کتاب‌ «خروس زری پیرهن پری» نوشته احمد شاملو با تصویرگری فرشید مثقالی در قالب طرح «کودکانه‌های بامداد» برای کودکان گروه سنی «ج» منتشر شده است. این کتاب با موضوع داستان حیوانات، ماجرای سه حیوان شامل خروس زری، پیرهن پری؛ داداپیشی و طرقه را بیان می‌کند که با هم دوست هستند و در یک خانه با هم زندگی خوب و دوستانه‌ای دارند. تا اینکه روباه ناقلایی تصمیم می‌گیرد در اطراف منزل آنها زندگی کند. روباه ناقلا که از ابتدا در اندیشه خوردن خروس زری، پیرهن پری است سعی می‌کند به روش‌های مختلف به خروس نزدیک شود تا بتواند او را شکار کند و بخورد اما دوستان او یعنی طرقه و داداپیشی که از نقشه روباه مکار اطلاع دارند به شدت از دوستشان مواظبت می‌کنند. در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: «روباهه صبح به صبح وقتی بانگ خروس زری پیرهن پری را می‌شنید، دردش یکی بود هزارتا می‌شد. تو دلش طرقه و پیشی را که باعث ناکامیش بودند نفرین می‌کرد و می‌گفت: طرقه سیاه مثل لجن. اگه بیفتی گیر من یه لقمه خامت می‌کنم خوراک شامت می‌کنم آتیش به جونت بزنه به خون و مونت بزنه. با پیشی زشت بی حیا آتیش به جون گرفته‌ها. نقطه رو رحمتم شدین اسباب زحمتم شدین…» ترکیب شعر و داستان در این کتاب، اثری جذاب و جالب را برای کودکان بوجود آورده‌ است

خزان خود كامه رمانی است از گابریا گارسیا ماركز كه درباره ژنرال پیری است كه بین 107 و 232 سال دارد و 5هزار بچه نامشوع به دنیا آورده است. دیكتاتوری شكاك و هذیان‌گو كه بر كشور استوایی كوچكی در منطقه كارائیب فرمان می‌راند و تن تنهایش را در كاخ فرسوده‌ای آلوده به تاپاله و فضله حیوانات به این سو و آن سو می‌كشد. این رمان كه هجو‌نامه‌ای تلخ از زندگی دیكتاتور‌های آمریكای جنوبی است، سبك نگارش خاصی دارد و با همه آثار گابریل گارسیا‌ ماركز فرق دارد. متن بدون جداكردن پاراگرف‌ها از یكدیگر و تقریباً بدون فواصل لازم دنبال می‌شود. جمله‌های طولانی گاه تا یك فصل فقط با ویرگول از هم جدا شده‌اند.

این‌طور نبود که مزرعه قبل از آن شاهد مرگی نبوده باشد، و پشه‌ها هم البته تعبیضی قائل نمی‌شدند. به دید آن‌ها فرق کمی بین لاشه و جسد وجود داشت. خشکسالی که در آن تابستان اتفاق افتاد حق انتخاب مگس‌ها را از بین برده بود. به‌دنبال چشم‌هایی بودند که دیگر پلک نمی‌زدند و بی‌وقفه دنبال جراحات و زخم‌های لزج بودند، درحالی‌که کشاورزان اهل کیوارا اسلحه‌هایشان را رو به حیوانات لاغر مردنی گرفته بودند. نباریدن باران به‌معنای نبودِ غذا بود و نبودِ غذا باعث تصمیم‌گیری‌های دشوار می‌شد و شهر کوچک، روزبه‌روز، زیر آسمان سوزان آبی سوسو می‌زد.

ماه‌ها گذشت و در این وضعیت که به سال بعد هم منتقل شد، کشاورزان مثل یک دعا زیر لب به خود می‌گفتند: «این شهر از بین می‌ره.»

در زبان فارسی این جزیره خارک نامیده می شود، اما عرب ها آن را «خریج» می نامند. جزیره کوچک تر نزدیک به آن «خارگو» نام دارد که عرب ها آن را «خوایریج» می نامند. این در حالی است که اروپایی ها آن را «کور گو» یا «کورگو» می نامیدند. این جزیره سنگی ۳۱ کیلومتر مربع مساحت دارد و در ۵۵ کیلومتری شهر بوشهر و ۳۲ کیلومتری بندر ریگ واقع شده است. جزیره خارک از شمال به جنوب ۶۰۶ کیلومتر طول و ۴۸ کیلومتر عرض دارد. عرض متوسط آن حدود ۱۰۶ کیلومتر و تقریبا به شکل مثلث است. در سال ۱۸۳۰.م بومیان منطقه می گفتند که تمام جزیره را می توان در عرض پنج ساعت با پای پیاده طی کرد. بیشتر جزیره شامل تپه های بی آب و علف با بیش از ۷۶ متر ارتفاع است که در مرکز و جنوب خارک قرار دارند. در بخش های شمالی از اختلاف سطح آنها کاسته و به پرتگاه هایی به ارتفاع ۶ تا ۹ متر منتهی می شود. کوههای سنگی و سنگ آهک، چشم اندازی متروک را با زمینی که شکسته و ناهموار است، عرضه می دارند. تپه ها پوشیده از یک برش آهکی لایه نازک است که زیر آن لایه ای ضخیم تر از بسترهای نرم تر قرار دارد و به آرامی توسط باد و باران فرسایش می یابد. تنها زمین پست، دشتی در حدود ۲ . ۶ کیلومتر مربع است که در قسمت شرقی جزیره قرار دارد و تا دهه ۱۹۵۰ در لبه آن یک روستا و مکان یک دژ قدیمی هلندی قرار داشت. قسمت پایین یک خاک شنی دارد. جزیره توسط یک صخره به عرض ۰ . ۸ کیلومتر احاطه شده است.

خواننده این مجموعه، با بازتابی طنزآمیز از دوره‌ای غم‌انگیز از تاریخ سیاسی ایران معاصر روبه‌رو می‌شود که گویی در آن مرز بین «جگ» و «خاطره» محو شد. دوره‌ای که بیش از هرچیز با پدیده‌ای به‌نام «احمدی‌نژاد» گره خورد؛ نامی که از یک مصداق به مفهوم تبدیل شد، مفهومی که سیاست را به مضحکه گرفت و مضحکه‌ای که به فاجعه‌‎های بزرگی در شئون اجتماعی، اقتصادی، اخلاقی و حتی روانی ایرانیان ختم شد. خبرها و رخدادهایی که طنزنوشته‌های این مجموعه، در نیمه دوم دهه هشتاد، برپایه آنها شکل گرفتند عموماً چنان حیرت‌انگیز و غیرقابل باورند که نویسنده ناگزیر شده با جمع‌آوری آنها و قراردادن در پانویس‌ها، و گاه قسم و آیه، به مخاطب مرز بین اصل خبر و طنز خبر را یادآوری کند. خنده و خاموشی به‌مثابه ضدِفراموشی.