طی چند دهه ی گذشته بررسی اقتصاد سیاسی بین الملل شاهد رستاخیز چشمگیری بوده است. این حوزه ی مطالعاتی که تا پیش از 1970 عملا وجود نداشت اکنون در چشم دانشجویان همه ی رشته های خویشاوند و در تمامی مقاطع تحصیلی، حوزه ی محبوبی برای تخصص یابی، و سرچشمه ی تحقیقات نوآورانه و پرنفوذی است. احیای اقتصاد سیاسی بین الملل پس از نزدیک به چهل سال خمودگی، هم علوم اجتماعی و هم مباحثات عمومی را غنا بخشیده است. کتاب حاضر حاوی مجموعه ای از جستارها به قلم چهره های شاخص اقتصاد سیاسی بین الملل درباره ی فرگشت این حوزه ی مطالعاتی، وضعیت کنونی آن و سمت و سویی است که در آینده در پیش خواهد گرفت.

خواندن این کتاب به همه کسانی که میخواهند به تمامیت مردانگی خود دست یابند کمک های فوق العاده ای میکند.همچنین کسانی که فرزند پسر دارند و یا معلمان و مربیانی هستند که با پسران سر و کار دارند،حرف های متفاوتی را در این کتاب برای تاثیرگذاری بیشتر بر زندگی آنان خواهند یافت. مسائلی همچون شکاک بودن،رفتارهای پرخطر،تمایل به خودکشی اعتیاد به مواد مخدر،مشکلات و انحرافات جنسی و رفتارهای ضد اجتماعی (که گواه آن تعداد بیشتر مردان حاضر در زندان هاست)عدم داشتن جاه طلبی و اقتدار و عدم توان در پذیرش مسئولیت زندگی،ناشی از غیبت پدران در زندگی پسران است.این موضوعات و ده ها مساله دیگر از جمله مواردی است که گای کارنو،دانش آموخته موسسه روانکاوی کارل گوستاو یونگ در زور یخ به طرح آن ها می پردازد و راهکارهای عبور از آن را ارائه میدهد

هنر از قدرت خاص خود در جهان برخوردار است و امروزه در بازی قدرت سیاست جهانی همان قدر یک نیرو است که زمانی مثلا در صحنه سیاست جنگ سرد بود. هنر را نمی‌توان کالایی فاقد قدرت و تابع احکام بازار هنر مبنی بر شمول و طرد دانست. بررسی هنر مدرن و معاصر بر اساس کارکرد ایدئولوژیک آن نشان می‌دهد که هنر به دو شیوه تولید می‌شود و در معرض دید عموم قرار می‌گیرد: به منزله‌ی کالا و به منزله‌ی ابزار تبلیغات سیاسی. هنر معاصر هم زمان در دو جایگاه تصویر و نقد تصویر قرار می‌گیرد و قدرتش را با تملک حرکت‌های شمایل شکنانه‌ای که متوجه آن است نشان می‌دهد. چیزی پارادوکسی به نام اثر هنری مدرن مولود همین تملک بنیادین است.

از زمان انتشار این کتاب در سال ۱۹۷۹ پیشرفت چشمگیری در مطالعه دین زردشتی پدید آمده است، و اگرچه برخی تصحیحات در تجدید چاپ آن کتاب در سال ۱۹۸۳، در متن اعمال شد، ولی اینک شایسته به نظر می‌رسد تحولات عمده‌ای را خاطرنشان سازیم که طی مطالعه فصل‌های نخست می‌باید به آن‌ها توجه داشت. در تاریخ تقریبی که در ابتدا برای زردشت تصور کرده بودم، یعنی تاریخ ۱۷۰۰ پ.م. تعدیل روا داشته‌ام، از جمله بدین علت که آغاز تدوین سروده‌های ریگ‌ودا را اینک به حدود ۱۵۰۰ پ.م. نسبت می‌دهند و زبان اوستایی متقدم که پیامبر بدان سخن می‌گفت، به ودایی بسیار نزدیک است. با این حال ممکن است که این زبان با تأنی بیش‌تری تحول یافته باشد، چون قوم وی نسبت به عموزادگان آریاییشان ثابت قدم‌تر و محافظه‌کارتر بوده‌اند؛ و محاسبات مبتنی بر زبان و محتویات متون «اوستایی متقدم» و «اوستایی متأخر»، برای اولی تاریخی در حدود ۱۲۰۰ پ.م. و برای دومی تاریخی را که متأخرتر از ۸۰۰ پ.م. نیست به دست می‌دهد. با این حال باستان‌شناسان با یافته‌هایشان به این نتیجه رسیده‌اند که مهاجرت‌های اصلی ایرانیان را به درون سرزمینی که زان پس به نام ایشان ایران نام گرفت، حدود ۱۰۰۰ پ.م. بدانند، به طوری که نسبت دادن زردشت به ۱۲۰۰ پ.م. باز هم بدین معناست که وی پیش از مهاجرت آنان و بنابراین در جایی واقع در استپ‌های آسیای میانه می‌زیست. نقاطی در قزاقستان شمالی کاوش شده‌اند که تصور می‌رود به ایرانیان باستانِ آن روزگار تعلق داشته‌اند. ساکنان این نقاط شبانکارگانی یکجانشین بودند که بیش‌تر از فرهنگ عصر سنگ برخوردار بوده‌اند، ولی تا اندازه‌ای از مفرغ نیز استفاده می‌کرده‌اند. ویرایش تازه‌ای از یسنِ هفت‌ها (ستایش هفت فصل) به پیدایش تحول بسیار مهمی در مطالعات زردشتی منجر شده است، بدین معنا که این نیایش مختصر را (که به همراه گاهان و دو مانثره کوتاه مقدس، کل مجموعه متون اوستایی متقدم را تشکیل می‌دهد) به خود زردشت نسبت می‌دهند. این کشف، ارزش بی‌اندازه دارد، چه نه فقط آن را اساسا به گنجینه کلام خود پیامبر می‌افزاید، بلکه چون این نیایش تقریبا به تمامی منثور است و برای عبادت دسته‌جمعی در نظر گرفته شده، بنابراین فهم آن آسان‌تر از گاهان است. این متن باستانی هنوز هم ابهاماتی دارد، ولی برخی نکات مهم آن بالبداهه روشن است، به ویژه این که تعبیر «امشاسپندان» را که متعلق به الهیات زردشتی است، خود زردشت به کار برده (و تقریبا به یقین، خود او هم آن را ابداع کرده) است. به طور کلی این نیایش، حتی روشن‌تر از گاهان، نشان می‌دهد که پیامبر در تکمیل آموزه‌های بسیار بنیادین و مؤثر خویش، از باورهای دینی کهن قوم خود برداشت کرده است؛ به استناد آن، هرچه بیش‌تر ملزم خواهیم بود نظریه آکادمیک دیرین را (که در این کتاب هم اندکی بدان پرداخته‌ایم) مشعر به این که هندوایرانیان مفاهیم انتزاعی تشخص یافته را می‌ستوده‌اند، به کنار نهیم. آشکار است که این موضوع، اشتباهی تاریخی (anachronistic) است و چیزهایی که آنان در حقیقت حرمت می‌نهادند نیروهای نادیدنی (اوستایی: ـ mainyu، سنسکریت: ـ manyu) بوده است که ایشان در همه چیز، جاندار یا بی‌جان درک می‌کرده‌اند و بعضی از آن‌ها سخت نیرومند انگاشته می‌شده‌اند.

کتاب «ذهن روسی در نظام شوروی» اثر «آیزایا برلین» است. این کتاب را «رضا رضایی» به فارسی برگردانده است. در توضیحات کتاب آمده است: «ذهن روسی در نظام شوروی مجموعه مقالات، گزارش و گفت‌وگوهایی را شامل می‌شود که آیزایا برلین درباره‌ی فرهنگ روسیه در دوره‌ی کمونیسم و پس از آن تهیه کرده است. برلین در نوشته‌های مختلف خود اوضاع هنر و ادبیات در دوران استبداد استالین را به روشنی تشریح می‌کند و دیدگاه‌های مارکسیستی در هنر و ادبیات را به نقد می‌کشد. ذهن روسی در نظام شوروی در جوامع ادبی یکی از مهم‌ترین و درعین حال مستندترین آثار در شناخت ادبیات و هنر معاصر روسیه به‌شمار می‌رود.» کتاب حاضر را انتشارات «ماهی» به چاپ رسانده است.