من واقعیت خود را نقاشی میکنم. فقط همین را می دانم که نقاشی میکنم زیرا محتاج نقاشی ام، و همیشه هرچه را از ذهنم می گذرد، بی هیچ فکر و ملاحظه دیگری بر بوم میکشم.
آنچه از ذهن فریدا میگذشت و به هنرش راه می یافت، برخی از بدیع ترین و شورانگیز ترین تصاویر قرن بیستم بود. او با نقاشی کردن ازخودش در حال خونریزی، گریستن و شکستن، ماهیت درد خود را به هنری صریح و در خور توجه که با شوخ طبعی و خیال پردازی تعدیل می شد بدل میکرد. خود زندگینامه مصور فریدا که همواره خاص و شخصی است، و بیش از آن که به لحاظ گستره فراگیر باشد، جستجو گرانه است، شدت و قدرت عجیبی دارد؛ قدرتی که می تواند توجه بیننده را به شیوه عذاب آوری به خود جلب کند.

نگویید چیزی نداریم، نامزد جایزهٔ بوکر 2016، راوی زندگى دو نسل متوالى از یک خانوادهٔ بزرگ چینی است: نسلى كه انقلاب فرهنگی سرشار از بی‌عدالتی و تحقیر در دههٔ ‌1960 را تجربه کرد و فرزندانش، دانشجویانی که خشونت و قتل‌عام از سوی حکومت را در رویدادهای 1989 میدان تیان‌آن‌من از سر گذراندند.
در مـركـز ایـن داسـتان حمـاسـى، دو زن حضـور دارنـد؛ مـارى و اى‌ـــ‌ میـنـگ.مارى می‌كوشد از خلال رابطه‌‌اش با اى‌ـــ‌مینگ، قصهٔ خانوادهٔ متلاشى‌اش در ونكــوورِ زمـان حـال را بازسـازى كنــد و پاسـخ پرسش‌هایی را بیـابد. او سـرانجام درمى‌یابد چطور كاى، پدر مرموزش كه پیانیستى بااستعداد بود، اسپارو، پدر ای‌ــــ ‌ مینگ كه آهنگسازى برجسته بود و جولى، ویولنیست نابغه، مجبور می‌شوند در دورهٔ كارزارهاى سیاسى چین، شخصیت هنرى خاص خود را تغییر دهند، كارى كه پیامدهایش تا پایان عمر رهایشان نمی‌كند.
مادلین تین با چیره‌دستى و پختگى، طنز و هنرمندى، رمانى می‌آفریند به شدت عمیق و درونى و در عین حال سیاسى كه گرچه از جزئیات زندگى چینى سرچشمه می‌گیرد، بى‌تردید جهانشمول و غیر قابل چشمپوشى است.

رمان «از گورب خبری نیست»، در سال ١٩٩٠ نوشته شد و بعد از آن نیز رمان‌های دیگری از مندوسا به چاپ رسید. آن‌طور که مترجم کتاب توضیح داده، این نویسنده اسپانیایی یک مجموعه رمان پلیسی هم با روایتی پاردویک و محوریت شخصیتی عجیب، کارآگاهی خل‌وضع، نوشته است. «از گورب خبری نیست» رمانی است در ژانر علمی-تخیلی اما در آن با رویکردی طنز به مسائل عینی و واقعی پرداخته شده است. «به‌تعبیری، مندوسا به مدد داستانی فانتزی مسائلی هستی‌شناسانه مطرح می‌کند و با خلق یک جهان احتمالی، امکان مقایسه آن با جهان واقعی ما را فراهم می‌کند.» رفتارها و مناسبات اجتماعی، زیست و ذهنیت بشری و تاریخ از جمله مضامینی هستند که در این رمان به آنها پرداخته شده است. در بخشی از این رمان می‌خوانیم: «دسته دسته کودکان که تازه از مدرسه‌هایشان فرار کرده‌اند، به میدان هجوم می‌آورند. آن‌ها طوقه‌هایی را روی زمین می‌غلتانند و یویوبازی و قایم‌باشک‌بازی می‌کنند. دیدن آنها مرا از قبل هم اندوهگین‌تر می‌کند. ما در سیاره‌مان از این چیزها که این‌جا به آن کودکی می‌گویند، نداریم. هنگامی که متولد می‌شویم، مقداری لازم و مجاز از دانش، هوش و تجربه را به اندام اندیشه‌ورز ما تزریق می‌کنند. البته با پرداخت مبلغی اضافه می‌توان از مزایای دانشنامه، اطلس جغرافیایی، تقویم ابدی، منبعی بی‌شمار از دستورالعمل‌های آشپزی دلیا اسمیت و نسخه‌های قرمز و سبز راهنمای سفر میشلین به سیاره عزیزمان بهره‌مند شوند. به محض رسیدن به بزرگسالی هم ابتدا یک امتحان از ما می‌گیرند و سپس کد بزگراه، آیین‌نامه شهرداری و گزیده‌ای از مهم‌‌ترین احکام دادگاه امور قانونی را به ما تزریق می‌کنند. اما ما دوره کودکی-دوره کودکی واقعی- مثل اینجا نداریم. در سیاره ما هرکسی باید مطابق با آنچه برایش در نظر گرفته‌اند زندگی کند نه بیشتر، بدون آن‌که در پی دردسرتراشیدن یا مداخله در کار دیگران باشد. از طرفی، موجودات بشری، مثل حشرات، زندگیشان سه دوره یا مرحله دارد؛ البته اگر به اندازه کافی عمر کنند.» مندوسا در این کتاب با خلق موجوداتی فضایی که از سیاره‌ای دیگر آمده‌‌اند، این امکان را فراهم کرده تا به زمین و وضعیت موجود در آن از منظری دیگر توجه شود

جلال­ الدین محمد بلخی، قبل از مواجهه با شمس تبریزی، دانشمند و عالمی بود موقر و معنون، ا ما برخورد آذرخش­گون شمس­تبریزی وجود او را به آتش کشید و کوه خفته مولانا را به آتش­فشانی عاشقانه مبدل ساخت بطوری که هیچ اندیشمند و خردمندی را نمی­توان یافت که با آثار سحرکننده مولانا آشنایی پیدا کند و محو تماشای زیبایی­های کلام وی نشود. رینولد نیکلسون که عمری را صرف آثار مولانا و ادبیات عرفانی ایران کرده است درباره او چنین گوید: «نبوغ عرفانی ایرانی در جلال­الدین تجلی یافته و چون بر آثار شعرای عارف جهان نظر افکنیم مولوی را می­بینیم که بر رفیع­ترین قله ایستاده است و سایر شعرای عارف جهان در مقام مقایسه با او در حکم تپه کوچکی هستند. با مطالعه آثار شعرای بعد از مولوی به این نکته پی می­بریم که همه ایشان از عقاید وی استفاده کرده و تحت نفوذ معنوی او بوده­اند…»

مجموعه داستان «ها کردن» نوشته‌ی «پیمان هوشمندزاده» است. این مجموعه چهار داستان با مضمون روزمرگی و زندگی شهری را دربردارد. «یک بار هم شده سوسن گوش بده»، «مثلاً بازی»، «سوراخ لحاف» و «ها کردن» عنوان داستان‌های این مجموعه است. ناشر درباره‌ی این مجموعه آورده است: «فقدان ارتباط آدم‌ها و پوچی روابط زناشویی به شکلی طنزآمیز در این اثر گنجانده شده‌اند. هوشمندزاده در این مجموعه از رئالیسم رایج در این گونه داستان ها فاصله گرفته و فرمی نامتعارف را برای روایت داستان های خود برگزیده است: فرمی قطعه قطعه که راوی در هر قطعه آن گوشه یی از موقعیت را آشکار کرده است.» در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «بعضی چیزها می‌رود توی مخم، مثلا همین بوی کباب. این که همسایه‌ها بوی کباب راه می‌اندازند، به خاطر این نیست که روی مخم کار کنند. همین طوری نمی‌گویم، روی این جریان فکر کرده‌ام.نه، نیست. مگر مردم بی کارند؟ اگر بود شک نداشتم که دیوانه‌ام، ولی به خاطر بوی کباب هم که نمی‌شود از کسی شکایت کرد بروم بگویم بنده‌های خدا توی بالکنشان منقل کباب گذاشته‌اند؟ یا این که زیر پنجره‌ام می‌زنند زیر آواز؟» کتاب ها کردن را نشر «چشمه» منتشر کرده و در اختیار مخاطبان قرار داده است.

روابط ایران و عثمانی،در طول سده های متمادی،بسیار پر فراز و نشیب و همیشه توام با جنگ و صلح بود.دو دولت در دوره های مختلف،برای پایان دادن به اختلاف ها،عهدنامه های متعددی منعقد کردند.

مجموعة حاضر، حاوی گزیده‌ای از اشعار دیوان «ایرج میرزا» (12911344ق.) است که براساس قالب‌های شعری در 6 بخش: قصاید؛ غزل‌ها؛ مثنوی‌ها؛ قطعه‌ها؛ رباعی‌ها و تک‌بیتی‌ها، تنظیم شده است. همچنین گزیده‌ای از اشعار او که انقلابی ادبی را در ادبیات دورة خود ایجاد کرده است تحت عنوان «انقلاب ادبی» در بخشی مجزا، ارائه شده است.

اگر می خواهید تغییری مثبت در زندگی تان ایجاد کنید، اگر دوست دارید در جمع با آرامش و تسلط صحبت کنید، اگر تمایل دارید جرأت «نه گفتن تان» را بیشتر کنید و اگر می خواهید در مقابل تحقیر، تمسخر یا انتقادهای بی جای دیگران خود را نبازید، بهتر است بدانید که به خودباوری و پرورش اعتماد به نفس نیاز دارید.

این مجموعه مشتمل است بر دیوان “دکتر مهدی حمیدی شیرازی” (1293 – 1365) که اینک نمونه‌ای از آن درج می‌شود: شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد/ فریبنده زاد و فریبا بمیرد/ شب مرگ تنها نشیند به موجی/ رود گوشه‌ای دور و تنها بمیرد/ در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب/ که خود در میان غزل‌ها بمیرد/.

این کتاب، مجموعه دو متن تاریخی است. متن اول با عنوان «روزنامه سفر سلطان مراد چهارم به ایروان و تبریز»، به وسیله یکی از کاتبان گمنام دیوان عثمانی نوشته شده و شامل گزارش دقیق سفر و لشکرکشی نه ماه و نیمه «سلطان مراد چهارم»، به «ایروان» و «تبریز» در فاصله شوال 1044 تا رجب 1045 ه. ق است. این گزارش که به شکلی دقیق و روشن و با مهارت و نکته سنجی بسیار نوشته شده، از ارزش و اهمیت بسیار در روشن ساختن جوانبی از روابط صفویان و عثمانیان برخوردار است.

متن دوم با عنوان «منزل نامه بغداد»، باز هم به قلم یکی دیگر از کاتبان گمنام دیوان عثمانی، به گزارش دقیق و روز به روز سفر و لشکرکشی یک ساله و پانزده روزه «سلطان مراد چهارم» به مرزهای غربی ایران، در فاصله سال های 1048 تا 1049 ه. ق، و در زمان حکومت «شاه صفی»، اختصاص دارد. هدف اصلی این سفر نظامی، اشغال بغداد و بیرون راندن صفویان از قلمرو عراق عرب بود.این متن نیز، در بررسی روابط میان حکومت های صفوی و عثمانی در نیمه قرن یازدهم ه. ق، از ارزش و اهمیت خاصی برخوردار است.

موضوع این کتاب، شرح دو سفر از سلطان مراد چهارم عثمانی و بیان روابط خارجی ترکیه عثمانی در قرن یازدهم هجری است. کتاب حاضر، مشتمل بر دو متن تاریخی است. متن نخست، روزنامه سفر سلطان مراد چهارم به ایروان و تبریز است. این اثر حاوی گزارش دقیق، روزبه‌روز و منزل به منزل سلطان مراد طی نه ماه و نیم اردوکشی به مرزهای ایرانِ زمان شاه‌صفی است. متن دوم که «منزل نامه سلطان مراد چهارم به بغداد» نام دارد، همچمون اثر پیشین مشتمل بر گزارشی دقیق از سفر سلطان مراد و اردوکشی یک سال و پانزده روزه وی به مرزهای غربی ایران در زمان شاه‌صفی است. آن‌گونه که از متن کتاب بر می‌آید، هدف اصلی این سفر نظامی، اشغال بغداد و بیرون راندن صفویان از قلمرو عراق عرب بوده است.

: این کتاب، قصه ی ماهی سیاه کوچولویی است که در یک جویبار با مادرش زندگی می کند. ماهی سیاه کوچولو که دلش می خواهد دنیا راببیند، تصمیم می گیرد به تنهایی تا انتهای جویباری که در آن زندگی می کند برود.

بخشی از متن کتاب:
«- همه اش که نباید فکر کرد.
راه که بیفتیم، ترسمان به کلی می ریزد.

– مرگ خیلی آسان می تواند الان به سراغ من بیاید، اما من تا می توانم زندگی کنم نباید به پیشواز مرگ بروم. البته اگر یک وقتی ناچار با مرگ روبرو شدم – که می شوم – مهم نیست، مهم این است که زندگی یا مرگ من، چه اثری در زندگی دیگران داشته باشد…»