نویسنده: دکتر پیت راون
مترجم: شهلا طهماسبی
نشر: مرکز
توضیحات: “اطلاعات پزشكی این كتاب درباره‌ی دستگاه گوارش، دهان، حلق، مری، معده، روده‌ی كوچك، روده‌ی بزرگ، كبد، لوزالمعده، و غدد بزاقی است.”

نویسنده: تورج رهنما
نشر: مرکز
توضیحات:کتاب حاضر مجموعه‌ای است از نوشته‌های کوتاهی که خاطرات شخصی مرا باز می‌گویند. نه حجم آن‌ها زیاد است و نه همه آن‌ها بیانگر واقعیتند. حجم آن‌ها زیاد نیست، چون عمر آدمی کوتاه است، بیانگر واقعیت نیستند، زیرا ما تنها با واقعیت زندگی نمی‌کنیم. در زندگی ما رویاها نیز نقش عمده‌ای ایفا می‌کنند.

نویسنده: ایتالو کالوینو
مترجم: ترانه یلدا
نشر: مرکز
توضیحات: «نیمه شب در كتاب‌فروشی افكار نورانی» یك رمان جنجالی هوشمندانه و پیچیده از متیوسالیوان است كه در آن شخصیت‌های قانع كننده و بارو‌پذیری شكل داده است. شخصیت‌هایی كه دوستدار كتاب هستند. در این رمان با شخصیت‌هایی باورپذیر روبه‌روییم ماننده لیدیا كه زندگی‌شان با كتاب و كتابفروشی و خوانندگان كتاب گره خورده است. یكی از این آدم‌ها خودكشی می‌كند و رمان پازلی از اتفاق‌هایی است كه این‌ زندگی‌ها را قرار است با در كنار قرار دادن آن‌ها شكل داد.
آغاز رمان با روبه‌رو شدن لیدیا با یك خودكشی در كتاب‌فروشی‌اش همراه است و بتدریج كه سطرها خوانده می‌شود، راز و رمزهای این خودكشی نیز به دست می‌آید. لیدیا در پی آن است تا بفهمد كه جولی، یكی از منتقدان كتاب چرا در كتابفروشی او خودكشی می‌كند؟
متیوسالیوان تاكنون جایزه‌های ادبی زیادی را به‌خود اختصاص داده است و رمان «نیمه شب در كتاب‌فروشی افكار نورانی» او نیز با اقبال مخاطبان در كشورهای مختلف روبه‌رو شده است.

از متن کتاب: شب از نیمه گذشته بود و کتابفروشی را داشتند می بستند. آخرین مشتری ها حساب می کردند و می رفتند. لیدیا پای صندوق تنها بود و مشغول اسکن کردن بارکد های یک دسته کتاب جلد نرم آموزش بچه داری که دختر نوجوانی می خواست بخرد. دخترک آبله رو بود و لب هایش پوسته پوسته شده بودند. پول نقد داد و لیدیا لبخند زد و چیزی نگفت. نپرسید آن دیر وقت شب جمعه یک دختر تنها در کتابفروشی چه می کند.

نویسنده: متیو سالیوان
مترجم: حسن افشار
نشر: مرکز
توضیحات: «نیمه شب در كتاب‌فروشی افكار نورانی» یك رمان جنجالی هوشمندانه و پیچیده از متیوسالیوان است كه در آن شخصیت‌های قانع كننده و بارو‌پذیری شكل داده است. شخصیت‌هایی كه دوستدار كتاب هستند. در این رمان با شخصیت‌هایی باورپذیر روبه‌روییم ماننده لیدیا كه زندگی‌شان با كتاب و كتابفروشی و خوانندگان كتاب گره خورده است. یكی از این آدم‌ها خودكشی می‌كند و رمان پازلی از اتفاق‌هایی است كه این‌ زندگی‌ها را قرار است با در كنار قرار دادن آن‌ها شكل داد.
آغاز رمان با روبه‌رو شدن لیدیا با یك خودكشی در كتاب‌فروشی‌اش همراه است و بتدریج كه سطرها خوانده می‌شود، راز و رمزهای این خودكشی نیز به دست می‌آید. لیدیا در پی آن است تا بفهمد كه جولی، یكی از منتقدان كتاب چرا در كتابفروشی او خودكشی می‌كند؟
متیوسالیوان تاكنون جایزه‌های ادبی زیادی را به‌خود اختصاص داده است و رمان «نیمه شب در كتاب‌فروشی افكار نورانی» او نیز با اقبال مخاطبان در كشورهای مختلف روبه‌رو شده است.

از متن کتاب: شب از نیمه گذشته بود و کتابفروشی را داشتند می بستند. آخرین مشتری ها حساب می کردند و می رفتند. لیدیا پای صندوق تنها بود و مشغول اسکن کردن بارکد های یک دسته کتاب جلد نرم آموزش بچه داری که دختر نوجوانی می خواست بخرد. دخترک آبله رو بود و لب هایش پوسته پوسته شده بودند. پول نقد داد و لیدیا لبخند زد و چیزی نگفت. نپرسید آن دیر وقت شب جمعه یک دختر تنها در کتابفروشی چه می کند.

نویسنده:میلوراد پاویچ
مترجم: کوروش نوروزی
نشر: مرکز
توضیحات: قاموس خزران رمان راحت خوانی نیست. این نکته را خواننده خیلی زود می فهمد. اما رمانی ست صادق و روراست که قصد فریب ندارد، گرچه بسیاری را در جهان فریفته ی حود کرده است. اگر عنوان فرعی اش رمان – واژه نامه است برای جلب مشتری نیست، بلکه واقعن آنچه عرضه می کند تعریفی جز این ندارد.
قاموس خزران رمانی ست پر رمز و راز، نه از آن رمز و رازهایی که هری پاتر کلیددارشان است، بلکه رمز و رازهایی از جنس هزارتوهای بورخس. قاموس خزران رمانی ست عاشقانه، عاشقانه و هولناک آنجا که عفریته ی عاشق، افروزینیا لو کارویچ، از غم مرگ معشوق می ترکد، اما نمی میرد. عاشقانه و غمناک آنجا که آور کیه سکیلا، استاد شمشیرزنی، از عشق و در عشق به هنرش مجنون و فنا می شود. عاشقانه و دردناک، زیرا در این رمان قرار نیست که دلدادگان به هم برسند، آنان در مداخل های این واژه نامه اسیرند و در قرون و اعصار مختلف چنان هویت عوض کرده اند که اغلب از کیستی خود نیز بی خبرند و با خود پیشینشان نا آشنا.
اما، آنچه به رغم رمیزآمیز بودن و دشواری های این اثر خواندنش را لذت بخش می کند این است که قاموس خزران به هیچیک از رمان هایی که خوانده ایم و می شناسیم شبیه نیست. تکاست، یک بار آمده است و دیگر تکرار نمی شود، تکمیل شاید (به گفته ی نویسنده)! اما تکرار نه. در عین حال، هر چیزی در این رمان هست دلپذیر و تعریف ناپذیر، و به تبع مرموز. چیزی از جنس شعر ناب، از جنس آن غزل حافظ که هر بیتش همچون تاری به گرد خیالت تنیده می شود و جادویت می کند، اما سر از دیوان که برمیداری می فهمی که هنوز هم نفهمیده ای. چیزی چون حسی خوشایند از سیاحت در سرزمینی ناشناخته، حسی که پس از بازگشت رهایت نمی کند، هماره دلت برای آن سرزمین تنگ است، دوست داری بار دیگر به آنجا سفر کنی، مردمانش را بهتر ببینی،ریال بهتر بشناسی، در آداب و رسومشان تدقیق کنی، روستایی را که پیشتر ندیده ای ببینی و در شهری که بیشتر دیده ای بیشتر تامل کنی، در سواحلش لنگر بیاندازی و به اسمان شبش خیره شوی، بکوشی نحوه ی تفکر مردمان آن سرزمین را درک کنی و جهان را از چشم آنان بنگری شاید که منطقشان را دریابی. و هربار، در هر سفر، چیز تازه ای کشف کنی و در کشفیاتپیشینت به دیده ی تردید بنگری. این سرزمین همان سرزمین خزر است و مردانش همان خزران. خواندن قاموس خزران سیر و سیاحتی ست فراموش ناشدنی در این سرزمین رویاها، با سرحداتی که در هوا آویزان و ویلانند و مردمانی که چشم در چشمت می گویند: هرگز نبوده ایم.

نویسنده: جیمز وود
مترجم: سعید مقدم
نشر: مرکز
توضیحات: دریا هم همین‌طور، صخره‌ها هم همین‌طور، طعم نمک هم همین‌طور که می‌توانست روزهای تابستان آدم را تا حد اشباع پر کند، حالا فقط نمک بود، همین و بس. جهان همان جهان بود، با این‌همه، همان جهان نبود، زیرا معنی در آن جابه‌جا شده بود و هنوز هم داشت جابه‌جا می‌شد، به بی‌معنایی نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد.

ادبیات، مانند نقاشی، بازیِ زمان را پس می‌رانَد _ ما را به بی‌خواب‌شدگانی بدل می‌کند که در تالارهای عادت می‌چرخیم، گام پیش می‌نهد تا جان چیزها را از چنگ جهان مردگان برهاند. داستانی درباره اسکار کوکوشکای نقاش می‌گویند که در کلاس طراحیِ بدن انسان از روی مدل زنده تدریس می‌کرد. حوصله هنرآموزها سر رفته بود و طرح‌های بی‌روح می‌کشیدند، برای همین کوکوشکا به سوی مرد طاقبازافتاده می‌رود، به قلبش گوش می‌دهد، و اعلام می‌کند مرده است. دانشجویان به‌شدت متاثر می‌شوند. سپس مدل می‌ایستد و کوکوشکا می‌گوید: «حالا بدن او را طوری طراحی کنید که گویی می‌دانستید زنده بوده و نه مرده!» اگر قرار بود این نقاشی از بدن زنده در داستان اتفاق بیفتد چه شکلی پیدا می‌کرد؟ بدنی نقاشی می‌شد حقیقتاً زنده، اما به گونه‌ای که می‌توانستیم ببینیم این بدن واقعاً همواره در حال مردن است؛ این درک در آن می‌بود که مرگ همواره بر زندگی سایه می‌افکند و، به این ترتیب، از زیبایی‌شناسی حیات‌بخش کوکوشکا متافیزیکی می‌ساخت مرگ‌بین. (آیا همین نیست که توجه جدی را واقعاً جدی می‌کند؟) چنین تصویری ممکن بود شبیه این قطعه از یکی از آخرین داستان‌های سال بلو، «چیزی که مرا به یادت بیاورد»، باشد. پاراگرافی است درباره مرد ایرلندی مستی به نام مک‌کرن که روی نیمکتی از هوش رفته است: «سری به مک‌کرن زدم که کتش را روی زمین انداخته و زیرشلواری‌اش را درآورده بود. صورت تفتیده، بینی کوتاه تیزش، نشانه‌های زندگی در گلویش، گردن به‌ظاهر شکسته‌اش، موهای سیاه روی شکمش، …، برق سفید ساق‌هاش، حالت تراژیک پاهایش.» شاید این چیزی است که کوکوشکا در ذهن داشت: بلو با واژه‌ها از روی مدلی نقاشی می‌کند که شاید زنده باشد، شاید نباشد: نقاشی‌ای که خطر آن می‌رود که هر لحظه به تابلو طبیعت بی‌جان تبدیل شود. بنابراین شخصیت رمان بلو با دقت بسیار به مک‌کرن نگاه می‌کند، مثل پدر یا مادر جوانِ دلواپسی که نوزاد خوابیده‌ای را نگاه می‌کند تا ببیند هنو زنده است. و مک‌کرن هنوز زنده است، البته بفهمی‌نفهمی: نشانه‌های زندگی در گلویش.