«بسیار کم‌ هستند کسانی‌ که‌ بتوانند با اصالت‌ و صلاحیت‌ در باره کا. گ‌. ب‌ بنویسند. یوگنیا آلباتس‌ یکی‌ از آن‌هاست‌. این‌ کتابی‌ است‌ که‌ هر کس‌ بخواهد پویش‌ تاریخ‌ اخیر روسیه‌ و شاید آینده‌ آن‌ را بشناسد، باید آن‌ را بخواند.» بروک‌ کلارک‌، فایننشال‌ تایمز «شایسته‌ است‌ به‌ نظریه جدید او ـ که‌ کا. گ‌. ب‌ هنوز هم‌ زنده‌ و فعال‌ است‌ ـ به‌ وسیع‌ترین‌ نحو ممکن‌ گوش‌ فرا داد.» دیوید رمنیک‌، نویسنده «مقبره لنین‌» یوگنیا آلباتس‌ در این‌ تحقیق‌ مسحور کننده‌، این‌ افسانه‌ را که‌ کا. گ‌. ب‌ همراه‌ با فروپاشی‌ شوروی‌ از بین‌ رفته‌، باطل‌ می‌سازد و با استفاده‌ از گنجینه‌ای‌ از اسناد منتشر نشده‌ پرونده‌های‌ مخفی‌ کا. گ‌. ب‌ و مصاحبه‌های‌ بی‌نظیر، سیر تحول‌ و تطور کا. گ‌. ب‌ را به‌ گسترده‌ترین‌ نیروی‌ پلیس‌ مخفی‌ جهان‌ به‌ ثبت‌ می‌رساند. او نشان‌ می‌دهد که‌ کا. گ‌. ب‌ چگونه‌ در تمام‌ ساختارهای‌ جامعه‌ مدنی‌ و تمام‌ وجوه‌ زندگی‌ روزمره‌ نفوذ می‌کرد، و چطور با وجود انحلال‌ رسمی‌ آن‌ در روسیه‌ جدید «دموکراتیک‌»، نیرومندتر از همیشه‌، خود را از ابزار قدرت‌ دولتی‌ به‌ یک‌ قدرت‌ دولتی‌ مستقل‌ متحول‌ کرده‌ است‌. یوگنیا آلباتس‌ یکی‌ از نام‌آورترین‌ روزنامه‌نگاران‌ روسیه‌ است‌. مقالات‌ او در اخبار مسکو و نیوزویک‌ به‌ چاپ‌ رسیده‌ است‌. در ایزوستیا ستون‌ ثابتی‌ در اختیار اوست‌ و تاکنون‌ چندین‌ فیلم‌ مستند تلویزیونی‌ ساخته‌ است‌.

مساله ی کودکان کار، چالشی جدید پیش روی دولت و جامعه ایرانی در دوره ی معاصر بود. چالشی برآمده از دل تجدد که در قرن بیستم میلادی – قرنی که به نام کودکان نام بردار شده بود – جامعه ایرانی را در آستانه ی تحول و تجدد در فهم و درک از مفهوم کودکی و حقوق کودکان قرار داد. این کتاب تلاش می کند با محوریت مساله کودکان کار و با تکیه بر اسناد مکتوب موجود در آرشیو وزارت امور خارجه ایران به بررسی روابط دولت ایران با سازمان بین المللی کار از اواخر دوره قاجاریه تا پایان دوره رضا شاه بپردازد.

همسر اول عنوان رمانی نوشته‌ی فرانسواز شاندرناگور است. شاندرناگور را به‌عنوان نویسنده‌ی رمان‌های تاریخی می‌شناسند، بااین‌حال «همسر اول» رمانی معاصر و حتی شخصی‌ترین اثر او به شمار می‌رود. در این اثر هم می‌توان تسلط و علاقه‌ی او به اساطیر و متون کهن ادبیات جهان را به‌خوبی دید. رمان همسر اول را اصغر نوری به فارسی برگردانده و نشر افق آن را منتشر کرده است.

این کتاب، روایت یک تولد است؛ تولدی که از پس رنج، از پس مُردن، از پس فروریختن و از پس معنای دقیق انسان‌بودن و زیستن رخ می‌دهد. همسر اول قصه یک سلوک سی ساله است؛ گویا در خواب باشید و ناگهان با زلزله‌ای از پیش اعلام‌شده، اما به‌همان میزان دهشتناک، که بی‌خبر آمده باشد، در میانه ویرانی قرار بگیرید. همسر اول روایت زندگی با تمام ابعاد انسانی‌اش است، بدون حتی یک کلمه شعاردادن.

این کتاب، روایت زنانه‌ای است از عادی‌ترین و روزمره‌ترین بحران این روزهای بشری؛ عشق و خیانت. یکسو عشق و سوی دیگر خیانت. اما فرانسواز شاندرناگور دقیق و موشکافانه روشن می‌کند که آن سوی خیانت، می‌تواند عشق نیز باشد، اگر راوی قصه آن دیگری باشد. شاندرناگور نرم و زنانه و مادرانه سیلی می‌زند؛ به صورت تمام آدم‌هایی که می‌توانند بی‌وقفه خود را فریب دهند که چون خودشان عاشق‌اند، پس در یک رابطه یا زندگی عاشقانه هستند، اما حقیقت تلخ این است که با وجود پیوندها، ممکن است عشقی ناقص باشد؛ مانند شکستن یکی از دست‌ها و سالم بودن آن دیگری.

مدت‌هاست که خودزندگی‎نامه‎ به یکی از محبوب‌ترین انواع آثار ادبی در میان نویسندگان گوناگون از طیف‌های مختلف اجتماعی و حرفه‌ای تبدیل شده است. این نوع خاصِ نگارش در کار منتقدان ادبی، فیلسوفان، مورخان و روان‌شناسان نیز اهمیتی اساسی دارد؛ به اعتقاد ایشان خودزندگی‎نامه‎‌ها نه‌تنها درک درستی از سبک‌های پیشین زندگی می‌دهند، بلکه تا حد بسیاری نمایان‌گر دیدگاه شخصیِ فرد نسبت به جایگاه خود در جهان هم هستند. فیلیپ لوژون، منتقد ادبی، که اثرش در زمینۀ زیست‌نگاری در دهه‌های اخیر بسیار تأثیرگذار بوده ‎است، خودزندگی‎نامه‎ را چنین تعریف می‌کند: «روایتی گذشته نگرانه و منثور که یک شخص حقیقی درمورد وجودِ خودش، و با تمرکز بر زندگی فردی‌اش، به ویژه رشد و پیشرفت شخصیتش، عرضه می‌کند.» بی‌درنگ ایرادی بر این تعریف وارد می‌شود: هیچ دلیل مشهودی وجود ندارد که خودزندگی‎نامه‎ را فقط بتوان به نثر نگاشت، و به‌هرجهت معدود روایت‌های خودزندگی‎نامه‎‌ای وجود دارد که در قالب شعر نگاشته شده‌اند؛ از جمله شعر «پیش‌درآمد» اثرِ ویلیام وردزورث. بااین‌حال، دغدغۀ اصلی لوژون فراتر از این و معطوف به مسئلۀ «هویت» در نگارش خودزندگی‎نامه‎ بوده‎ است و «پیمانی» که بین متن و خواننده برقرار می‌شود، و به‌موجب آن می‌توان تضمین کرد که نام نویسنده منتسب به یک شخص حقیقی است و راوی و قهرمان داستان یکی هستند. چارلز داروین در مورد خودزندگی‌نامه‌اش اظهار می‌دارد زمانی که اقدام به «نگارش گزارش ذیل از خودم کرده‌ام، گویی که مرده‌ام و از دنیای دیگری به زندگی خود نگاه می‌کنم». سخنان او به یکی از پارادوکس‌های اساسی ژانر خودزندگی‎نامه‎‌ نیز اشاره دارد: ثبت یک زندگی کامل فقط در صورتی امکان‌پذیر است که «فردی مرده» آن را نگاشته باشد. ظهور خاطره‌نویسی‌ها در دهه‌های اخیر و تداول روبه‌رشد آن‌ها را می‌توان به نوعی واکنشی دانست به مشکلات بازنمایی «کلِ» یک زندگی. این کتاب ضمن تأیید خصوصیات متمایز خودزندگی‎نامه‎ به عنوان یک تکنیک نوشتاری و در نقش نمایان‌گر تجربه، با کاوش در چنین تحولاتی به روابط اغلب متخلخل بین داستان و خودزندگی‎نامه‎ اذعان می‌دارد.

«بالاخره یه‌ روزی قشنگ حرف می‌زنم» شامل ۲۶ یادداشت طنز از سداریس است. سداریس پرمخاطب‌ترین طنزنویس پانزده سال اخیر امریکاست. تمام کتاب‌هایش با مقیاس‌های نجومی پرفروش‌اند. تاکنون تنها در امریکا هشت میلیون نسخه ازآثارش به فروش رسیده است و «بالاخره یه‌ روزی قشنگ حرف می‌زنم» به بیشتر زبان‌های زنده‌ی دنیا ترجمه شده است.

پیمان خاکسار می‌گوید: «سداریس می‌خنداند. به مفهوم واقعی کلمه. از او نباید انتظاری را داشته باشید که از کافکا و فاکنر و بورخس دارید. اتفاقاً در بیشتر طنزهایش، به‌خصوص در این کتاب، فضاهای روشنفکری و روشنفکران را دست می‌اندازد و باعث خنده می‌شود.»

«بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم» یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های سال ۲۰۰۰ امریکا شد. سداریس به خاطر این کتاب جایزه‌ی «ثربر» برای طنز امریکایی را برد و مجله‌ی «تایمز» او را طنزنویس سال نامید. سداریس در دسامبر سال ۲۰۰۸ از دانشگاه بیرمنگام دکترای افتخاری دریافت کرد. او تاکنون بیش از چهل مقاله در مجله‌ی «نیویورکر» چاپ کرده است.

همه‌چیز از آن شبی شروع شد که نمایشنامه‌ام به‌طرز احمقانه‌ای با شکست روبه‌رو شد. تا آخرین برگ دست‌نویسش را سوزاندم. زن‌ها عدم موفقیت کسی را نمی‌بخشند…

آنتون چخوف (1860ـ1904) یکی از بزرگ‌ترین داستان کوتاه‌نویسان دنیاست که عمده آثارش در ایران منتشر شده است. او نمایشنامه‌هایی هم دارد که آمیزه‌ای از تراژدی و کمدی است و در ایران چند بار ترجمه شده و بارها به روی صحنه رفته‌اند.

این نویسنده روس حدود چهارصد داستان کوتاه و شش نمایشنامه بلند نوشت. شهرت چخوف به‌عنوان نمایشنامه‌نویس به‌خاطر نمایشنامه‌هاى مرغ دریایی، دایی وانیا، سه خواهر و باغ آلبالوست. بیش از هفتاد فیلم براساس نمایشنامه‌ها و داستان‌هاى وى ساخته شده ‌است. شخصیت‌های اصلى نمایشنامه‌هاى او را بورژواهاى معمولى، ملاکان کوته‌فکر و آریستوکرات‌هاى کوچک تشکیل می‌دهند. آنها نمایانگر امیدهاى بر باد رفته، فرصت‌هاى سوخته، تعلل و دل‌سپردن به قضا و قدر هستند. طنز تلخ مستتر در نمایشنامه‌های او از چنین مضامینی تشکیل شده و طی دهه‌های متمادی که از نگارش و اولین اجرای این نمایشنامه‌ها می گذرد، همچنان روزآمد و قابل‌تعمیم به موقعیت انسان امروز می‌نمایند.

پرویز شهدی که پیشتر نیز آثاری را از نویسندگان روس ـ به‌ویژه رمان‌هایی از داستایفسکی ـ به فارسی برگردانده،‌ ترجمه‌ای تازه از نمایشنامه‌های آنتون چخوف به‌دست داده است.

پیچیدگی و ابهام توان فرسای آثار یونگ و گستردگی دامنه ی مضامین آن ها، نوشتن شرح و تفسیری بر اندیشه های او را بسیار دشوار می کند، و این کتاب را می توان از تلاش های موفقی دانست که در این راه انجام شده است. بسیاری از این نکته ها که در نوشته های یونگ گنگ و پرسش انگیزند در این کتاب روشن می شوند و ارتباط آن ها با دغدغه های انسان متفکر امروزی نشان داده می شود. نویسنده ، که در بسیاری از دانشگاه های معتبر، اندیشه ی یونگ را تدریس کرده است در این کتاب به کاوش در افکار او در باب دیانت و پیش فرض های روان شناختی آن ها می پردازد و ممفاهیم پراهمیت و بغرجی چون ناآگاه جمعی، سرنمون ها، فردانیت، فرآیند رشد انسان در ربط با تکامل سرنمون خویشتن را، شرح وتبیین می کند. آن گاه بحث درباره ی اسطوره، روان پریشی و روان شناسی شخصیت نیچه زمینه ساز بررسی نظر یونگ درباره ی همانندی های نااگاه نیچه و ناآگاه انسان معاصر و پدیده های اجتماعی و روان شناختی امروزینی می شود که در دیدگاه های نیچه بیان یافت.