این کتاب، دربردارنده رمانی از «عباس صاحب قدم»، با عنوان «بازیگر خوب خدا» است. در این داستان بلند، پسری با نام «ریکاردو» با مشاوره یکی از دوستانش با نام «هادیلا» تصمیم دارد در رشتة بازیگری دانشگاه بیزانس ثبت‌نام نماید. بدین منظور او به آن شهر مسافرت می‌کند. در مسیر به اشتباه در شهری متروک از قطار پیاده می‌شود و در مسافرخانه آنجا، اقامت می‌کند. حادثه عجیبی که در آن مسافرخانه روی می‌دهد، ریکاردو را در مظان اتهام قرار می‌دهد. حال او به همراه هادیلا سعی در اثبات بی‌گناهی خود دارد.

سال‌هاست که من از «شطح» می‌گویم. مقصودم این نیست که شطح صوفیانه می‌گویم، بلکه از شطح می‌گویم و این واژه را برای نام سه شخصیت ساخته‌ام: شریعتی، طالقانی، حکیمی. سال‌ها می‌گذرد که در این‌جا و آن‌جا، از طریق خطابه و مقاله، از آموزه‌ها و آرمان‌های این سه مرزبان اسلام و پاسدار کرامت انسان یاد می‌کنم . البته من تذکره‌نویس و حکایت‌نویس نیستم و به دانش تراجم و رجال چندان علاقه‌ای ندارم و سودداری آن ندام تا اعیان الشیعه بنویسم. به این سه شخصیت نیز از باب تراجم‌نویسی نمی‌پردازد، بلکه می‌خواهم فریادهای آنان را فریاد کشم و دردهایشان را در جان بی‌دردان زنده کنم و ایمانشان به انسان را مطمح نظر انسان‌ها قرار دهم و رسالت‌هایشان را به رساله‌ها بکشانم و حماسه‌هایشان را حماسه‌سرایی کنم.

به یک ضرورت اصلی برای جامعه خردورز ایران پی بردم و نظرات خود را در کتاب کوچکی به نام «لزوم گرایش به معرفت‌شناسی خردمندانه» تقدیم علاقه‌مندان کردم که آن‌ها هم جملگی به این کمبود اساسی در محیط تفکر و اندیشه ایران، توجه کرده‌اند و پیشنهاد کردم که با کمک و همت فرهیختگان و متفکران بلند پایه ایران، مکتب فلسفی مستقل و باروری در ایران تشکیل گردد تا این نیاز اساسی و مبرم، تا حدودی مرتفع و روش ژرف‌اندیشی و عمیق‌نگری در جامعه در حال تحول ما، نهادینه گردد. در کتاب مذکور به عنوان بخش اول، کلیات، که در سال ۱۳۸۳ اجازه انتشار یافت، اظهار امیدواری کردم؛ در بخش دوم، طرحی برای تدوین زیربنای متافیزیکی فلسفه ایرانی و دستگاهی که بر این اساس باید استوار گردد، ارائه خواهد گردید و به سوال‌های اساسی درباره مبدا هستی، عقل، حق و غیره در حدود بضاعت ناچیز خود، پاسخ‌هایی داده خواهد شد. اینک بخش دوم همان کتاب که بیشتر به تشویق علاقه‌مندانی که بخش اول را مطالعه کرده‌اند و منتظر بخش دوم بوده‌اند، تقدیم می‌گردد. هرچند کمبودهای فراوانی دارد.

دکتر یوسف قریب متولد 1302 در شهر تهران، از نخستین دانش‌آموختگان دانشکده کشاورزی درج و از کادرهای اصلی تشکیلات دهقانی حزب توده ایران در دهه بیست، یادماندهای خود را از آن سال‌ها و نام‌آورانی چون عبدالعظیم و محمدفریب، صادق هدایت، محمد علی افراشته ، نورالدین کیانوری، رضا رادمنش، محمد بهرامی و مرتضی یزدی باز می‌گوید.