یک حس عجیب و ناراحت‌کننده مرا آزار می‌داد. مگر من از او چه می‌خواستم؟ باز هم رنج و بدبختی، باز هم عذاب و دربه‌دری.

او می‌خواست به خارج برود، به‌سوی یک زندگی پاک، ساده و بی‌غل‌وغش. او می‌خواست با ریاضت جسمی، گناه خود را بشوید، روح او به قدر کافی رنج و مشقت کشیده بود. همان‌طور که پاهایش را رو به بخاری کرده بود او را برانداز کردم و دیدم چه هیکل بی‌نقصی دارد، خودش هم می‌دانست و از این موضوع راضی بود، می‌دانست که یک سرزمین جدید، کار و فعالیت زندگی پاک و ساده در انتظارش بود. باوجوداین، دیشب وقتی که ماویس را دید، آن تاج گل سرخ را که یادبود عشق و دلدادگی‌اش بود به پاهایش نثار کرد.

کتاب خون خورده داستان از دست دادن و گم‌شدن است. داستان فراموش‌شدن برادران. داستان پنج برادر که هرکدام در شهری گم شده‌اند. مشهد، تهران، بیروت و آبادان شهرهایی هستند که در ابتدا از شنیدن نام‌هایشان ممکن است در ذهنتان پراکندکی مرور شود، اما زمانی این پراکندگی برایتان اوج زیبایی می‌شود که متوجه شوید تمام آن چیزهایی که در کتاب وجود دارد بسیار دقیق و حساب‌شده مهندسی شده است. روابط، مکان‌ها، رخدادها و هرچیزی. این کتاب رمانی منسجم و قوی با جزئیاتی دقیق است. داستان متلاشی‌شدن برادران سوخته‌ای که سرنوشتی عجیب و مهیب برایشان رقم می‌خورد و جسم هرکدام روایتی تلخ را پشت‌سر می‌گذارد. این کتاب تنها ماجرای برادران سوخته نیست. قصه ارواح و انسان‌هایی است که پیرامون زندگی چند برادر پرسه می‌زدند.

خدایا همه‌چیز را می‌شود تحمل کرد جز این را که محبوب بلایی سر خودش بیاورد، درست اوضاع خیلی‌خیلی بدتر از آنی بود که من تصور می‌کردم؛ اما نمی‌دانم چرا دلم کمی آرام گرفته بود. احساس اینکه محبوب هم مقابله‌به‌مثل کرده بود گویی دلم را راضی می‌کرد. من می‌دانم بد کردم می‌دانم دیوانگی کردم می‌دانم خطا کردم اما او هم بی‌گناه نیست، اگر معصوم مانده بود اگر برعکس من نجابت کرده بود اگر می‌آمدیم و می‌دیدیم مظلوم و مغموم نشسته صورتش باد کرده چشم‌هایش متورم و اشک‌آلود است آن موقع تحمل این مصیبت صد چندان برای من مشکل‌تر بود حالا هر دو در یک کفه قرار گرفتیم حتی من فکر می‌کنم کفه او سنگین‌تر است چون من مطمئن هستم اگر عرق نخورده بودم امکان نداشت چنین خطایی بکنم.

قدش برای سنش کوتاه نبود اما از قوز کوچکی که گردن او را فرورفته بین شانه‌ها نشان می‌داد کوتاه می‌نمود و وقتی که سال ها بعد، سنش زیادتر شد قد کوتاه مانده بود یا شاید از همین علت چنین به‌چشم می‌آمد. شاید. دست‌هایش از تناسب عادی درازتر بود که پاهایش را چپیده در تنه می‌دیدی. با چنین پاها هم خوب تند می‌دوید و هم در فوتبال محکم به توپ می‌کوبید ـ و محکم‌تر به ساق پای روبه‌رویی‌ها. بسیار مهربان و شوخ بود، با لبخندی همیشه حاضر و ذهنی همیشه آماده، بسیار باهوش بود و در مدرسه حاجت نداشت درس‌ها را بازحمت و مرور مکرر به حافظه بسپارد. شعرهای زیاد از بر داشت، و از همان زمان مدرسه شعر و قصیده هم می گفت. صدای تیزی داشت، و لهجه‌ای که نمی‌دانم از کجای فارس بود، نیریز یا فسا، شاید، هرچند شیرازی در نام خانوادگی‌اش می‌آمد. اسمش مختار بود و نام خانوادگی‌اش کریم پورشیرازی.