کتاب “جوان مسلمان و دنیای متجدد” نوشته دکتر سید حسین نصر است که توسط نشر کتابسرای میردشتی منتشر شده است. همه ما به خوبی می دانیم که به واقع نمی توان نقش سید حسین نصر در مطالعات اسلامی در حوزه های مختلف را نادیده گرفت. این نویسنده در این کتاب سعی کرده است نسبت میان جوانان مسلمان و دنیای جدید را ابهان زدایی کند. به راستی چگونه می توان در دنیای معاصر از عقاید و باورهای خود محافظت کرد و به راستی رابطه ای پویا با آن داشت. سید حسین نصر دستاورهای فرهنگ و تمدن اسلامی را در این کتاب مرور می کند.

مگان مک‌دونالد اولین نوشته‌اش را در سن 10 سالگی در روزنامه‌ی مدرسه‌اش منتشر کرد.

او از آن زمان تا امروز حدود پنجاه کتاب برای کودکان نوشته که ماجراهای آن‌ها را اغلب از خاطرات دوران کودکی‌اش الهام گرفته است.

وقتی مگان دختربچه بود، کلکسیونی از حشرات، پوست زخم‌های خشکیده و کله‌های عروسک داشت.

در مجموعه‌ی جودی و دوستان هر بار یکی از دوستان جودی قهرمان داستان می‌شود و ماجرای جالبی می‌آفریند. این مجموعه برای کودکانی که تازه کتاب‌خوان شده‌اند جذاب و خواندنی است.

این کتاب دومین جلد از مجموعه‌ی جودی دمدمی و دوستان است.

جی کی رولینگ در سال 1965 در انگلیس متولد شد. چند سال بعد با خانواده به توتشیل مهاجرت کرد. در سال 1990 ایده هری پاتر به ذهنش خطور کرد. کتاب‌های «هری پاتر و سنگ فیلسوف»، «هری پاتر و سنگ جادو»، «جانوران خارق‌العاده و کجا می‌توان آنها را یافت» و کتاب «کوییدیچ در گذر زمان» و همچنین کتاب «هری پاتر و تالار اسرار» را در فاصله زمانی 1997 تا 2007 منتشر کرد.

«جیمز جویس»، اولین فرزند از ده فرزند خانوادۀ جویی بود که در دوم فوریه در شهر دوبلین به دنیا آمد. او پس از گذراندن دوران دبیرستان، وارد کالج شد و پس از آن شروع به نوشتن مقالاتی چون «درام و زندگی»، «روزگار هوچیگری»، «جیمز کلارنس منگن» و «چهرۀ هنرمند» کرد. همچنین در طول این سال‌ها شعرهای متعدد و داستان‌هایی مانند: خواهران، اولین و پس از مسابقه را به چاپ رساند. او از سال 1904 تدریس را در مدارس و دانشگاه‌ها آغاز کرد، اما در شهر خاصی ساکن نبود و بیشتر عمر خود را نقل‌مکان می‌کرد. چهار اثر بزرگ جیمز، دویلینی‌ها، چهرۀ هنرمند، اولیس، و شب‌زنده‌داری فینگن‌ها نام دارد. البته او آثار دیگری نیز به نام‌های مجموعۀ شعر موسیقی مجلسی و نمایش‌نامۀ تبعیدی‌ها دارد. جیمز جویس، نویسنده‌ای مرموز و ناشناخته است، با این حال آثارش بازگوی زندگی وی و دوستان و عشق‌هایش و مهم‌تر از همه شهر دوبلین‌اند. او در سال 1941 در زوریخ درگذشت و در همان‌جا به خاک سپرده شد.

اسطوره گیلگمش با ادبیاتی ساده تقابل انسان با خود و جهان هستی است، اساطیر ما بدون شناخت خود و جهان هستی سرگشته در افکار است، زیرا ادبیات ما که به دست موبدان برای مقابله با جهان هستی و حقیقت آن پایه گذاری و نگاشته شده، که اساس آن در سربسته نگاه داشتن الفاظ و معانی است، در این راه چنان کوشیده اند که با روش معمول مطالعه نمی توان چیزی دریافت، زیرا ما به شنیدن عادت داریم، و با الفاظ ساده و احساساتی به هیجان می آییم که این هیجان بعد از مدتی فروکش می کند و با الفاظ ساده و احساساتی دیگر، هیجانی دیگر، به همین دلیل به دریافت حقیقت و رسیدن به آرامش فکری دست نیافته ایم و همیشه با اجبار، کراهت و ناخواسته به قوانین شرع و عرف گردن نهاده ایم و هرگز پای بند قوانین نبوده و هر عملی را با احساسات انجام داده ایم…

آیا پزشکان واقعاً می‌دانند چه می‌گویند وقتی به ما می‌گویند که واکسن‌زدن خطری ندارد؟ آیا باید حرف متخصصان اقلیم‌شناسی را باور کنیم که دربارهٔ خطرات گرمایش جهانی هشدار می‌دهند؟ چرا باید به علم اعتماد کنیم؛ آن هم وقتی سیاستمداران ما چنین اعتمادی ندارند؟ چگونه معرفت علمی (و خودمان) را از شرّ کسانی حفظ کنیم که علم منافعشان را تهدید می‌کند؟ در عصر اخبار جعلی و حقایق شبه‌علمی و در دوره‌ای که ایدئولوژی و نظرات شخصی غیرعلمی روی دست شواهد تجربی و روش علمی بلند شده است، علم چه جوابی دارد؟ چرا، چگونه و در چه زمانی می‌توان یا نمی‌توان به علم اعتماد کرد؟ چرا معرفت علمی را خصوصیت اجتماعی‌اش اعتمادپذیر می‌کند؟ چگونه به حقیقت دست می‌یابیم؟

نیومی اورسکیز در این کتاب بسیار مهم دفاعی جسورانه و قاطع از علم می‌کند و روشن می‌سازد که چرا ماهیت اجتماعی معرفت علمی بزرگ‌ترین نقطهٔ قوت آن است و نیز مهم‌ترین دلیلی که می‌توانیم به علم اعتماد کنیم.

اورسکیز با دنبال‌کردن تاریخ و فلسفهٔ علم از اواخر قرن نوزدهم تا به امروز، توضیح می‌دهد که برخلاف باور رایج، هیچ روش علمی واحدی وجود ندارد؛ بلکه مطمئن‌بودن مدعاهای علمی ناشی از فرایندهایی اجتماعی‌ است که از طریق آنها مدعاها با دقت فراوان بررسی و ارزیابی می‌شوند. این فرایندها بی‌نقص نیستند ـــ‌ وقتی پای انسان در میان است هیچ‌ چیزی بی‌نقص نیست اما نویسنده از موارد به خطا رفتن دانشمندان درس‌های بسیاری اقتباس می‌کند. اورسکیز بیان می‌کند که چطور اجماعْ شاخصی اساسی است که نشان می‌دهد چه‌وقت تکلیف مسئله‌ای علمی روشن شده و چه هنگام معرفت تولیدشده به احتمال فراوان قابل‌اعتماد است.

کتاب «چرخش انگلیسی 1960-2016» به بررسی دگرگونی بریتانیای معاصر می‌پردازد و سیر تحول آن را از وضعیت رفاهی دوران پس از 1945 تا سوسیال دموکراسی در دهه‌های 1960 و 1970 و جامعه بازار لیبرال 1979 به بعد دنبال می‌کند. علت اصلی تمرکز اصلی این کتاب بر تغییرات سیاسی و اقتصادی، این است که مشخص کند کدام عناصر سیاست دولتی منجر به تغییرات استراتژیک مهمی شده که تاریخ بریتانیا را در شش دهه گذشته شکل داده است.

این کتاب استدلال می‌کند که از سال 1960 دو اختراع مجدد در اقتصاد سیاسی انگلستان صورت گرفته است: یک تغییر سوسیال دموکراتیک که توسط دولت محافظه‌کار هارولد مک‌میلان آغاز شد و توسط حزب کارگر تحت رهبری هارولد ویلسون توسعه یافت و متعاقباً تغییر جهت به‌سمت یک آزادی اجتماعی. مدل بازاری که محافظه‌کاران تحت رهبری مارگارت تاچر تلاش کردند. با ساختار حول این دو اختراع مجدد سیاست کلیدی اواخر قرن بیستم، فصل‌ها به‌ترتیب زمانی سازماندهی شده‌اند، از توسعه سوسیال دموکراسی در اوایل دهه 1960 تا دولت ائتلافی در اوایل دهه 2010، پیروزی محافظه‌کاران در انتخابات پس از آن و رفراندوم «برگزیت» 2016.

اینکه کمونیسم در حرکت برای «تغییر جهان»، خود تا چه حد دستخوش تغییر شده، ماهیت این تغییر چیست، و چه پیامدهای سیاسی‌ای به‌بار آورده، مسائله‌ای است که مطالعهٔ آن ضروری می‌نماید.

کتاب حاضر، در این راه ارزش‌هایی نمایان دارد و از سه مزیت عمده برخوردار است: نخست اینکه جنبه توصیفی واقع‌بینانه‌ای دارد که از پیشداوری فارغ است؛ دوم اینکه به زبانی نگاشته شده که درک مطلب را بدون داشتن اطلاعات قبلی بالنسبه گسترده از مارکسیسم کاملاً ممکن می‌سازد؛ و آخر اینکه نویسندهٔ آن به تجربه‌های ملموس و عینی سال‌ها اقامت در شوروی و کشورهای «بلوک شرق» اتکا دارد.

چشم پاینده مجموعه‌ای از جستارهای بارنز درباب نقاشی‌های مورد علاقه‌ی وی است. بارنز از چشم یک رمان‌نویس به این نقاشی‌ها نگریسته است. از دیرباز نسبت ادبیات و نقاشی را به رابطه‌ی میان دو خواهر تشبیه کرده‌اند. بسیاری از نویسندگان برجسته در آثارشان به توصیف آثار تجسمی در قالب کلمات پرداخته‌اند. نویسنده در این کتاب به جای توصیف نقاشی‌ها در یک اثر داستانی ،از فرم جستار استفاده کرده است. او در این جستارها به چهره‌های نقاشی شده در آثار نقاشان برجسته‌ای نظیر کوربه، مانه، دُگا و دیگران می‌پردازد و شخصیت‌های ادبی را در پس این چهره‌ها می‌یابد.