نئولیبرالیسم یکی از آن ایسم‌­هایی است که در کشور ما بد فهمیده شده است. سرنوشت آن بی‌شباهت به سرنوشت لیبرالیسم در اوایل انقلاب اسلامی نیست. در آن زمان، بدون فهم درستی از لیبرالیسم، بیشتر از آن به‌مثابه یک فحش و برچسب برای افراد استفاده می­‌شد. در این زمان هم باز بدون فهمی صحیح، البته این بار از نئولیبرالیسم، بیشتر از آن به‌مثابه یک ناسزا برای اشخاص استفاده می­‌شود. شگفتا که در این بین بعضاً کسانی را نئولیبرال معرفی می­‌کنند که کوچک‌ترین نسبتی با آن ندارند. شوربختانه، این بدفهمی­‌ها را بعضاً در بین اساتید دانشگاه و دانشجویان شاهدیم و حتی برخی از آن­ها تا آنجا پیش رفته‌­اند که نئولیبرالیسم را مقصر تمام مشکلات و بلایای ارضی و سماوی دانسته، شعار مرگ بر نئولیبرالیسم سر می­‌دهند. از این رو، ضرورت کتاب­‌ها و مقالاتی که نئولیبرالیسم را با نگاهی غیرایدئولوژیک تبیین کنند، احساس می­‌شود.

کتاب حاضر در شش فصل و با زبانی ساده و همه­‌فهم نئولیبرالیسم را کرده، تأکید می­‌کند که ما تنها یک نوع نئولیبرالیسم نداریم. البته همۀ آن­ها در مجموعه‌ای از اصول مشترکتد، اما تفاوت­‌هایی نیز دارند. کتاب از موج­‌های اول و دوم نئولیبرالیسم می­‌گوید و به ظهور و بروز نئولیبرالیسم در سرتاسر دنیا می­‌پردازد: از آمریکا و اروپا گرفته تا آسیا و آفریقا. در فصل آخر نیز بحران­‌های نئولیبرالیسم را بررسی می­‌کند.

بررسی مستند و مستدل و كارشناسانه‌ای از تحولات اقتصاد ایران از اوان مشروطه تا انقلاب اسلامی به موازات گزارشی تاریخی از فراز و نشیب‌های سیاسی و اجتماعی ایران در این دوران. نویسنده این دوران را به 4 مرحله تقسیم می‌كند: نخست دوره‌ی مشروطه كه تحت عنوان دولت و انقلاب بررسی می‌شود، سپس دوره سلطنت رضا شاه كه زیر عنوان و ضد انقلاب بدان می‌پردازد، پس از آن، بخش فترت، دمكراسی و دیكتاتوری است درباره روایدادها و اوضاع زمان اشتغال ایران در جنگ دوم و دمكراسی متعاقب آن كه به دیكتاتوری انجامید. آخرین مرحله دوره استبداد نفتی و توسعه اقتصادی است كه سال‌های 32 تا 57 را در بر می‌گیرد و نویسنده استبداد و تظاهر به مدرنیسم را ویژگی آن می‌شمارد.

هرگز کسی به الینور نگفته است که زندگی باید بهتر از خوب باشد، الینور آلیفنت در برقاری ارتباط اجتماعی با مشکلاتی روبه روست و هرچه را که فکر می گند، به زبان می آورد. او برنامه ی زندگی اش را طوری چیده است که از هر نوع تعامل اجتماعی دور باشد اما وقتی ریموند، کارشناس شلخته و دست و پا چلفتی اداره سر راهش قرار می گیرد، همه چیز تغییر می کند. الینور عجیب و غریب به آرامی قدم به زندگی ای می گذارد که …
الینور شخصیتی نیست که بتوان او را به این زودی ها فراموش کرد. امتیاز ساخت این فیلم از این رمان نیز خریداری شده است.
الینور آلیفنت مانند رمان جین ایر، زنی استبا زخم عمیق تنهایی و سایه ی کودکی دلخراشی که حتی طاقت به یاد آوردنش را هم ندارد اما بتدریج با شهامتی فوق العاده به آنچه باور نمی کرده سزاوارش باشد، دست می یابد.
دلخراش اما طنز آلود، تاریک اما سرشار از زندگی، داستانی که همگان در مورد آن گفت و گو خواهند کرد.

دیلیا اوئینز جانورشناس و نویسنده آمریکایی متولد 1949 است. وی در مناطق روستایی ایالت جورجیا بزرگ شده و از کودکی همیشه طبیعت را بهترین دوست خود دانسته است.

دیلیا که در حال حاضر در آیداهو زندگی می‌کند، به همراه همسر خود سه کتاب مستند درباره طبیعت آفریقا نوشته، مقالات معتبری در نشریات طبیعت‌شناسی منتشر کرده و برنده جایزه «جان باروز» شده است. «جایی که خرچنگ‌ها آواز می‌خوانند» اولین رمان این نویسنده است.

این رمان ملهم از نوشته‌های «جورج اورول» در سال ۱۹۸۴ و نیز تا حدی «کافکا» است. مضمون کلی این کتاب، نظارتی است که بر توده‌ها اعمال می‌شود. شما به صورت استعاری به

جزیره‌ای می‌روید که در آن نیروی ناشناسی مردم را وادار می‌کند که چیزهای خاصی را فراموش کنند؛ کلاه‌ها، عطرها، پرندگان و روبان‌ها را. در این رمان هماهنگ با فراموش شدن این

چیزها از خاطرات، آن‌ها از دنیای واقعی هم حذف می‌شوند. پلیس در همه جا حاضرِ جزیره، به صورت مداوم خاطره این اشیا را از ذهن‌ها می‌زداید، اما… .

چشمان آقای باتن سمتی را که انگشت اشاره پرستار نشان می داد نگاه کرد و چیزی را که دید،این بود:یک پیرمرد ظاهرا هفتاد ساله که لای یک پتوی سفیدرنگ پیچیده شده و توی یکی از تخت های نوزاد تقریبا چپانده شده بود.موهای کم پشتش تقریبا سفید بود و از چانه اش یک ریش جو گندمی دراز آویزان بود که در نسیمی که از پنجره می آمد به طرز خنده داری تکان میخورد.با چشمانی مات و رنگ پریده که سوال توام با حیرت در آن دیده میشد. آقای باتن با فریاد گفت:«فکر کرده اید من دیوانه ام؟» پرستار جواب داد:«این بچه،قطعا بچه شماست.»

«خوشبختی» واژه‌ای معمولی و آشناست. مفهومی است که گمان می‌کنیم دست‌کم تا حدودی درکی از آن داریم. اما درواقع بیان و توضیح مفهوم خوشبختی به این آسانی‌ها هم نیست. اگر از کسی بپرسیم خوشبختی چیست معمولا مثال‌هایی می‌آورد از چیزهایی که خواستارشان است یا به نظرش ارزشمند می‌آید. اما اگر از او بپرسیم در مجموع خوشبختی چیست؟ معمولا پاسخ روشن و مناسبی به ذهنش نمی رسد.
واقعا خوشبختی چیست؟
آیا می‌توان به معیارهای روشنی برای سنجش میزان خوشبختی افراد دست یافت؟
چطور می‌توانیم با تضاد میان اهدافمان و انواع چیزهایی که به ما احساس خوشبختی می‌دهند کنار بیاییم؟
نیکلاس وایت در کتاب «تاریخچهٔ خوشبختی» با گذری بر ۲۵۰۰ سال تفکر فلسفی دربارهٔ مفهوم خوشبختی، به ما نشان می‌دهد متفکران برجستهٔ تاریخ فلسفه از یونان باستان تا امروز چگونه به پرسش‌هایی از این دست پرداخته‌اند. و در این ضمن می‌کوشد پرسش از خوشبختی را به مسائلی چون اخلاقی زیستن و فلسفهٔ زندگی پیوند بزند.

بیلی پیلگریم، قهرمان داستان، در زمان خدمت خود در ارتش آمریکا در جنگ جهانی دوم، قابلیت حرکت در زمان را پیدا می‌کند و از آن لحظه به‌طور همزمان در زمین و یک سیاره دور به نام ترالفامادور زندگیش را پی می‌گیرد. او به فلسفه سرنوشت ترالفامادوری ها باور پیدا می‌کند. آنها قادر به دیدن محیط خود در چهار بعد هستند؛ بنابراین از تمام اتفاقات گذشته و آینده باخبرند. پس واکنش او به تمام اتفاقات ناخوشایندی که واقع می‌شود، گفتن این جمله است:^[۲] بله! رسم روزگار چنین است. ^[۷]