اگر در آغاز بر مسئله‌ای که این کتاب را پدید آورده است، به روشنی تصریح نشود، صفحاتی که در پی می‌آیند بی‌معنی و خارج از بحث خواهند بود. فکر کردم که بهترین شیوه ورود به این مسئله این است که از تحلیلهای مشهور ابن خلدون آغاز کنم. می‌دانیم که ابن خلدون به مسئله پیدایش طبیعی اقتدار سیاسی بسیار علاقه‌مند بوده است؛ وی اقتدار سیاسی را موتور تحول تاریخ می‌دانست و برای توصیف جنبه‌های متعدد فعالیت انسان، از آن به عنوان رشته هادی استفاده می‌کرد. اغلب از خود پرسیده‌ایم آیا او یک مورخ نابغه، یک پیشگام جامعه‌شناسی مدرن یا یک وارث مکتب فلاسفه اندلس بوده است. در حقیقت، این سه جنبه از کار او جدایی‌ناپذیرند. اصالت کار او این بود که ضمن توضیح اصل سازمانده، که از فلسفه سیاسی وام گرفته بود، از تاریخ سنّتی فراتر رفت، سپس همین فلسفه را از ویژگی مابعدالطبیعی‌اش جدا ساخت و در واقعیت اجتماعی قرار داد. در اندیشه ابن خلدون مسئله اقتدار کاملا محوری است، لیکن او آن را از سه منظر تاریخی، جامعه‌شناختی و فلسفی به تناوب و گاه همزمان بررسی کرده است. در وهله نخست به نظر نمی‌رسد اندیشه‌هایی که این گونه به دست آمده‌اند، با هم سازگار باشند، ولی با دقت و تأمل اندکی روشن می‌شود که آنها مکمل یکدیگرند و همپوشانی دارند. از منظر فلسفی آغاز می‌کنیم. ابن خلدون نمی‌پذیرد که تفکر درباره مدینه فاضله دقیقا مربوط به اندیشه سیاسی است چرا که این اندیشه بر شرایطی تأکید می‌کند که در تحلیل نهایی زندگی اجتماعی را کاملا زائد و بیهوده می‌سازند. فرد کامل که خود سعادتش را تضمین می‌کند به هیچ وجه نیاز ندارد که در نظامی سیاسی هرچه باشد زندگی کند. با وجود این، آثار مکتوب در مورد مدینه فاضله، که ابن‌خلدون در قلمرو دیگری مفید و مناسب ارزیابی می‌کند، در کوششی که برای درک زندگی سیاسی واقعی می‌کنیم، نمی‌تواند ما را هدایت کند.

کتاب حاضر حاوی چهار مقاله در فلسفهٔ علوم اجتماعی است؛ البته مطالب طرح‌ شده در مقالات می‌تواند به‌طور کلی برای علاقه‌مندان به فلسفهٔ علم نیز مفید و خواندنی باشد.
دو مقالهٔ اول به ماهیتِ قوانین علمی و ارتباطِ آن با مسائلِ علوم اجتماعی می‌پردازند.

در مقالهٔ اول، جان رابرتس (استاد دانشگاه کارولینای شمالی) استدلال می‌کند که آنچه در علوم اجتماعی، «قانون» خوانده می‌شود (مثلاً قانون عرضه و تقاضا) در حقیقت قانون نیست.

در مقالهٔ دوم، هارولد کینکید (استادِ دانشکدۀ اقتصاد دانشگاه کیپ‌تاون) به استدلال‌های رابرتس پاسخ می‌دهد و معتقد است در علوم اجتماعی هم می‌توان به تبیینِ روابط علی‌ومعلولی پرداخت و به همین معنا، در این علوم هم قانون وجود دارد.
دو مقالهٔ بعدی به دیدگاه‌های توماس کوهن مربوط می‌شوند. برندن لارور (استاد دانشگاه هرتفوردشر) با تشریحِ عوامل مؤثر بر شکل‌گیری نظرات کوهن، معتقد است که ادعاهای کوهن را باید عمدتاً یک مجموعه الزاماتِ روش‌شناختی در نظر گرفت، نه ایده‌های تاریخی-فلسفی. در مقالهٔ آخر، جیووانی باتیستا روسی (استاد دانشگاه جنوا، ایتالیا) ایدهٔ پارادایم را در علمِ اندازه‌گیری به کار می‌گیرد و با توضیح اینکه تا به امروز دو پارادایم اصلی در اندازه‌گیری وجود داشته، معتقد است می‌توان با ترکیبِ این دو پارادایم، به پارادیم سوم رسید که در آن پیوند نزدیک‌تری بین اندازه‌گیری در علوم فیزیکی و اندازه‌گیری در علوم رفتاری پدید می‌آید.

یک دهه پس از اصرار کرملین بر ایدهٔ بریکس به عنوان باشگاه دیپلماتیک قدرت های منطقه ای رو به ظهور و بازسازی آن در راستای به چالش کشیدن سلطهٔ ایالات متحده بر نهادهای اقتصادی جهانی، فعالیت موازی گروه کشورهای بریکس با نظم آمریکاــــ محور و به ویژه رژیم مالی برتون وودز، شبکهٔ نوظهور همکاری میان قدرت های تجدیدنظرطلب را با هدف تغییر نحوهٔ حکمرانی جهانی پدید آورده است. شکی نیست که بریکس راهبردی ترین نیرو برای اصلاح نظامبین الملل و نوع جدیدی از مدیریت استراتژیک به شمار می آید، اما موضوع اساسی به تفاوت میان آنچه کرملین می خواهد با آنچه به دست می آورد یا خواهد آورد، باز می گردد.