نویسنده: جنی کولگن
مترجم: مرجان رضایی
نشر: مرکز
توضیحات: بگذارید بخوانیم، و بگذارید برقصیم؛
این دو سرگرمی هرگز به جهانیان آسیبی نمی‌رسانند. ولتر
این کتاب تقدیم‌نامه ندارد چون کل کتاب به شما، خواننده‌ی آن، تقدیم شده است. به تک تک خوانندگان.
چرا که این کتاب درباره‌ی خواندن و کتاب است، و درباره‌ی این که این‌ها چگونه می‌توانند بر زندگی‌تان اثر بگذارند، اثری که من ادعا می‌کنم همیشه مثبت است.
نینا ردموند دلال ازدواج ادبی است. رساندن خواننده به کتابی مناسب هم مایه‌ی اشتیاق اوست و هم مایه‌ی اشتغالشو یا دست کم چنین بود. تا روز پیش، او کتابداری در شهر شلوغ و پلوغ بود. اما اکنون شغلی که به آن عشق می‌ورزید دیگر وجود ندارد.
نینا، که مصمم است زندگی جدیدی برای خود دست و پا کند، به دهکده‌ای خواب‌آلود در فرسنگ‌ها دورتر نقل مکان می‌کند. در آنجا خودروی ونی می‌خرد و آن را تبدیل به کتابفروشی سیار می‌کند و سوار بر آن از محله‌ای به محله‌ی دیگر می‌رود، و با استفاده از نیروی قصه گویی، زندگی‌های فراوانی را تغییر می‌دهد.

نویسنده: مانفرد مای
مترجم: علی عبدالهی
نشر: مرکز
توضیحات:شیلر از چهره‌های درخشان ادب کلاسیک آلمان است که افزون بر شاعری و نمایشنامه‌نویسی، به نقد و فلسفه نیز پرداخته است. آثار او هنوز چنان که باید و شاید به فارسی درنیامده‌اند و این مجموعه شاید برای شناختی آغازین با روحیه و اندیشه‌ی او مفید باشند. شخصیتی فکور، منزه، دادجو، دردکشیده و ستیزه‌گر که می‌توان او را آموزگار روشنگری و مربی ذهن انسان از دید زیباشناسی و ذائقه‌ی هنری دانست. انسان دوستی مبارزه جو و طرفدار پرخروش آزادی انسان از قید و بندهای گوناگون.

نویسنده: عبدالله قاسمی
نشر: مرکز
توضیحات:انتشار امواج رادیویی، از هنگامی که سیگنال های ارتباطی فرستنده در آنتن تبدیل به امواج رادیویی گردیده و در محیط انتقال و توسط آنتن گیرنده دریافت می شوند، مطرح می شود.
در طول انتشار، امواج رادیویی تحت تاثیر عوامل مختلف ناشی از محیط قرار دارند که شناخت این پدیده ها، چگونگی تاثیرات و مقابله با آثار منفی آنها در واقع ساختار اصلی کتاب حاضر را تشکیل می دهند.

نویسنده: جیمز وود
مترجم: سعید مقدم
نشر: مرکز
توضیحات: دریا هم همین‌طور، صخره‌ها هم همین‌طور، طعم نمک هم همین‌طور که می‌توانست روزهای تابستان آدم را تا حد اشباع پر کند، حالا فقط نمک بود، همین و بس. جهان همان جهان بود، با این‌همه، همان جهان نبود، زیرا معنی در آن جابه‌جا شده بود و هنوز هم داشت جابه‌جا می‌شد، به بی‌معنایی نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد.

ادبیات، مانند نقاشی، بازیِ زمان را پس می‌رانَد _ ما را به بی‌خواب‌شدگانی بدل می‌کند که در تالارهای عادت می‌چرخیم، گام پیش می‌نهد تا جان چیزها را از چنگ جهان مردگان برهاند. داستانی درباره اسکار کوکوشکای نقاش می‌گویند که در کلاس طراحیِ بدن انسان از روی مدل زنده تدریس می‌کرد. حوصله هنرآموزها سر رفته بود و طرح‌های بی‌روح می‌کشیدند، برای همین کوکوشکا به سوی مرد طاقبازافتاده می‌رود، به قلبش گوش می‌دهد، و اعلام می‌کند مرده است. دانشجویان به‌شدت متاثر می‌شوند. سپس مدل می‌ایستد و کوکوشکا می‌گوید: «حالا بدن او را طوری طراحی کنید که گویی می‌دانستید زنده بوده و نه مرده!» اگر قرار بود این نقاشی از بدن زنده در داستان اتفاق بیفتد چه شکلی پیدا می‌کرد؟ بدنی نقاشی می‌شد حقیقتاً زنده، اما به گونه‌ای که می‌توانستیم ببینیم این بدن واقعاً همواره در حال مردن است؛ این درک در آن می‌بود که مرگ همواره بر زندگی سایه می‌افکند و، به این ترتیب، از زیبایی‌شناسی حیات‌بخش کوکوشکا متافیزیکی می‌ساخت مرگ‌بین. (آیا همین نیست که توجه جدی را واقعاً جدی می‌کند؟) چنین تصویری ممکن بود شبیه این قطعه از یکی از آخرین داستان‌های سال بلو، «چیزی که مرا به یادت بیاورد»، باشد. پاراگرافی است درباره مرد ایرلندی مستی به نام مک‌کرن که روی نیمکتی از هوش رفته است: «سری به مک‌کرن زدم که کتش را روی زمین انداخته و زیرشلواری‌اش را درآورده بود. صورت تفتیده، بینی کوتاه تیزش، نشانه‌های زندگی در گلویش، گردن به‌ظاهر شکسته‌اش، موهای سیاه روی شکمش، …، برق سفید ساق‌هاش، حالت تراژیک پاهایش.» شاید این چیزی است که کوکوشکا در ذهن داشت: بلو با واژه‌ها از روی مدلی نقاشی می‌کند که شاید زنده باشد، شاید نباشد: نقاشی‌ای که خطر آن می‌رود که هر لحظه به تابلو طبیعت بی‌جان تبدیل شود. بنابراین شخصیت رمان بلو با دقت بسیار به مک‌کرن نگاه می‌کند، مثل پدر یا مادر جوانِ دلواپسی که نوزاد خوابیده‌ای را نگاه می‌کند تا ببیند هنو زنده است. و مک‌کرن هنوز زنده است، البته بفهمی‌نفهمی: نشانه‌های زندگی در گلویش.

نویسنده:میلوراد پاویچ
مترجم: کوروش نوروزی
نشر: مرکز
توضیحات: قاموس خزران رمان راحت خوانی نیست. این نکته را خواننده خیلی زود می فهمد. اما رمانی ست صادق و روراست که قصد فریب ندارد، گرچه بسیاری را در جهان فریفته ی حود کرده است. اگر عنوان فرعی اش رمان – واژه نامه است برای جلب مشتری نیست، بلکه واقعن آنچه عرضه می کند تعریفی جز این ندارد.
قاموس خزران رمانی ست پر رمز و راز، نه از آن رمز و رازهایی که هری پاتر کلیددارشان است، بلکه رمز و رازهایی از جنس هزارتوهای بورخس. قاموس خزران رمانی ست عاشقانه، عاشقانه و هولناک آنجا که عفریته ی عاشق، افروزینیا لو کارویچ، از غم مرگ معشوق می ترکد، اما نمی میرد. عاشقانه و غمناک آنجا که آور کیه سکیلا، استاد شمشیرزنی، از عشق و در عشق به هنرش مجنون و فنا می شود. عاشقانه و دردناک، زیرا در این رمان قرار نیست که دلدادگان به هم برسند، آنان در مداخل های این واژه نامه اسیرند و در قرون و اعصار مختلف چنان هویت عوض کرده اند که اغلب از کیستی خود نیز بی خبرند و با خود پیشینشان نا آشنا.
اما، آنچه به رغم رمیزآمیز بودن و دشواری های این اثر خواندنش را لذت بخش می کند این است که قاموس خزران به هیچیک از رمان هایی که خوانده ایم و می شناسیم شبیه نیست. تکاست، یک بار آمده است و دیگر تکرار نمی شود، تکمیل شاید (به گفته ی نویسنده)! اما تکرار نه. در عین حال، هر چیزی در این رمان هست دلپذیر و تعریف ناپذیر، و به تبع مرموز. چیزی از جنس شعر ناب، از جنس آن غزل حافظ که هر بیتش همچون تاری به گرد خیالت تنیده می شود و جادویت می کند، اما سر از دیوان که برمیداری می فهمی که هنوز هم نفهمیده ای. چیزی چون حسی خوشایند از سیاحت در سرزمینی ناشناخته، حسی که پس از بازگشت رهایت نمی کند، هماره دلت برای آن سرزمین تنگ است، دوست داری بار دیگر به آنجا سفر کنی، مردمانش را بهتر ببینی،ریال بهتر بشناسی، در آداب و رسومشان تدقیق کنی، روستایی را که پیشتر ندیده ای ببینی و در شهری که بیشتر دیده ای بیشتر تامل کنی، در سواحلش لنگر بیاندازی و به اسمان شبش خیره شوی، بکوشی نحوه ی تفکر مردمان آن سرزمین را درک کنی و جهان را از چشم آنان بنگری شاید که منطقشان را دریابی. و هربار، در هر سفر، چیز تازه ای کشف کنی و در کشفیاتپیشینت به دیده ی تردید بنگری. این سرزمین همان سرزمین خزر است و مردانش همان خزران. خواندن قاموس خزران سیر و سیاحتی ست فراموش ناشدنی در این سرزمین رویاها، با سرحداتی که در هوا آویزان و ویلانند و مردمانی که چشم در چشمت می گویند: هرگز نبوده ایم.

نویسنده: تورج رهنما
نشر: مرکز
توضیحات:کتاب حاضر مجموعه‌ای است از نوشته‌های کوتاهی که خاطرات شخصی مرا باز می‌گویند. نه حجم آن‌ها زیاد است و نه همه آن‌ها بیانگر واقعیتند. حجم آن‌ها زیاد نیست، چون عمر آدمی کوتاه است، بیانگر واقعیت نیستند، زیرا ما تنها با واقعیت زندگی نمی‌کنیم. در زندگی ما رویاها نیز نقش عمده‌ای ایفا می‌کنند.