مجموعه داستان «ها کردن» نوشته‌ی «پیمان هوشمندزاده» است. این مجموعه چهار داستان با مضمون روزمرگی و زندگی شهری را دربردارد. «یک بار هم شده سوسن گوش بده»، «مثلاً بازی»، «سوراخ لحاف» و «ها کردن» عنوان داستان‌های این مجموعه است. ناشر درباره‌ی این مجموعه آورده است: «فقدان ارتباط آدم‌ها و پوچی روابط زناشویی به شکلی طنزآمیز در این اثر گنجانده شده‌اند. هوشمندزاده در این مجموعه از رئالیسم رایج در این گونه داستان ها فاصله گرفته و فرمی نامتعارف را برای روایت داستان های خود برگزیده است: فرمی قطعه قطعه که راوی در هر قطعه آن گوشه یی از موقعیت را آشکار کرده است.» در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «بعضی چیزها می‌رود توی مخم، مثلا همین بوی کباب. این که همسایه‌ها بوی کباب راه می‌اندازند، به خاطر این نیست که روی مخم کار کنند. همین طوری نمی‌گویم، روی این جریان فکر کرده‌ام.نه، نیست. مگر مردم بی کارند؟ اگر بود شک نداشتم که دیوانه‌ام، ولی به خاطر بوی کباب هم که نمی‌شود از کسی شکایت کرد بروم بگویم بنده‌های خدا توی بالکنشان منقل کباب گذاشته‌اند؟ یا این که زیر پنجره‌ام می‌زنند زیر آواز؟» کتاب ها کردن را نشر «چشمه» منتشر کرده و در اختیار مخاطبان قرار داده است.

اگر می خواهید تغییری مثبت در زندگی تان ایجاد کنید، اگر دوست دارید در جمع با آرامش و تسلط صحبت کنید، اگر تمایل دارید جرأت «نه گفتن تان» را بیشتر کنید و اگر می خواهید در مقابل تحقیر، تمسخر یا انتقادهای بی جای دیگران خود را نبازید، بهتر است بدانید که به خودباوری و پرورش اعتماد به نفس نیاز دارید.

این کتاب، مجموعه دو متن تاریخی است. متن اول با عنوان «روزنامه سفر سلطان مراد چهارم به ایروان و تبریز»، به وسیله یکی از کاتبان گمنام دیوان عثمانی نوشته شده و شامل گزارش دقیق سفر و لشکرکشی نه ماه و نیمه «سلطان مراد چهارم»، به «ایروان» و «تبریز» در فاصله شوال 1044 تا رجب 1045 ه. ق است. این گزارش که به شکلی دقیق و روشن و با مهارت و نکته سنجی بسیار نوشته شده، از ارزش و اهمیت بسیار در روشن ساختن جوانبی از روابط صفویان و عثمانیان برخوردار است.

متن دوم با عنوان «منزل نامه بغداد»، باز هم به قلم یکی دیگر از کاتبان گمنام دیوان عثمانی، به گزارش دقیق و روز به روز سفر و لشکرکشی یک ساله و پانزده روزه «سلطان مراد چهارم» به مرزهای غربی ایران، در فاصله سال های 1048 تا 1049 ه. ق، و در زمان حکومت «شاه صفی»، اختصاص دارد. هدف اصلی این سفر نظامی، اشغال بغداد و بیرون راندن صفویان از قلمرو عراق عرب بود.این متن نیز، در بررسی روابط میان حکومت های صفوی و عثمانی در نیمه قرن یازدهم ه. ق، از ارزش و اهمیت خاصی برخوردار است.

موضوع این کتاب، شرح دو سفر از سلطان مراد چهارم عثمانی و بیان روابط خارجی ترکیه عثمانی در قرن یازدهم هجری است. کتاب حاضر، مشتمل بر دو متن تاریخی است. متن نخست، روزنامه سفر سلطان مراد چهارم به ایروان و تبریز است. این اثر حاوی گزارش دقیق، روزبه‌روز و منزل به منزل سلطان مراد طی نه ماه و نیم اردوکشی به مرزهای ایرانِ زمان شاه‌صفی است. متن دوم که «منزل نامه سلطان مراد چهارم به بغداد» نام دارد، همچمون اثر پیشین مشتمل بر گزارشی دقیق از سفر سلطان مراد و اردوکشی یک سال و پانزده روزه وی به مرزهای غربی ایران در زمان شاه‌صفی است. آن‌گونه که از متن کتاب بر می‌آید، هدف اصلی این سفر نظامی، اشغال بغداد و بیرون راندن صفویان از قلمرو عراق عرب بوده است.

سردادور از پاورقی‌نویسان قدیمی ایرانی است که رمان‌های تاریخی فراوانی از وی در چند دهه اخیر به بازار کتاب راه یافته است و تجدید چاپ‌های متعدد این آثار نشانگر محبوبیت و عامه‌پسندی آن‌ها است. سردادور در سال ۱۲۷۵ هجری شمسی در تبریز به دنیا آمد؛ از دهه بیست تا اواخر دهه چهل در مجله «اطلاعات هفتگی» پاورقی نوشت و از عوامل جذابیت و فروش آن مجله، یکی نیز داستان‌های پرآب‌و‌تاب سردادور بود که پس از پایان چاپ آن‌ها در مجله، به شکل کتاب نیز در اختیار مخاطبین قرار می‌گرفت. برخی از این آثار عبارتند از: زندانی قلعه قهقه، شاخه نبات، از صید ماهی تا پادشاهی، در پس پرده، مه‌لقا، آزاد زنان، كیمیاگران، دختر قهرمان، افسانه‌ی قاجار، بانوی سربدار و.. مه‌لقا و آزادزنان: در این كتاب نیز حمزه سردادور، نویسنده‌ی برجسته و ماهر، مانند سایر رمان‌های ماندگار و خواندنی‌اش دو داستان مجزا را بر مبنای رویدادهای واقعی اجتماعی و تاریخی ایران، به رشته تحریر در‌آورده و ‌کوشیده است در آن‌ها روحیه‌ی ایمان و وطن‌دوستی را در خوانندگان آثار خود تقویت نماید. این كتاب دو اثر متفاوت از سردادور را شامل است كه به علت كمی حجم آن‌ها در یك مجلد آوردیم: «مه‌لقا» این داستان، روایت دختری است به نام «مه‌لقا»، دختر «س‌ـ الممالك»، یكی از ملاكان تهران، كه مادر او «تاج‌الملوك» بعد از مرگ پدر، دلباخته‌ی «قدیربیك» می‌شود و مه‌لقا را مانع وصال می‌بیند و… «آزادزنان» این اثر خوانندگان را به دوره‌اى از تاریخ كشور ما مى‌برد كه ازبكان با برخوردارى از حمایت روسیه‌ی تزارى و ضعف نظامى ناصرالدین‌شاه، مناطق مرزى ایران را عرصه تاخت و تازهاى خود قرار داده بودند و زنان و مردان ایرانى را اسیر كرده و در بازارهای تركستان (خیوه و خوارزم) مى‌فروختند. بسیارى از حوادث این داستان واقعیت داشته و در اكثر كتاب‌هاى تاریخى این دوره، نظیر «ناسخ التواریخ» آمده است كه از آن جمله می‌توان به جنگ معروف «آق دربند» در سرخس در ســال 1371 هجرى قمرى و تجاوز محمّدامین‌خان ازبك (معروف به خوارزمشاه) به مرزهاى ایران اشاره دارد

او واقعیت زندگى ایران را در دشت‌ها و بیابان‌هاى ایران درک مى‌کرد. ساعت‌ها در قله تپه‌اى مى‌نشست و به این ریگزارهاى داغ و صخره‌هاى سرخ بنفش و درخت‌هاى نارون که مثل توپ گرد بودند و پاره‌هاى آهن زنگ‌زده و استخوان حیوانات مرده و دهانه‌هاى چاه‌هاى قنات و سیم‌هاى تلگراف و تیرهاى کج و گاهى شکسته نگاه مى‌کرد. صداى باد براى او افسون مخصوصى داشت. در این نفیر هر صدایى را که مى‌خواست مى‌شنید. صداى آبى که ننه جونش از پله اول خزینه حمام روى سرش مى‌ریخت، صداى گریه بچه‌هاى همسایه، صداى شاگرد مدرسه‌ها که او را سرزنش مى‌کردند و به او مى‌گفتند که «جعفر پدر نداره از زیر بوته درآمده». صداى شلاقى که در زندان خورده بود. گاهى باد آواز ساربان و زنگ قاطر و نغمه‌هاى یکنواخت زوار را به همراه داشت، ساعت‌ها مى‌توانست دراز بکشد و این آهنگ‌هاى گوناگون را از هیچ درآورد.
گرسنگى بود که او را از فراز این کوه‌ها و تپه‌ها به آبادى مى‌کشاند. غروب آفتاب کوه‌ها به شکل آدم‌هاى افسانه‌اى جلوه‌گر مى‌شدند. رنگ محو آسمان و لکه‌هاى ابر کبود، عینآ شبیه به لحاف‌هاى اطلسى و ابریشمى بود که پنداشتى روى خود کشیده‌اند. جعفر چنین لحافى را در یکى از خانه‌هاى ارباب خودش دیده بود و هروقت آسمان غروب جلگه‌هاى خشک ایران را مى‌دید، به یاد آن مى‌افتاد.
آن وقت شب، این شب‌هاى بیابان خشک و بى‌علف، زمین حالت عادى خود را از دست مى‌دهد و دنیا صورت داستان و افسانه به خود مى‌گیرد. هر تخته سنگ، هر شن‌ریزه، هر برآمدگى، هر صدا، همه چیز زنده مى‌شود. همه به حرکت مى‌آیند و عالم خاص خود را جلوه مى‌دهند. آسمان مانند کاسه فیروزه، که با جواهر زینتش کرده باشند، این دنیاى داستان را از چشم بد حفظ مى‌کند، چه ممکن بود که جعفر در زندان نباشد! چه ممکن بود که آن احتیاج بى‌نام که گاهى او را کت بسته هرجا که مى‌خواست، سوق مى‌داد بازهم براو مستولى شده باشد و او را به سرگردانى در بیابان‌هاى جنوب و مرکز و مشرق ایران وادار کرده باشد.
جعفر آدم‌هایى را که در بیابان با آنها آشنا مى‌شد دوست داشت. جعفر با چاروادار، ساربان، چوپان، شوفر، ژاندارم، عمله راه، قهوه‌چى، درویش و ولگرد، در بیابان کنار چشمه، در دره‌هاى سبز، در جاده‌هاى خشک، در جنگل و قهوه‌خانه آشنا مى‌شد؛ چند روز، چند شب و یا چند ساعت، و بعد مى‌رفتند و دیگر پیدا نمى‌شدند. اینها خودشان را همان‌طور که بودند نشان مى‌دادند. خوب بودند، یا بد بودند، همان‌طورى بودند که خودشان را نشان مى‌دادند. دیگر آدم فرصت نداشت که در زشت‌خویى
یا خوشدلى آنها شک کند.
در صورتى که آدم‌هاى شهرى را هیچ‌وقت نمى‌شد شناخت. سالها با آنها آمد و شد دارد، زیر و روى زندگى آنها را مى‌داند، آنها را در وضع‌هاى مختلف، در دوران‌هاى بحرانى آزمایش کرده، باوجود این گاهى مى‌شود که همان آدم در مواجهه با یک سانحه پیش‌بینى نشده، سر پول، سر زن، سر مقام قیافه حقیقى خود را نشان مى‌دهد و نقابى را که سالها داشته برمى‌دارد و صورت خود را بدون صورتک جلوه‌گر مى‌سازد.

از وقتی خودم را شناختم نگاهم به او بود. در میان جمع،در خانواده و در تنهایی.کسی بود که مثل هیچ کس نبود.ارمغانی از آرامش بود.او که برای تمام چراهای تمام نشدنی ام همیشه پاسخی داشت… در طول این سال ها همواره احساس می کردم باید چیزی را روی کاغذ بیاورم. آنچه را که به مرور از مطالعه تاریخ پر رنج و دردمان و ژرف نگری در فراز و نشیب زندگی پدر بزرگ،دریافت کرده بودم و این همه را به نیت رساندن آن به مخاطب جوان میهنم،نسلی که تازه نفس می آید،تا سکان کشتی طوفان زده کشور را به دست گیرد،لازم می بینم.