لئو اشتراوس اندیش‌مندی سیاسی است كه از زمان مرگ‌اش در سال 1973 هرروز به تعداد مشتاقان آثارش افزوده می‌شود. این اثر از این نظر كه به سه فیلسوف سیاسی كلاسیك، یعنی افلاطون، ارسطو و توسیدید می‌پردازد یكی از مهم‌ترین آثار لئو اشتراوس است. او به بررسی دقیق سه اثر كلاسیك فلسفه‌ی سیاسی، یعنی سیاستِ ارسطو، جمهوریِ افلاطون و تاریخ جنگ پلوپونزیِ توسیدید پرداخته است. تفسیر اشتراوس از اندیشه‌ی این فلاسفه كاملاً با تفاسیر رایج متفاوت است و همین باعث مناقشات و بحث‌های بسیاری نزد محققان غربی شده است. در پایان كتاب نوشته‌ای از آلن بلوم، اندیش‌مندِ برجسته‌ی سده‌ی بیستم، آمده است كه یكی از بهترین مقدمه‌ها بر آثار اشتراوس است و برای پرهیز از بدفهمی و سوء تفاهم بهتر است كه قبل از مطالعه‌ی اثر خوانده شود. (از مقدمه‌ی مترجم)

این کتاب گزیده‌ای است از چندین نوشته درباره‌ی ملت، حس ملی و ناسیونالیسم. در بخش نخست، سخن‌رانی پرآوازه‌ی ارنست رُنان به‌نام «ملت چیست؟»، نامه‌ی نامدارِ فوستل دو کولانژ با عنوان «آلزاس فرانسوی است یا آلمانی؟» و نیز مقاله‌ای از ورنر روف درباره‌ی «دریافت از ملت در فرانسه و در آلمان» آمده است. بخش دوم کتاب مقاله‌ای است از پی‌یر رُنوون که به تعریف و بیان چگونگیِ پیدایش و بالندگیِ «حس ملی» در نیمه‌ی دوم سده‌ی نوزدهم و نیمه‌ی نخست سده‌ی بیستم می‌پردازد. هم‌او، در بخش سوم، «ناسیونالیسم و ناسیونالیسم‌ها» را که در پیِ پیدایش ملت‌ها و دولت‌های مدرن سربرآوردند برمی‌رسد. پی‌یر رُنوون با چیره‌دستی و با تکیه بر دانش گسترده‌ی خود پیدایش و بالش و پی‌آیندهای حس ملی و ناسیونالیسم را در چهار قاره پژوهیده است و چشم‌انداز روشنی از این پدیده‌ها در برابر دیدگان خواننده می‌گذارد. (از پیش‌گفتار مترجم)

هدف پژوهش پیشِ رو، همانند بسیاری از معماهای دیگر علوم اجتماعی، درك بهتر خودمان و در این مورد، درك این موضوع است كه چرا مردم و سازمان‌ها برخلاف آن‌چه در ملأ عام در مورد آرمان‌های فرهنگی خود اظهار می‌كنند، عمل می‌كنند. اقدامات آن‌ها آشكارا با آن‌چه ادعا دارند در دل عزیز می‌دارند تناقض دارد. این امر تنها در ارجیحت‌دادن به خود در همه‌ی امور یا كاملا بر اساس منافع شخصی عمل‌كردن خلاصه نمی‌شود. آن‌ها بقای جمعی، ثبات و امنیت را حتا بیش‌تر عزیز می‌دارند، و در دنبال‌كردن و محافظت از این ارزش‌های غایی هدف‌مندانه عمل می‌كنند. آن‌ها (در نظر خود) به دلایل خیری باور دارند كه استفاده از ابزارهای مسئله‌دار را (برای خودشان) توجیه می‌كند؛ به پیشرفت‌ها و ابداعاتی دل می‌بندند كه با موفقیت از پس هنجارهای دست و پاگیر اجتماعی و نهادهای بازدارنده برآمده‌اند؛ و به‌طور خلاصه، خود را روشنفكر می‌دانند، نه تبه‌كار، فریب‌كار، خبیث یاخودخواهانی فاسد در چشم دیگران. (از دیباچه‌ی كتاب)

دانیال سینگر در میان نویسندگان اروپایی به داشتن سبكی خاص و آمیخته با طنز شهرت داشت؛ ولی گذشته از ارزش ادبی مقاله‌ها، گزارش‌ها و كتاب‌های او، سینگر در همه‌ی بزنگاه‌های مهم زندگی سیاسی اروپا حضوری مستقیم و چشم‌گیر داشت و به‌جرئت می‌توان گفت شهادتی كه او از رخدادهای حیاتی و تاریخی اروپا به دست می‌داد از جان‌دارترین، پرشورترین، و پرنكته‌ترین گواهی‌های تاریخ اروپاست. هنگامی كه در مه 1968 دانشجویان دانشگاه‌های پاریس به خیابان ریختند و كارگران و مردم را به برپاداشتن جهانی دیگرگونه فراخواندند، سینگر از نخستین كسانی بود كه به باریكادها و گردهمایی‌های دانش‌جویان پیوست. (از پیش‌گفتار مترجم)

“با نگاهی گذرا به سیر تحول جوامع انسانی می‌توان دریافت كه انسان، حیات جمعی و آسیب‌های اجتماعی همزاد یكدیگرند. “آسیب‌های اجتماعی” اگرچه باید خاطرنشان كرد كه واقعیتی دیرپا محسوب می‌شود، نوظهور و مربوط به دوره‌ی ضرب‌آهنگ سریع توسعه‌ی پس از انقلاب صنعتی است كه با خود مهاجرت وسیع، انباشت جمعیت شهری، رشد شتابان شهرها و كلان‌شهرها، تغییر نوع و شكل روابط انسانی، ظهور عصر جدید و تكثیر و تجمع آسیب‌های اجتماعی را به همراه داشته است … “سرزمین ایران نیز از این واقعیت مستثنا نبوده و بنا بر دلایل متعددی نظیر موقعیت ژئوپلیتیکی، سابقه‌ی تاریخی، تغییرات جمعیتی، رشد شتابان شهرها، اجرای برنامه‌های متنوع و گاه متضاد توسعه در یک‌صد سال اخیر، ناپایداری اجتماعی و سیاسی، رویه‌های مدیریتی و حكمرانی، … شاهد گسترش بی‌رویه‌ی آسیب‌ها و ناهنجاری‌های اجتماعی بوده‌ است كه انباشت، پیچیدگی و چندلایه‌شدن آن‌ها تهدیدی قابل توجه است كه باید بدان پرداخت… “نخستین همایش ملی آسیب‌های اجتماعی را انجمن جامعه‌شناسی ایران با همت والا و ستودنی استاد ارجمند، شادروان دكتر محمد عبداللهی، ریاست وقت انجمن در سال 1381، برگزار كرد و مجموعه مقالات همایش نیز متعاقباً در شش جلد منتشر شد. تمهید مقدمات برگزاری دومین همایش از سال 1390 صورت گرفت تا اولاً تكرار این واقعه‌ی علمی باشد… و ثانیاً پاسداشتی باشد از مقام علمی استاد عبداللهی … و اینك با شكل‌گیری شرایط مناسب نسبی و با مساعدت جناب آقای دكتر سیدمرتضی میرباقری، قائم‌مقام محترم وزیر كشور و دبیر شورای اجتماعی كشور [در سال1391]، مجموعه مقالات منتخب هیئت داوران در نه جلد آماده و منتشر شده است.” (از دیباچه‌ی كتاب، به قلم میرطاهر موسوی)

مطالعه سیر تحول نهاد زندان پیوندی را میان دو علم جامعه شناسی و تاریخ ممکن می کند. در پژوهش حاضر تلاش شده است تا با نگاهی تبارشناسانه به تاریخچه این نهاد در ایران، از قلعه و بندی خانه تا انبار و محبس، گسست های میان زندان مدرن و پیشامدرن برجسته شود. در همین حال، صورت بندی کنش ها در بستر ساختار زندان با توجه به نظریه ساخت یابی آنتونی گیدنز مورد تحلیل قرار گرفته است. کتاب پیش رو تحولات زندان های ایران را، در دوره مشروطه و پهلوی اول، با مرور مجموعه متنوعی از منابع ادبی، اسناد رسمی دولتی، تاریخ شفاهی و … برمی رسد، اما می کوشد نگاه انتقادی خود را نیز در این میانه حفظ کند.