قدرت از این جهت با توانایی انسانی مطابقت دارد که صرفاً کنشگری را در بر نمی‌گیرد؛ بلکه کنش و اقدام هماهنگ را می‌طلبد. قدرت یک ویژگی فردی نیست؛ بلکه به یک گروه تعلق دارد و موجودیت آن تا زمانی است که گروه با هم باشند. زمانی که ما می‌گوییم فردی در قدرت است درحقیقت به در قدرت‌بودن شماری از افراد اشاره داریم که به فعالیت آنها اشاره می‌شود. لحظه‌ای که گروهی که قدرتی را در دست می‌گیرد که (بدون گروه یا افراد قدرتی وجود ندارد ناپدید می‌شود قدرت او نیز ناپدید می‌شود. در کاربرد کنونی وقتی که ما سخن از یک انسان قدرتمند یا یک شخصیت قدرتمند به میان می‌آوریم ما پیشتر از واژه قدرت به‌طور مجازی استفاده می‌کنیم؛ آنچه که ما به‌طور غیرمجازی به آن اشاره می‌کنیم توان است توان صریحاً بیانگر امری است که به‌طور فردی یک امر شخصی را در بر می‌گیرد. این یک ویژگی پنهان در یک ابژه و یا فرد است و به ویژگی آن تعلق دارد که می‌تواند خود را با توجه به سایر اشخاص و یا امور اثبات کند ضرورتاً مستقل از آنهاست توان قوی‌ترین فرد نیز همیشه مغلوب تعداد زیادی از افرادی است که اغلب با هم ترکیب می‌شود که دلیل آن چیزی نیست به‌جز اینکه قدرت را به‌خاطر استقلال خاص خود ویران می‌سازد. خصومت غریزی بسیاری از افراد نسبت به یک نفر همیشه از دید افرادی چون افلاطون تا نیچه به رنجش و حسادت فرد ضعیف نسبت به قوی نسبت داده می‌شود؛ اما این تفسیر روان‌شناختی آن چیزی نیست که مدّنظر ماست. این ماهیت یک گروه و قدرت آن برای چرخیدن به‌سوی استقلال ویژگی توان فردی است.

شکست‌ها، افتراق‌ها و انشقاق‌ها، چنان زندگی ما را در بر گرفته‌اند که از لحظه‌ای، به یقین می‌دانیم که دیگر آن آدم پیشین نیستیم. به‌واقع ما بنا به عمق درونیاتمان و ژرفای تجربه‌های زیسته‌مان، از لحظه‌هایی، یک زندگی زندگی‌نشده را به چشم می‌بینیم که حسرت را برای ما معنا می‌کنند. عشقی به‌غایت در کمال و اکمل که از دست می‌شود، یا با مرگ یا با بی‌وفایی معشوق، ازدواجی که به جدایی منجر می‌شود و خانواده‌ای که فرومی‌پاشد، فرزندی که به‌سرعت و پیش از ما، از بودن درمی‌‎گذرد و…، همه اینها حسرت‌ را از برای زندگی نازیسته برایمان به ارمغان می‌آورند و ردشان از ما بیرون نمی‌رود. پرسش اینجاست که با این زندگی حسرت‌آلود، با این سرخوردگی‌های ورای تحمل چه باید کرد؟ آدام فیلیپس در کتاب «حسرت؛ در ستایش زندگی نازیسته» فلسفه، ادبیات و هنر را پیش‌رو گذاشته و با حضور هرآنچه در مقام یک روانکاو از مواجهه با بیماران سرخورده فراگرفته، عبور از سودازدگی زندگی‌های موازی شخصی‌مان را طریقتی می‌داند که باید فهمش کنیم. اینکه شکست عاشقانه‌ عمیق، شما را از رجعت به عشق و ایمان به حضور و نیازش برحذر می‌دارد، اینکه یک خانواده‌ ازهم‌پاشیده شما را از ازدواج دوباره ترسان کرده و… و بسیاری از سرخوردگی‌های گونه‌گونی که در زندگی داشته و داریم، به‌واقع نمی‌توانند دلیلی باشند بر این نظر که عشق، ازدواج و… فقط همانی بود که می‌توانست باشد و دیگر نیست؛ حسرت، به همه‌ آن شکاف‌های عظیمی که ما را دوشقه کرده‌اند، از منظر بخشی از طریقت شناخت خویشتنمان نگاه کرده و هرآنچه را که زندگی‌نشده‌ بخشی از مسیر زندگی شده و درجریان می‌بیند که باید در پی‌اش بود.

آدم‌هایی مثل ما خاری تو چشم دنیان. دنیا بارها و بارها و این خار رو از چشمش درمی‌آره و می‌ندازه دور. دور انداخته‌شدن خصلت ماست. اگه این دنیا مارو نمی‌خواد، ما هم به‌جاش یه دنیای دیگه رو می‌خوایم… انجمن مخفی ما باید بترسونه. نه از روی شرارت، چون شرارت برای به وجود‌اومدنِ خیر لازمه. در واقع شر قابلۀ خیره. ما باید حماقت رو بترسونیم! حماقت ریشۀ همۀ فسادهاست. هر مصیبت و جنایتی به حساب حماقتِ قَدَرقُدرت گذاشته می‌شه. حماقت مادر همۀ نداشته‌هاست، نه نداشتنِ عقل، چون احمق‌ها هم ممکنه معقول باشن. حماقت‌نداشتنِ تخیله. چرا سنگینی زندگیِ روزمره آدم‌ها رو لِه می‌کنه، چرا زیرِ دستمال گردگیری خاکستری‌اش خفه‌شون می‌کنه؟ چون تخیل ندارن! من دربارۀ فرار از زندگی روزمره موعظه نمی‌کنم، نه فرار به جلو نه فرار به عقب، بلکه از این بالا با صدای بلند بهشون می‌گم: بیدار شین! حصار عادت‌هاتون رو بشکونین! چشم‌هاتون رو باز کنین و رؤیا ببینین! (از متن کتاب)

ارنست کرویدر یکی از نامتعارف‌ترین نویسندگان قرن بیستم آلمان بود. هنگامی که «انجمن زیر شیروانی» در 1946 منتشر شد، به موفقیتی عظیم دست یافت و اولین اثرِ آلمان پس از جنگ بود که به انگلیسی ترجمه شد. از دید آلفرد آندرش رمانِ کرویدر «نخستین امید بزرگِ ادبیاتِ پس از جنگ آلمان» بود و هانس ورنر ریشتِر در آن ایدۀ «واقع‌گرایی اسرارآمیز» خود را یافت که از نظرش فرمِ مناسبِ ادبیاتِ دورۀ فترت و به‌مثابۀ سنگری بود دربرابر تهدید تحرکاتِ طفره‌جویانه و واقعیت‌گریزِ جامعۀ بعد از جنگ آلمان.

«تسلی‌دهندگان» داستان کرولاین است که با مشکلی عجیب روبه‌رو شده است ـــ‌ صدایی بیرون از سرش افکار او را می‌خواند و ماشین تحریری همه‌چیز را ثبت می‌کند. بی‌آنکه بخواهد شخصیت یک رمان شده است. او که تازه کاتولیک رومی شده، نمی‌داند که این صداها تجلی تقدس است یا راوی جنون. اعتقادات مذهبی جدید باری بر دوش او گذاشته و خلاقیت سرکشش که راهی برای بروز نمی‌یابد کلافه‌اش کرده است. آیا نویسنده سایه‌ای از خداوند است که همچون او شخصیت‌هایی خلق کرده و به‌سمت سرنوشت هدایتشان می‌کند؟

اطرافیان کرولاین از درک این رنج ناتوان‌اند و احتمال می‌دهند که دیوانه شده باشد اما کرولاین که تسلی‌دهنده‌ای برای خود نمی‌یابد از تغییر آیین و تبدیل‌شدن به شخصیت یک رمان در عذاب است، چراکه این دو نقش مستلزم از دست دادن آزادی یا بازتعریف آزادی است برای دست‌یافتن به انسجام معنوی و فکری.

«تسلی‌دهندگان»، اولین و شاید مهم‌ترین اثر موریل اسپارک، را گراهام گرین و اولین وو به انتشارات مک‌میلان توصیه کردند و در همان‌جا منتشر شد. اولین وو آن را «بسیار اصیل و بدیع» خوانده بود و گراهام گرین «یکی از انگشت‌شمار رمان‌اول‌های حقیقتاً اصیل که تا سال‌ها خوانده خواهد شد.»

در جهانی زندگی زندگی می‌کنیم که در آن پیوسته نادیده گرفته می‌شویم اگر ثروتمند نباشیم، اگر گران‌ترین مارک‌ها را نپوشیم و اگر دنبال‌کنندگانی در صفحات مجازی نداشته باشیم.

مجموعه (روایت‌هایی از زندگی) به همت پیر رزنولن، استاد تاریخ و علوم سیاسی کلژ دوفرانس منتشر شده است. او در معرفی این مجموعه می‌نویسد: (امروز نوعی احساس رهاشدگی بسیاری از مردم فرانسه را اندوهگین کرده و آن‌ها را به ستوه آورده است… تمام آن صداهای آهسته، تمام آن زندگی‌های عادی که کسی به آن‌ها توجهی نمی‎کند، تمام تلاش‌ها در سایه‌ای که از آن‌ها یادی نمی‌شود… این‌ها دموکراسی را تضعیف می‌کنند. زندگی در جامعه، بیش از هرچیز، این است که ببینیم آیا هستی‌مان در واقعیت روزمره‌اش فهمیده می‌شود یا نه.) این مجموعه درباره زندگی‌های روایت‌نشده و گاه انکارشده است؛ روایت‌هایی مستند و داستان‌گونه درباره آدم‌های نامرئی و اقشار نادیده گرفته‌شده.

این کتاب تلاشی است برای دستیابی به واقعیت یک دوره از طریق ثبت لحظات گذرای زندگی روزمره جمعی.

هیچ‌وقت نباید اون رو می‌داشتم. هیچ‌وقت نباید هیچ‌کدوم از اونا رو می‌داشتم. هیچ‌وقت چیزی جز درد برای من نداشت: پنج تا اشتباه!

نه این رو نگو…

نهههههههه…

بچه‌ها؟ کجا رفتین؟ هیچ‌وقت نباید اونا رو می‌داشتم. من همه‌ش با شکم بالااومده این ور و اون ور می‌رفتم و همه‌ش هم تقصیر خودم بود.

دلم می‌‎خواد چیزی رو ببینم که تا ابد موندگاره مثل آب درحال جوشیدن.

من هیچ‌وقت نباید هیچ کدوم از اونا رو می‌داشتم!

سوزان لوری پارکس، نمایش‌نامه‌نویس، فیلم‌نامه‌نویس و موسیقیدان آمریکایی؛ اولین زن آمریکایی آفریقایی بود که جایزه پولیتزر را دریافت کرد. او این جایزه را سال 2001 بابت نمایش‌نامه زبردست زیردست دریافت کرد؛ درحالی‌که پیش از این نمایش‌نامه در خون هم نامزد دریافت این جایزه بود.

در خون روایت مادری طردشده از جامعه است که با چالش‌‎های جدی ناشی از تبعیض‌های نژادی و جنسیتی روبه‌روست. داستان رنج مادر تهیدست پنج فرزند که تلاش می‌کند زندگی بهتری برای فرزندانش درست کند.

مثل تمام دوشنبه‌ها منتظرش هستم. مثل تمام دوشنبه‌ها درست سرساعت دوازده و نیم، درِ رستوران را باز می‌کند تا داخل شود و سر جای همیشگی‌اش بنشینند. احتیاجی به رزروکردن ندارد، چون میزش همیشه آماده است…

کلارا پیش‌خدمتی 27ساله، دلبسته یکی از مشتری‌های پیر رستوران می‌شود که چیزی از زندگی او نمی‌داند و شکی نداردکه خودش نیز کنجکاوی پیرمرد را برانگیخته است. ورای مهربانی و اخلاق خوب همیشگی کلارا، پیرمرد به زخمی پنهان پی می‌برد که مانع خوشبختی دختر است؛ اما ملاقات این دو با یکدیگر همه چیز را تغییر می‌دهد.

دوشنبه‌هایی که تو را می‌دیدم زیبا و متأثرکننده است با شخصیت‌هایی ماندگار در ذهن که تنها ایرادش، کوتاه‌بودن آن است.

تا آنجا که حافظه‌ام یاری می‌کند اولین نوشته‌ام در مطبوعات، جوابیه‌ای بود به اوریانا فالاچی که برای مصاحبه با شاه به ایران آمده بود. متأسفانه پیدایش نکردم، پس در این کتاب نیامد.

اما از همان وقت کیسه‌ای نایلونی داشتم که هر آنچه را در مورد کتاب‌هایم و بعد گالری‌ام و یا نوشته‌ای از خودم در مطبوعات آمده بود، می‌بریدم و در کیسه می‌انداختم. یک کیسه شد دو کیسه و بعد سه کیسه و درنهایت پنج کیسه پر از بریده‌های جراید.

بعد از سال‌ها رفتم سراغ کیسه‌ها. یک به یک را گشودم و از میان نوشته‌ها، انتخاب کردم. در میان این گزیده‌ها چندتایش برایم عزیزترند…

با سفرکردن فقط به دیدن جاهان جدید نمی‌رویم؛ بلکه خودمان را پرورش می‌دهیم. همه ما از لحاظ روانی در برخی حیطه‌ها دچار کمبودیم و در برخی حیطه‌ها زیاده‌روی می‌کنیم و سفر می‌تواند به تعدیل افراط و تفریط‌ها کمک کند.

در این کتاب با جنبه‌های دیگری از سفرکردن آشنا می‌شوید. سفرکردن صرفاً رفتن از جایی به جای دیگر نیست؛ بلکه ازحال و هوایی تکراری به حال و هوایی جدید است. اگر قبلاً با کوله‌باری از لباس‌های نشسته، دوربینی پر از عکس‌های هیجان‌انگیز و ذهنی پر از خاطرات خوش به منزل برمی‌گشته‌اید، حالا بعد از خواندن این کتاب چیزهای دیگری هم با خود خواهید آورد: لذت نگاه کردن و دیدن جنبه‌هایی که قبلاً در عوالم توریستی از کنارشان می‌گذشتید و کوله‌تان را از آن پر نمی‌کردید.

بی‌تردید ترس در همه انسان‌ها و حتی حیوانات و گیاهان حسی آشنا و ملموس است و انسان‌ها در هر سطحی از آگاهی و در هر مرحله از زندگی ترس را تجربه می‌کنند. باوجوداین، ترس دشمن بزرگ آدمی و سدی برای پیشرفت اوست. ترس به سلامت و تعادل انسان آسیب می‌زند؛ انرژی آدمی را می‌مکد و شیره نیروی حیات او را بیرون می‌کشد. ترس ذخیره انرژی در سامانه عصبی را می‌خشکاند و سستی به‌بار می‌آورد. در این کتاب سوامی شیواناندا، با استفاده از آموزه‌های یوگا، روش‌های بسیار خلاقانه‌ای را برای چیرگی بر ترس بیان می‌کند.

«داستانی واقعی درباره‌ تمساحی که در تیمچه، مردی را در سن پختگی و با ظاهری برازنده زنده‌زنده، به‌تمامی و بی‌باقی بلعید، و پیامدهای ماجرا…».

ایوان ماتْوِیچ مردی است با ظاهری برازنده که تمساحی او را به‌تمامی و بی‌باقی بلعید. مَرد پس از آن نه‌تنها زنده ماند که گویا با کمال رضایت و بدون هیچ گزندی، دو هفته‌ای نیز در شکم تمساح زندگی کرد و از همان‌جا دادِ سخن داد.

داستان تمساحِ فیودور داستایفسکی، پس از انتشار در سال 1865، بحث‌های تند و دنباله‌داری را میان منتقدان و ادبا، درباره‌ انگیزه اصلی نویسنده از خلق چنین اثری، برانگیخت. از دل ماجرای کارمند کم‌خردی که سر از شکم تمساح درآورد، تعابیر و تفاسیر گوناگونی حاصل شده؛ از مقایسه‌ با یونس در شکم ماهی گرفته تا تقابل فرهنگ‌ها.