اند…»