حق مردم در خودبسندگی غذایی برپایه‌ی این باور نوشته شده كه گرسنگی یك تقدیر طبیعی نیست. برتران هرویو در این كتاب با كاری كارشناسانه از لزوم به رسمیت شناختنِ حقِ توسعه برای همه‌ی مردم در هر سرزمینی، و در وهله‌ی اول، حق تأمین تغذیه‌ی خویش یا خودبسندگی غذایی سخن می‌گوید. او معتقد است كه همه‌ی مردم دنیا باید ارضای نیازهای غذایی خود را بر عهده گیرند، و این كار هم ممكن است و هم ضروری؛ آن هم در چاچوب مبادله‌های قابل كنترل و بدون توسل به خیرخواهیِ قدرت‌های بزرگ، قدرت‌هایی كه خواست‌شان برای كنترل سودجویانه‌ی سلاحِ غذایی را در پسِ موضوعِ رسالت انسان‌دوستانه‌ای كه ثروت‌شان به آن‌ها اعطا كرده، پنهان می‌سازند.

این پرسش كه “ما” كیستیم و فرهنگِ “ما” كدام است و رفتار و اندیشه و زندگانىِ “ما” چگونه مى‏باید باشد پرسشِ دشوار و تلخ و ترسناكى‏ست كه ذهن‏هاىِ اندیشه‏گرترین و حسّاس‏ترین و شریف‏ترین جان‏ها را در میانِ “ما” به خود مشغول داشته است. و این‏ها همه در بنیاد به پرسش از فرهنگ و ماهیّتِ آن بازمى‏گردد، پرسشى كه تاكنون در میانِ “ما” با دیدِ علمى و فلسفى چنان كه باید طرح نشده، و زبانِ ما هنوز چنان‏كه باید آماده‏ى گفتار درباره‏ى آن نیست. این دفتر دست‏آوردِ كارهاى پراكنده‏ى داریوش آشورى در این سه دهه درباره‏ىِ این موضوع است

هدف این كتاب ارائه‌ی شیوه‌ی جستار و چارچوبی برای فهم نظریه‌ی سیاسی است. به این منظور روند جستاری كه نظریه‌پردازان به كار گرفته‌اند مورد مطالعه قرار گرفته است و كوشش شده است تا نحوه‌ی عمل نظریه‌پرداز از مرحله‌ی سردرگمی اولیه تا مرحله‌ی نتیجه‌گیری بازآفریده شود. مؤلف نشان می دهد كه در روند جستار، ترتیب این مراحل همیشه به ترتیب زیر است: 1. مشاهده‌ی بی‌نظمی؛ .2 تشخیص علل آن؛ 3. ارائه‌ی راه حل. روند نظریه‌پردازی جزءِ چهارمی هم دارد كه همانا تصویر جامعه‌ی احیاشده است كه خصلتی شناور دارد و می‌تواند پیش یا پس از مراحل اول یا دوم باشد. در واقع، می‌توان گفت كه فهم نظری‌های سیاسی چارچوبی نظری، فلسفی، منطقی و كاربردی ارائه می‌دهد كه به كمك آن می‌توان “منطق درونیِ” هر نوع نظریه‌پردازی را خواه در زمینه‌ی سیاست، اقتصاد، اجتماع، تربیت و خواه اخلاق كشف نمود.

هنینگ مانکل (1948ـ2015)، نویسنده‌ی سوئدی و فعال اجتماعی و سیاسی، عمده‌ی شهرت‌اش را وام‌دار رمان‌های پلیسی است. اما در این رمان، با نثری ساده و شوخ، به زندگی پزشک بازنشته‌ای می‌پردازد که انزوا گزیده، اما با اتفاقاتی که رخ می‌دهد به ارتباط با آدم‌های دیگر وادار می‌شود. «شرمنده شدم. همیشه در چیزهای دیگران کاوش می‌کردم. حتا بلد بودم با بخار پاکتِ نامه را باز کنم و بعد دوباره بچسبانم‌اش. مادر مجموعه‌ای نامه داشت، مربوط به دوران جوانی‌اش، که در آن‌ها خطاب به دوستی همه‌ی رازهایش را گفته بود. کمی پیش از مرگ‌اش روبانی دور آن‌ها پیچید و ازمان خواست آن‌ها را بسوزانیم. این کار را کردم ــ اما اول خواندم‌شان. دفتر خاطرات دوست‌دخترهایم را می‌خواندم و به کمدهاشان هجوم می‌بردم؛ بلد بودم چه‌طور میزهای پزشکان همکارم را وارسی کنم. و حتا بیمارهایی بودند که محتویات کیف‌شان را به‌دقت بررسی می‌کردم. هیچ‌وقت پولی ندزدیدم. به‌دنبال چیز دیگری بودم. راز. ضعف آدم‌ها. و چیزهایی که هیچ‌کس نمی‌دانست به‌جز من.»

نغمه‌ی شبانه پنجمین اثر داستانی کریستوفر اَبانی (1966-)، نویسنده و شاعر زاده‌ی نیجریه و مقیم آمریکا، است که جایزه‌ی “پِن” سال 2008 را نصیب‌اش کرد. در گرماگرم جنگی داخلی در نیجریه، پسربچه‌ای از هم‌رزمانِ‌ خود جا مانده و در پی آن‌ها می‌گردد. او در این جست‌وجو ما را به سفری در دل یادها و رؤیاهای خود و اسطوره‌های بی‌کران کشورش می‌برد. نغمه‌ی شبانه سرشار از خیال‌ها و نمادهایی است که رنج‌های یک ملت را به تصویر می‌کشند. اگر ما بی‌گناهانِ این جنگ‌ایم، پس این‌همه شرارت را از کجا یاد گرفتیم؟ چه‌کسی به من یاد داد تا از کشتن لذت ببرم، لذت یگانه‌ای که برایم مانند اوجِ کام‌جویی است؟ فرقی نمی‌کند که چگونه مرگی باشد… لذت‌اش یکسان است و کافی است که دقیقاً روی همان لحظه، دقیقاً روی همان عمل، تمرکز کنم. هرگز پسربچه نبوده‌ام. این را از من دزدیده‌اند و هرگز هم مرد نخواهم بود. من شاید هیولایی افسانه‌ای باشم که تنها معاشقه‌ی وحشت‌آورِ کشتار را می‌شناسد.

سام سلوُن در سال 1923 در سن‌فرناندوی ترینیداد و توباگو و در خانواده‌ای هندی‌تبار به دنیا آمد. در سال 1950 به بریتانیا مهاجرت کرد و هم‌زمان با کار در سفارت هندوستان، داستان‌ها و نوشته‌های کوتاهی برای مطبوعات انگلیسی نوشت. در همین دوران بود که شاهکارش، رمان لندنی‌های تنها را منتشر کرد (1956) ـــ کتابی که سبب شد بعدها او را «پدر نویسندگان سیاه بریتانیا» بخوانند. لندنی‌های تنها توصیف دقیقی بود از وضعیت زیستی مهاجرانی که در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم از جای‌جای جهان راهی شهرهای اروپایی شده بودند؛ تصویری بی‌بدیل از حال‌وهوای زندگی آنان و از زبان و افکارشان. سلوُن که در ابتدا کتابش را با زبان انگلیسی معیار نوشته بود، پس از تلاشی چندماهه دریافته بود که برای رساندن چندوچون تجربه‌ی مهاجران به زبان دیگری نیاز است، و از این رو اثرش را، هم در گفت‌وگوها و هم در متن روایت، به زبانی ورای انگلیسی معیار بازگرداند: زبانی با نحو شکسته، افعال بی‌زمان و پر از لغات و اصطلاحات عامیانه؛ انگلیسیِ پرنیش‌ونوشِ مهاجران لاتینی و آفریقایی و هندی. حاصل این تلاش، رمانی بود که از تأثیرگذارترین آثار ادبیات مهاجرت شد.
سلوُن در نهایت در راه بازگشت به کشورش در سال 1994، در اثر نارسایی تنفسی در فرودگاه بین‌المللی پیارکو درگذشت. اما کتاب او نه اثری معطوف و محدود به لندن دهه‌ی 1950، که هجویه‌ی ماندگاری بود که شاید امروز، با فراگیری هرچه بیش‌تر بحران مهاجرت، خواندنی‌تر از هر زمانی باشد.