مانس اشپربر در پایان زندگی‌اش گفت: سال‌های بسیار است که دیگر سعی نکرده‌ام بگویم: یقین دارم، مگر یقین‌های منفی. همان‌گونه که یک‌بار نوشته بودم: همواره وقتی علیه چیزی، علیه ظلم و ناحق مبارزه کرده‌ام، حق با من بود. در انتخاب بدی‌هایی که علیه‌شان مبارزه می‌کردم و مبارزه می‌کنم، درواقع اشتباه نکرده‌ام؛ ولی بسیاری از اوقات، وقتی باور داشتم که برای چیز درستی مبارزه می‌کنم، در اشتباه بودم. این داستان زندگی من است. این درست چون «قطره‌ اشکی در اقیانوس» است.

مانس اشپربر در نوشته‌هایش قطعیتی به ‌ما ارائه نمی‌کند، نوشته‌هایش فراخوانی است به اینکه یقین‌های خود را زیر سؤال ببریم و بیاموزیم با دیدی شکاک و انتقادگر بنگریم.

او می‌گوید: تفکر انقلابی با این امر شروع می‌شود که وضعیت موجود را قطعی و نهایی نپندارد، به‌جای «بودن»، «شدن» را قرار دهد.

اقدام‌کردن فرایندی است در چهارچوب شدن.‌ِ پیران و محافظه‌کاران می‌گویند: چنین بوده و تا هست چنین خواهد بود. انقلابیون در پاسخ می‌گویند: اصلاً درست نمی‌دانیم چگونه بوده است، اما به هر حال ایدئولوژی‌ها همواره آن‌ را نادرست ترسیم کرده‌اند. از سوی دیگر اصلاً مهم نیست که از نیاکان خود چه به ارث برده‌ایم، مهم آن است که از آنچه می‌سازیم، نهایی نیست. ردّ قطعیت اصولاً پیش‌شرط تفکر انقلابی واقعی است و همه آنهایی که خود را انقلابی می‌خوانند و همواره قطعی و نهایی سخن می‌گویند، بدین‌ترتیب ثابت می‌کنند که اصلاً انقلابی نیستند؛ درحالی‌که برای من هیچ‌چیز قطعی و نهایی وجود ندارد. پایان تاریخ، یک یاوه است، وجود ندارد.

حج یکی از واجبات ارزشمند دین مبین اسلام و یکی از عبادات مهم این آیین حیات‌بخش به‌شمار می‌رود که بر هر مسلمان مکلّفی که مستطیع باشد، یک‌‌ مرتبه درطول عمر واجب می‌شود.

این کتاب را به تمام مسلمانان که می‌خواهند از واجبات دین اطلاعات دقیق داشته باشند پیشنهاد می‌کنیم.

گزیستانسیالیسم از موثرترین جنبش های فلسفی معاصر است که مدت های مدید، افراد بسیاری را جذب خود نمود. در ابتدای گسترش و رواج این جنبش، بسیاری از این افراد، با درک نادرستی از آن، بسیاری از این افراد، با درک نادرستی از آن، جنبش را برابر مفاهیم نامرتبطی هم چون: بی تعهدی، لاابالی گری، گوشه گیری، هرج و مرج طلبی و اصطلاحاتی از این دست می پنداشتند. با گذشت زمان، این نگاه عامیانه و نادرست، جای خود را به بررسی های ژرف ترداده و تا حدودی آن نگرش نخستین، اصلاح گردید و اگزیستانسیالیسم وارد مباحث اصلاح گردید و اگزیستانسیالیسم وارد مباحث تخصصی دانشگاهی شد.
این کتاب، به شکلی بسیار کوتاه و سودمند، با محوریت دادن به فلسفه ژان پل سارتر، جنبش اگزیستانسیالیسم را به زبانی ساده و روان مورد کندوکاو قرار داده و به ارزیابی نسبت آن با سایر جنبش های معاصر پرداخته است. از این رو، هم برای محافل دانشگاهی و تخصصی مطلوب بوده و هم مخاطب عمومی می تواند از آن بهره مند گردد.

درست است که درد کسی را نمی‌کشد، ولی به قطع یقین می‌تواند فسرده و رنجورش ‌کند. به دنیا آمدن ما در لحظه‌ی آغازش با دردی‌ جانکاه و ورای تصور برای دیگری‌ای به نام مادر همراه است، دردی به شدت شکستن همزمان بیست استخوان و بیشتر و این آغاز دردی‌ست که آمدن ما به دیگری می‌دهد و پس‌ازآن همواره درحال حرکت میان دردهایی هستیم که از سوی خودمان یا دیگران متحمل شده یا به دیگران تحمیل می‌کنیم. اما درد همه‌ی ماجرا نیست، ماجرای اصلی آن رنجی‌ست که از پی درد می‌آید و چنان عنان ما را در دست می‌گیرد که تک‌تک اکت‌ها و کنش‌هایمان نه فقط متأثر و متصل به آن رنج که در ید بیضای آن رنجی‌ست که می‌بریم. کتاب «درآمدی بر انسان شناسی درد و رنج در میان نابودی و نوزایی» بحثی‌ست که به گره‌گاه‌های عیان و نهان رابطه‌ی درد و رنج می‌پردازد و نقطه‌های اتصال را پی می‌گیرد. داوید لوبروتون، انسان‌شناس و جامعه‌شناسی که کتاب جامعه‌شناسی بدن‌اش یکی از مهم‌ترین منابع این حوزه است، در این کتاب به لحظه‌هایی که درد به رنج منتهی می‌شود و واکنش‌های بدن و روان ما تمرکز کرده است. درآمدی بر انسان شناسی درد و رنج، با پی گرفتن لحظه‌هایی که بسیاری از ما تجربه‌اش کرده‌ایم، دردهایی که نه تنها هیچ رنجی را موجب نمی‌شوند بلکه گشودگی عظیمی در جهان فردی شخص ایجاد می‌کنند را هم زیر نظر می‌گیرد و با رفتن به دل اعصار و اسطوره‌ها و تاریخ فردی و جمعی انسان، دردهایی که به جان دوست داشته می‌شوند را پیش رویمان می‌گذارد که این خود موید فرم‌های گونه‌گون مواجهه‌ی آدمی با مقوله‌ی درد و رنج است.

اغلب اعتقاد بر این است که در شکل گیری هنر اسلامی نوع بسیار خاصی از شعور و آگاهی به کار رفته است، به‌طوری که هنر اسلامی از هنرهای دیگر تفاوت بسیاری دارد، و مسلمانان در هنر به تجسم و ترسیم انسان مجاز نیستند، و خوشنویسی برترین فرم هنر اسلامی است. اولیور لیمن این اندیشه‌ها را به چالش می‌کشد و معتقد است که آنها نادرستند. در‌عوض، او می‌گوید معیارهایی که در هنر اسلامی به کار گرفته می‌شوند باید با معیارهای به کار رفته در هنر به مفهوم کلی یکسان باشند و تلاش در جهت اینکه هنر اسلامی در مقوله‌ای خاص قرار گیرد ناشی از شرق‌شناسی است. لیمن درباره مسایلی بحث می‌کند که در نقاشی، خوشنویسی، معماری، باغها، ادبیات، فیلمها و موسیقی مطرح شده است. او به آموزه‌های قرآن توجه ویژه‌ای دارد. به ویژه، از معنا و مفهوم آفرینش ادبی و معجزه‌وار قرآن بحث می‌کند و دو بخش از آن را مورد تامل قرار می‌دهد، یعنی یوسف و زلیخا، و حضرت سلیمان و ملکه سبا. مباحث او از مثالهای تاریخی، هنری، فلسفی، کلامی و آثار هنری جهان اسلام کمک می‌گیرد و الگوی موجود و مقبول در تحلیل هنر اسلامی را با دشواریها و موانع زیادی روبه رو می‌سازد.

فیلسوفان باستان بر این باور بودند هیچ از هیچ پدید نمی آید فاقد شیء لا یوتی شیء) و یا مسیر رودخانه ای را نمی توان دو بار شنا کرد. بعدها مفاهیم انتزاعی تر شدند و عشق افلاطونی پدید آمد؛ شاگردش ارسطو بیشتر بر تجربه گرایی تاکید ورزید. چنان که در پسامدرن نیز نیچه چنین دیدگاهی به اساتید خود هگل و شوپنهاور داشت و منتقد ایده آلیسم بود. کانت گفت که هیوم مرا از خواب جزم اندیشی دگماتیسم) بیدار ساخته است؛ ویتگنشتاین معتقد بود هر خوانش کر فلسفه باید خود تدبیر کند و از تکرار مکرر ایدههای این و آن اجتناب کند.

حسین ابوالحسن تنهایی متولد سال 1330، در اصفهان می باشد. وی دارای کارشناسی روان‌شناسی و فلسفه از دانشگاه اصفهان در سال ۱۳۵۳ شمسی، کارشناسی ارشد جامعه‌شناسی و انسان‌شناسی درسال۱۹۷۸ از دانشگاه بین‌المللی ایالات متحده دانشگاه سان‌دیگو، دکترای تخصصی جامعه‌شناسی و انسان‌شناسی در سال ۱۹۸۱از دانشگاه بین‌المللی ایالات متحده دانشگاه سان‌دیگو است. تنهایی عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز می‌باشد.

برای درک به روز بودنِ هانا آرنت، می‌بایست نگاهی به نقشه برلین انداخته شود، شهری که در مرکز آن می‌توان خیابانی به نام هانا آرنت را یافت که دو خیابان دیگر به نام‌های ویلهلم و اِبرت را به هم متصل می‌کند.

دو خیابانی که به افتخار ویلهم فریدریش اول، پادشاه پروس و فریدریش ابرت، اولین رئیس جمهور تاریخ آلمان نام گذاری شده اند. این خیابان با عبور از کنار آخرین پناهگاه آدولف هیتلر و دیوار برلین، در قسمت جنوبیِ بنای یادبود قربانیان هلوکاست به پایان می‌رسد و از آنجا می‌توان دیدی مسلط به ساختمان پارلمان آلمان و سفارت آمریکا داشت. این خیابان در واقع چشم اندازی به تاریخ پرحادثه آلمان در قرن بیستم میلادی می‌گشاید و در عین حال به زندگی و اندیشه هانا آرنت منتهی می‌شود.

با گذشت بیش از چهار دهه از مرگ هانا آرنت، وی همچنان یکی از برجسته ترین چهره‌های اندیشه سیاسی در قرن بیستم به شمار می‌رود. وی که در طول زندگی خود توانسته بود به عنوان یک نظریه پرداز سیاسی و روزنامه نگار شهرتی قابل ملاحظه به دست آورد و بواسطه سخنرانی‌ها و نوشته هایش توجه بسیاری را به خود جلب نماید، در دهه‌های گذشته نیز از لحاظ تاریخی به شخصیتی حائز اهمیت و به یکی از بزرگترین اندیشمندان سیاسی بدل گشته است.

اندیشمندان و روشنفکران زیادی به آثار و ویژگی‌های زندگی و شخصیت هانا آرنت پرداخته اند، به نحوی که امروزه وی به عنوان یکی از خلاق ترین و آموزنده ترین چهره‌ها در فرهنگ مغرب زمین شناخته می‌شود. شاید برای خود هانا آرنت نیز چنین توجهی به اندیشه اش قابل تصور نبوده است، اندیشه‌ای که در میان تمامی مکاتب و جریان‌های فکری قرن بیستم، اندیشه‌ای مستقل بود. آثار وی نیز در بین آثار تمامی اندیشمندان سیاسی قرن بیستم از جایگاه بسیار مستحکمی برخوردار است، واقعیتی که می‌بایست علت آن را در به روز بودن اندیشه هانا آرنت جستجو کرد.

در حقیقت با وجود وابستگی زمانی آثار وی به مسائل سیاسی قرن گذشته، اما می‌توان تأثیرات آنها را تا قرن بیست و یکم دنبال نمود. به این ترتیب می‌توان ادعا نمود که اندیشه هانا آرنت از تأثیری جهانی و بسیار ژرف برخوردار گشته است.

مسیر هانا آرنت به سوی مقبولیت و موفقیت اما به هیچ وجه آسان و بدون موانع نبوده، بلکه بر اساس قاعده بحث‌های آزاد در یک جامعه آزاد، با انتقادات و گفتگوهای مجادله آمیز فراوانی به همراه بوده است، بحث‌هایی که اما هرگز باعث ایجاد تردیدی در هانا آرنت برای پیمودن مسیر خود نشدند. جذابیتِ پرداختن به آثار هانا آرنت بی تردید از شخصیت قوی و موقعیت ویژه وی در دنیای اندیشه ناشی می‌گردد.

اگنس هلر فیلسوف مشهور مجارستانی موقعیت ویژه هانا آرنت در گفتمان سیاسی-فلسفی را این گونه توصیف می‌کند: «جذاب ترین چیز برای من، در حاشیه بودن هانا آرنت است. وی هیچ گاه یک فیلسوف رسمی آکادمیک نبود. فلسفه برای وی زندگی، مسئولیت و هدف به شمار می‌رفت.

مسئله فلسفه برای وی مسئله مرگ و زندگی بود. و این نگرش که همواره نگرشی حاشیه‌ای است به این دلیل حائز اهمیت است … که امر جدید همواره از حاشیه می‌آید و نه از کانون. کانون خشک شده و دیگر پویا نیست.

اندیشه‌ای که از پیرامون می‌آید، پویا است. … هانا آرنت یکی از دوستان من در دنیای اندیشه است، چون وی در برابر وسوسه ایجاد یک نظام مقاومت کرد، چون وی از همه ایسم‌ها منزجر بود، چون وی در حاشیه بودن را پذیرفت، چون وی در مفاهیم فناپذیری و پایان پذیری می‌اندیشید، چون وی برای عصر ما و دانستن ما موقعیت ممتازی قائل نبود، چون وی نسبت به جایزالخطا بودن خود آگاه بود، چون فلسفه اش دوستانه بود، چون وی واهمه‌ای از اشتباه کردن نداشت، چون وی عصر ما را عصری ظلمانی می‌دانست».

فرانسوا فوریه، مورخ بزرگ انقلاب فرانسه نیز به تمجید از دستاوردهای هانا آرنت پرداخته است: «هانا آرنت از اولین کسانی بود که تلاش کرد روشنایی را به تاریکیِ تاریخ اروپا بیاورد. وی اولین اندیشمندی است که در این قرن شروع به بیان نمودن تاریخ و وقایعِ تاریخ اروپا به عنوان آگاهیِ تاریخ اروپایی نمود. وی از اولین کسانی است که توانست به آنچه که مشاهده و تجربه کرده، بیندیشد و آن را درک و تحلیل نماید».

شهامت هانا آرنت در فکر کردن ثمربخش بود، چون وی به عنوان یک اندیشمند تجرد طلب توانست با ایده‌های خود در دنیای اندیشه زمان خود تأثیرگذار باشد. همان گونه که وی اندیشه خود را از لحاظ زمانی «بین گذشته و آینده می‌دانست»، از لحاظ مکانی نیز اندیشه وی شکافی را پُر نمود که بین جریان‌های فکری مترقی و محافظه کار ایجاد گشته بود.

ایده‌های هانا آرنت در مورد توتالیتاریسم در دوران جنگ سرد همچون سلاحی برای مبارزات ضد کمونیستی مورد استفاده قرار گرفتند. در طول سال‌های بعد گزارش آرنت در مورد محاکمه آیشمن، نسل ۱۹۶۸ را مصمم کرد تا بی رحمانه پرسش‌هایی را از پدران خود مطرح نمایند. با این وجود اندیشه‌های هانا آرنت به عنوان اندیشمندی مدافع جمهوری خواهی، چندان مورد توجه پروژه‌های چپ گرایانه قرار نگرفت. به همین دلیل وی به حاشیه حوزه‌ای از اندیشه رانده شد که کانون آن را نظریه پردازان مکتب فرانکفورت به خود اختصاص داده بودند.

فروپاشی امپراتوری شوروی، پایان جنگ سرد و جنگ ایدئولوژی‌ها در اواخر دهه ۱۹۸۰ پرسش‌های سیاسی جدیدی را مطرح نمودند و سبب شدند تا هانا آرنت به عنوان «نظریه پرداز دوران پساتوتالیتر» بار دیگر در کانون توجهات قرار گیرد و در کشورهای اروپای شرقی برای روشنفکران و سیاستمدارانی نظیر واسلاو هاول حائز اهمیت گردد، اشخاصی که توانستند به لطف انقلاب نرم و مسالمت آمیز، خود را از قید آهنین توتالیتاریسم شوروی برهانند. درکِ سیاست به عنوان آزادی، ایده آلی بود که هانا آرنت در طول زندگی خود برای آن تلاش کرد، ایده آلی که به نقطه اوج آثارش بدل گشت و بر تأثیرگذاری وی افزود.