در آغاز پاییز سال 1823 میلادی، یک دختر جوان که لباسی خاکستری رنگ در بر داشت وارد وزارت امور خارجه فرانسه در پاریس شد و درخواست نمود با آقای «شاتوبریان»، وزیر امور خارجه، ملاقات کند.

پیشخدمتی که دختر جوان به او مراجعه کرده بود، پرسید: خانم آیا شما وقت ملاقات گرفته‌اید؟ دختر جوان گفت: بلی آقا، از طرف وزارت امور خارجه به من اطلاع داده شده که امروز آقای وزیر را ملاقات کنم.

پیشخدمت گفت: خواهش می‌کنم در اتاق انتظار بنشینید تا نوبت به ملاقات شما برسد. دختر جوان وارد اتاق انتظار باشکوه وزارت امور خارجه شد و در گوشه‌ای روی نیمکت راحتی نشست.

کسانی که در اتاق بودند با حیرت آن زن را می‌نگریستند برای اینکه وضع ظاهر او، نشان می‌داد که از تیپ مراجعه‌کنندگان وزارت امور خارجه نیست.

لباس او از پارچه ارزان‌قیمت و ساده بود و کفش‌های چرمی سیاه، از نوع کفش‌های بازاری به پا داشت و سایر ارباب‌رجوع‌ها می‌فهمیدند که دختر مزبور بی‌بضاعت و شاید از طبقه کارگران است.

مثل تمام دوشنبه‌ها منتظرش هستم. مثل تمام دوشنبه‌ها درست سرساعت دوازده و نیم، درِ رستوران را باز می‌کند تا داخل شود و سر جای همیشگی‌اش بنشینند. احتیاجی به رزروکردن ندارد، چون میزش همیشه آماده است…

کلارا پیش‌خدمتی 27ساله، دلبسته یکی از مشتری‌های پیر رستوران می‌شود که چیزی از زندگی او نمی‌داند و شکی نداردکه خودش نیز کنجکاوی پیرمرد را برانگیخته است. ورای مهربانی و اخلاق خوب همیشگی کلارا، پیرمرد به زخمی پنهان پی می‌برد که مانع خوشبختی دختر است؛ اما ملاقات این دو با یکدیگر همه چیز را تغییر می‌دهد.

دوشنبه‌هایی که تو را می‌دیدم زیبا و متأثرکننده است با شخصیت‌هایی ماندگار در ذهن که تنها ایرادش، کوتاه‌بودن آن است.

آدم‌هایی مثل ما خاری تو چشم دنیان. دنیا بارها و بارها و این خار رو از چشمش درمی‌آره و می‌ندازه دور. دور انداخته‌شدن خصلت ماست. اگه این دنیا مارو نمی‌خواد، ما هم به‌جاش یه دنیای دیگه رو می‌خوایم… انجمن مخفی ما باید بترسونه. نه از روی شرارت، چون شرارت برای به وجود‌اومدنِ خیر لازمه. در واقع شر قابلۀ خیره. ما باید حماقت رو بترسونیم! حماقت ریشۀ همۀ فسادهاست. هر مصیبت و جنایتی به حساب حماقتِ قَدَرقُدرت گذاشته می‌شه. حماقت مادر همۀ نداشته‌هاست، نه نداشتنِ عقل، چون احمق‌ها هم ممکنه معقول باشن. حماقت‌نداشتنِ تخیله. چرا سنگینی زندگیِ روزمره آدم‌ها رو لِه می‌کنه، چرا زیرِ دستمال گردگیری خاکستری‌اش خفه‌شون می‌کنه؟ چون تخیل ندارن! من دربارۀ فرار از زندگی روزمره موعظه نمی‌کنم، نه فرار به جلو نه فرار به عقب، بلکه از این بالا با صدای بلند بهشون می‌گم: بیدار شین! حصار عادت‌هاتون رو بشکونین! چشم‌هاتون رو باز کنین و رؤیا ببینین! (از متن کتاب)

ارنست کرویدر یکی از نامتعارف‌ترین نویسندگان قرن بیستم آلمان بود. هنگامی که «انجمن زیر شیروانی» در 1946 منتشر شد، به موفقیتی عظیم دست یافت و اولین اثرِ آلمان پس از جنگ بود که به انگلیسی ترجمه شد. از دید آلفرد آندرش رمانِ کرویدر «نخستین امید بزرگِ ادبیاتِ پس از جنگ آلمان» بود و هانس ورنر ریشتِر در آن ایدۀ «واقع‌گرایی اسرارآمیز» خود را یافت که از نظرش فرمِ مناسبِ ادبیاتِ دورۀ فترت و به‌مثابۀ سنگری بود دربرابر تهدید تحرکاتِ طفره‌جویانه و واقعیت‌گریزِ جامعۀ بعد از جنگ آلمان.

در دهه 1930 در نیوورک، پسری پانزده‌ساله و ترک‌تحصیل‌کرده به‌نام رمان بیلی بتگیت مورد توجه داچ شولتس، گانگستری بدنام و پرنفوذ، قرار می‌گیرد و وارد دنیایی از کارهای غیرقانونی و بزهکارانه می‌شود. پدر بیلی، مردی یهودی بود که مدت‌ها پیش، او و مادر نیمه‌دیوانه‎ ایرلندی‌اش را ترک گفت و حالا بیلی ـ پس از پشت‌سرگذاشتن دورانی سخت ـ به‌سرعت شیفته دنیای آکنده از پول، شهوت و قدرت شولتس شده است. بیلی در این دنیای جدید، با زورگیری، خشونت و قتل هم روبه‌رو می‌شود؛ اما خطرناک‌ترین تهدید برای او، درگیری در رابطه‌ای عاشقانه با نامزد شولتس است. داستان توسط خود بیلی روایت می‌شود و افکار و احساسات این شخصیت دوست‌داشتنی باعث به‌وجودآمدن یکی از باورپذیرترین و جذاب‌ترین آثار ادگار لارنس دکتروف شده است. دکتروف با تلفیق اسطوره‌شناسی و تاریخ، به روابط عاطفی و شخصی گانگسترها و خلافکاران سازمان‌یافته پرداخته و اثری را به‌وجود آورده است که پس از گذشت سال‌ها، هنوز هم ذهن مخاطبین را کاملاً درگیر خود می‌سازد.

سربازی آمریکایی بودم، اسیری جنگی در آنجا، وقتی شهر در آنِ واحد سوخت و ویران شد. طرف آلمانی‌ها نبودم برای نابودی درسدن سوگواری کردم، چون فقط به‌طور موقت شهر نازی‌ها بود و برای قرن‌ها گنجینه هنری متعلق به انسان‌ها در سرتاسر جهان دوباره می‌توانست همان‌طور باشد. مشتاق نیستم خاطره بمباران با بمب‌های آتش‌زا را تازه نگه دارم خوشحال می‌شوم اگر مردم این کتاب را در سالیان پیش‌رو بخوانند اما نه به‌خاطر اینکه گمان می‌کنم می‌توان درس‌های مهمی از ویرانی درسدن آموخت. خودم در میان آن بودم و فقط آموختم که مردم می‌توانند آنقدر در جنگ خشمگین شوند که شهرهای بزرگ را بسوزانند و با خاک یکسان کنند و بعد ساکنانش را به قتل برسانند.

فاجعه درسدن بی‌اندازه پرهزینه و بانهایت دقت برنامه‌ریزی‌شده آنقدر پوچ و بی‌معنا بود که دست آخر فقط یک نفر روی سیاره از آن سود برد؛ من آن یک نفر هستم. این کتاب را نوشتم که درآمد زیادی برایم داشت و موجب شد تا این اندازه مشهور شوم. هرجوری حساب کنید برای هر کشته دو یا سه دلار گیرم آمد عجب کسب‌وکاری دارم من.

سرگذشت جوانی که در جنگ جهانی اول یکی از دوستانش به‌خاطر او کشته می‌شود و این حادثه او را تکان می‌دهد و به جست‌و‌جوی جواب مسائل ابدی برمی‌انگیزد: خدا چیست؟چرا درد وجود دارد؟غرض از زندگی و مرگ چیست؟… سامرست موام، نویسنده نامدار انگلیسی، که لبه تیغ از جذاب‌ترین و معروف‌ترین داستان‌های اوست، ماجراهای این کتاب را چنان با شیرینی بازگو می‌کند که مترجم پرسابقه و مشهوری چون مهرداد نبیلی گفته است ک یکی از آرزوهایش همیشه این بوده که روزی لبه تیغ موام را ترجمه کند.

هدف اصلی این کتاب آن است که کمکی باشد برای همه کسانی که با گفتن بله، خود را درگیر کارهایی می‌کنند که هیچ تمایلی به انجام آن ندارند. تکنیک‌هایی که شما در این کتاب فرا می‌گیرید اعتمادبه‌نفس شما را به‌صورت معجزه‌آسا بالا برده و به شما فرصت بیشتری برای تصمیم‌گیری می‌دهد. افرادی که مدام پاسخ‌های مثبت می‌دهند درواقع افرادی بی‌اراده، ضعیف و ناتوان هستند که درنتیجه زندگی غمناکی داشته و باعث آزار خود می‌شوند. این افراد هیچ لذتی از زندگی نبرده و برای دیگران زندگی‌ می‌کنند.

کتاب “نظم زمان” نوشته “کارلو روولی”،که یکی از بهترین کتاب های این فیزیکدان ایتالیایی میباشد.موضوع کتاب کتاب زمان و ویژگی ها منحصر به فرد آن میباشد که میتواند از این ویژگی های برای بهتر زندگی کردن استفاده کرد.

“کارلو روولی” در این کتابش این چنین می گویید:

چرا گذشته و نه آینده را به یاد می آوریم؟ منظور از “جریان” زمان چیست؟ آیا ما در زمان وجود داریم یا زمان در ما وجود دارد؟ او در ا کتاب “نظم زمان” ما را دعوت می کند تا در مورد ماهیت زمان سوالاتی این چنینی را در نظر بگیریم که همچنان فیزیکدانان و فیلسوفان بروی آن سوالات کار میکنند.سوالات بسیار جذابی که پاسخ به آن ها هم متقابلا جذاب خواهد بود.

برای بیشتر خوانندگان این زمینه ناآشنا است. همه ما زمان را تجربه می کنیم ، اما هرچه دانشمندان بیشتر درباره آن بیاموزند و آموزش هایشان را منقل کنند، اسرارآمیز تر باقی می ماند.ظاهرا این از ویژگی های عجیب زمان میباشد. ما از زمان به عنوان ابزاری یکنواخت و جهانی استفاده میکنیم،ابزاری که از گذشته به آینده به طور پیوسته حرکت می کند ، اندازه گیری شده توسط ساعت.

روولی این فرضیات را یکی یکی از بین میبرد می کند ، جهانی عجیبی را آشکار می کند و فرض میکند که اصلی ترین ابزارش یعنی زمان در آن از بین می رود. او توضیح می دهد که چگونه تئوری گرانش کوانتومی سعی در درک و معنای چشم انداز شدید ناشی از این جهان بی انتها دارد. وی با بیان ایده هایی از فلسفه ، علوم و ادبیات ، نشان می دهد که درک ما از جریان زمان به دیدگاه ما بستگی دارد ، درک بهتر آن از ساختار مغز و احساسات ما شروع می شود تا از عالم جسمی.

“نظم زمان”در حال حاضر از کتاب های پرفروش در ایتالیا میباشد و با نشاط شاعرانه ای که هفت درس مختصر در مورد فیزیک را بسیار جذاب ساخته ، نوشته شده است ،

داوود علی بابایی یک نویسنده مستقل است. کسی که اساسی‌ترین دغدغه‌اش تاریخ، خصوصا تاریخ معاصر ایران است. تا به حال از او کتاب‌های زیادی منتشر شده اما مهم‌ترین و شاید اثرگذار‌ترین کتابش مجموعه‌ای است با عنوان «۲۵ سال در ایران چه گذشت» که مربوط به بازخوانی تاریخ انقلاب اسلامی از کمی قبل‌تر از پیروزی انقلاب به این سو است. تاکنون ۱۰ جلد از این مجموعه منتشر شده و علی‌بابایی امیدوار است بتواند

جابه جایی افسانه ها در میان فرهنگ ها گستره ای بسیار گیرا برای پژوهشگران فرهنگ کهن شمرده می.شود افسانه از ریشه هایی کهن میروید و خود را در داستان های گوناگونی به جامه های رنگارنگ می نماید اگر یک درون مایه ی افسانه ای فرسختانه در همه ی یادگاران فرهنگی مردمی جست و جوی شود که پیشینه ی فرهنگی یگانه ای دارند نمونه های بسیاری از آن در گوشه هایی یافته میشود که پژوهشگر چشم به راه آنها نیست این درون مایه ها که زاییده ی زیست جهان مردمانی با خاستگاه های یگانه فرهنگی هستند به سادگی با زمینه داستان دیگر همخوان میشوند و در گسترش های آینده آن جای پیدا می کنند بدین گونه است که یک درون مایه خود را می گسترد و پژوهشگر را به یافتن سرچشمه اش نزدیک می کند گسترش های آینده یک افسانه بیشتر از دو راه رخ میدهند؛ نخست با افزودن درون مایه هایی تازه از داستان هایی دیگر که می توانند یکپارچگی داستان را پاس دارند ،دوم با پوشاندن یا کنار گذاردن درونمایه هایی که در افسانه ی کنونی دیده می شوند و با این همه به فرجام دگرگونی های فرهنگی همیشگی هم اکنون با بخش هایی از باورهای مردمی ناهمخوان شده اند این افزایش و کاهش ها در یک افسانه که میتوانند فرجام گونه های ویرایش مردم نهاد دانسته شوند، آن را به راه های تازه ای میکشانند و گاهی بخش هایی بسیار ارزنده از داستان را از چشم خواننده می پوشانند.