نویسنده: پوران ایران
نشر: آموت
توضیحات:
کتاب «خواسته‌گاری» نوشته پوران ایران شامل 14 روایت طنزآمیز از ماجرای خواستگاری از نویسنده آن منتشر شد. به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «خواسته‌گاری» تازه‌ترین مجموعه داستان طنزی است که نشر آموت آن را به قلم پوران ایران منتشر کرده است. این کتاب مجموعه‌ای از 14 داستان به هم پیوسته است که راوی تمامی آنها دختر نوجوانی است که موقعیت‌های پیش آمده در امر خواستگاری مردان مختلف از خودش برای ازدواج را به زبانی طنز آمیز روایت کرده است. پوران ایران در گفتگو با خبرنگار مهر با اذعان بر اینکه این اثر نخستین تجربه نویسندگی او به شمار می‌رود گفت: شاید گفتن این جمله به صلاح من نباشد اما تمامی چهارده داستان این کتاب واقعیت دارد و همه آنها برای خود من اتفاق افتاده است. وی افزود: من عین رویدادی که در چهارده مورد خواستگاری انجام شده از من رخ داده را در این کتاب به زبان طنز نوشته‌ام. در این مدت‌بسیاری هم از من پرسیدند که چرا طنز و چرا با خودت این کار را کرده‌ای؟ واقعیتش این است که نمی‌شود با هیچ نگاهی جز طنز به این آدم‌ها و نوع ابراز محبتشان برای خواستگاری کردن نگاه کرد. این نویسنده افزود: البته داستان‌های من با وجود ظاهر طنزشان، بسیار متاثر کننده نیز هستند از این منظر که بسیاری از معیارهای موجود در جامعه برای ازدواج را پیش چشم ما می‌آورند و چاره‌ای جز نگاه طنزآلود به این رویداد نداریم. ایران تاکید کرد: کتاب بعدی من هم به نوعی در ادامه همین اثر خواهد بود و به سرنوشت زن راوی این داستان‌ها و اینکه در نهایت چه تصیمیم برای خود و زندگی‌اش می‌گیرد، می‌پردازد. ایران در بخشی از داستان نخست این مجموعه می‌نویسد: ما که همواره بابت گناه شوهر نکردن زیر ذره‌بین ملت همیشه در صحنه بودیم و سوگندهای ‌من مبنی بر نداشتن خواستگار به باور کسی نمی‌گنجید، یکباره دست خداوند در این مدار نمایان شد و از چپ و راست، خواستگارانی برای‌مان به زعم جامعه، ترشیده پیدا شد که خود مثنوی هفتاد من کاغذ است. اما نه تنها نمی‌خواهیم شما را از دانستن محروم کنیم، بلکه بر آنیم تا ذره ذره رفتار و کردار و بلکه پندار این عزیزان را بازگوییم تا شما امت همراه، بدانید که ما هم به اندازه خودمان خواهان داشته‌ایم.

نویسنده: سهیلا فرجام فر
نشر: سوره مهر
توضیحات:
برای دیدن چهره زنان ایرانی در دفاع هشت ساله، آیینه‌ای شفاف‌تر از گفتار و نوشتار خود آنان نیست. زنانی که در خطوط مختلف نبرد ایستاده‌اند تا از آنچه که دوست دارند. دفاع کنند. بسیاری از این زنان به خاک افتادند. بسیاری به اسارت دشمن درآمدند، بسیاری زخم برداشتند، بسیاری بر بالین مجروحان جنگ بیدار ماندند و آنانی که به خانه بازگشتند بسیار نیستند. برای این زنان هنوز جنگ به پایان نرسیده است. زیرا هموراه رنج چشم انتظاری و زخم هایی که با آن هم خانه‌اند، چون تابلویی از دیواری که امید، هاشورهایی از روشنی بر آن تابنده است. این کتاب،‌ خاطرات خود نوشته یک زن پرستار آبادانی‏ از سال اول جنگ تحمیلی عراق عیله ایران در شهرهای آبادان، خرمشهر، بهبهان، تهران و دزفول است. راوی خاطرات، زنی است که در دزفول به سبب اشتغالش در بیمارستان به عنوان پرستار با بسیاری از مجروحان و رزمندگان ایرانی مواجه بوده است. وی و همسرش، هر دو در بیمارستان نیروی هوایی ارتش در دزفول مشغول خدمت بودند که عراق به طور ناگهانی به ایران حمله می کند. راوی در آن زمان با دو فرزندش، در خرمشهر، به سر می برده است. از همین رو، همراه خانواده پدری به بهبهان می‌روند و پس از تحمل مشقت و سختی‌های بسیار، خانه و کاشانه‌اش را رها می‌کند و از مقابل عراقی‌ها می‌گریزد اما وی برای ادامه خدمت ناگزیر به بیمارستان ارتش در دزفول باز می‌گردد. بخش اعظم خاطرات به بمباران‌های دزفول، مجروحان شهر و رزمندگان اختصاص دارد.

قسمتی از کتاب:چشم که باز کردم، قطار کم‏کم به ایستگاه‏خرمشهر نزدیک مى‏شد. بارها این راه را آمده بودم. حتى درخت‌هاى کنارخط هم نشان مى‏داد که به خرمشهر زیبا نزدیک مى‏شویم. از پله‏هاى‏واگن پیاده شدیم. حالا با دو تا بچه و دو ساک‏دستى مانده بودم که چه‏کنم؟ باربرى با قد متوسط، چهره‏اى آفتاب سوخته که پنجاه ساله نشان‏مى‏داد نزدیکم آمد. با لحنى پدرانه گفت:«مى‏خواى کمکت کنم؟»