یک رمانِ شگفت­انگیز از نویسنده­ای آنگولایی­الاصل. نویسنده سالِ 1960 در آنگولا به دنیا آمده و به زبانِ پرتغالی می­نویسد. کشورش انواعِ کودتاها و درگیری‏های نظامی و خونین را در نیمه­ی دوم قرنِ بیستم گذرانده و سابقه­ی استعمار شدنش نیز در ادبیات روایت شده. این رمان برآمده از روحِ جهانِ مسخِ کافکا و روایت­های بورخس است. راوی رمان یک آفتاب­پرست است که در خانه­ای کهنه زندگی می­کند. او شاهدِ تاریخ بوده و هست. کسانی به این خانه می‏آیند که خواستار ابداع گذشته هستند. همخانه‏ی این آفتاب­پرست زالی است با ذهنی عجیب و همین امر باعث دیالوگی می­شود بینِ این دو درباره­ی ماجراهایی که در خانه می­گذرد. آگوآلوسا با درهم آمیختن بیانِ استعاری و رئالیسمِ تاریخی ترکیبی بدیع می­سازد درباره­ی فسادِ قدرت و جهانِ متصلبِ انسان­­های پیرامون. آفتاب­پرست­ها در لایه‏هایش رمانی سیاسی است در فضایی که شخصیت­ها ناچارند از خود بگویند و از آن­چه رقم زده‏اند. رمانی درباره­ی زوالِ روحِ بشری به روایت یک آفتاب­پرستِ کهنسال.

زندگی رز هاتاوی دیگر هرگز همانند قبل نخواهد بود.
حمله‌ی اخیر به آکادمی سنت ولادیمیر جهان موروی‌ها را ویران کرده است. بسیاری کشته شده‌اند و سرنوشت آنانی که استریگوی‌ها با خود برده‌اند، بسیار بدتر از آن‌هاست. اکنون، خالکوبی‌ نادری بر گردن رز نقش بسته است؛ نشانی که می‌گوید شمار استریگوی‌هایی که به دستش کشته شده‌اند، از دستش در رفته، اما تنها یک قربانی مهم است: دیمیتری بلیکوف. حالا رز باید یکی از دو راه پیش رویش را انتخاب کند: به سوگندی که بر سر زندگی‌اش خورده است وفادار بماند و از بهترین دوست و آخرین شاهدخت بازمانده‌ی دراگومیر محافظت کند؛ یا با رها کردن آکادمی به‌تنهایی رهسپار شکار و کشتن مردی شود که عاشقش است. رز باید برای یافتن دیمیتری به آخر دنیا سفر کند و به عهدی که با التماس‌های دیمیتری بسته است، جامه‌ی عمل بپوشاند. اما سؤال اینجاست: وقتی زمانش فرار برسد، دیمیتری تمایلی به نجات خواهد داشت؟
اکنون، وقتی همه‌چیز در خطر است، آیا رُز در نقطه‌ای یک‌دنیا دورتر از سنت ولادیمیر و بهترین دوستِ بدون نگهبان، آسیب‌پذیر و به‌تازگی سرکشش، توان نابود کردن دیمیتری را خواهد داشت؟ یا خود را در ازای عشقی ابدی فدا می‌کند؟

خانم مارپل لباس سیاه زردوزی شده ای به تن داشت که در قسمت کمر تنگ می شد و توری چین داری جلو بالاتنه آن را زینت می داد. دستکشهای توری سیاه بدون انگشت به دست داشت و کلاه توری مشکی روی انبوه موهای سفید جمع شده در بالای سرش خودنمایی می کرد. خانم مارپل بافتنی می بافت، چیزی سفید و نرم و کرکی. با چشمان آبی روشن و مهربانش برادرزاده اش و مهمانان او را با رضایت خاطر می نگریست. این نگاه اول متوجه خود ریموند وست شد. جوانی خوش مشرب و آگاه از این خصیصه خود؛ و بعد خانم جویس لمپریر(۳) هنرمند، با موهای کوتاه سیاه و چشمان عسلی سبز؛ سپس مرد آراسته و متشخصی به نام سر هنری کلیترینگ(۴). دو نفر دیگر هم در اتاق بودند: دکتر پندر(۵)، کشیش میانسال ناحیه، و آقای پتریک(۶)، وکیلی کوچک اندام و چروکیده با عینکی که از بالای آن به دیگران نگاه می کرد، نه از پشتش. خانم مارپل لحظه ای کوتاه توجهش را معطوف همه آنها کرد و بعد با تبسمی دوباره به بافتنی اش پرداخت. آقای پتریک، طبق عادت، قبل از شروع صحبت سرفه کوتاه و خشکی کرد و گفت: چه می گویی ریموند؟ معماهای حل نشده؟ ها  خب مقصودت چیست؟ جویس لمپریر گفت: هیچی  ریموند فقط از طنین این کلمات خوشش می آید و از شنیدن صدای خودش موقع تکرار آنها  ریموند نگاه سرزنش باری به او کرد. جویس در جواب، سرش را عقب برد، خندید و گفت: آدم حقه بازی است؛ مگرنه خانم مارپل؟ مطمئنم شما هم این را می دانید.

فرض کنیم گزارش‌گری بنویسد دختر جوان زیبای بیست و دوساله‌ای درگذشت. او قبل از مرگ از پنجرۀ اتاقش نگاهی به دریا انداخت و برای سگ محبوبش، باب، بوسۀ خداحافظی فرستاد و سپس شیر گاز منزلش را باز کرد و خودش را آمادۀ مرگ کرد. خب. چه کسی اهمیت می‌دهد که آن دختر بیست و دو سالش نبوده و بیست و شش سال داشته. اتاقش رو به دریا نبوده و رو به خشکی بوده. اسم سگش باب نبوده و بونی بوده؟ اگر روزنامه‌نگارها می‌توانند این کار را بکنند، چه اشکالی دارد که من هم درجه‌های مأموران پلیس را اشتباه کنم یا عوض کلمه هفت‌تیر از تپانچه استفاده کنم یا در مواردی که منظورم دیکتوگراف بوده، لغت گرامافون را به کار ببرم یا مثلاً از سمی نام ببرم که درجا شخص را می‌کشد و آدم فرصت نفس کشیدن هم پیدا نمی‌کند؟ این چیزها مهم نیست. مهم این است که چند تا جنازه داشته باشیم. اگر هم دیدیم داستان بی‌مزه شده، تعداد جنازه‌ها را بیش‌تر کنیم.

همه آگاه هستند ، همه هفت میلیارد جمعیت جهان. ما از افکار ، احساسات و ادراک خویش آگاهیم؟ همه افراد تجربه آگاهی را به اشتراک می گذارند، اما نسبتا کمی از افراد آگاه هستند که آگاه هستند. پارادوکس جالبی ست. زندگی اکثر مردم شامل جریان افکار ، تصاویر ، ایده ها ،احساسات ، مناظر ، صداها و غیره است. تعداد کمی از افراد می پرسند ، “چه چیزی است که این جریان افکار ، احساسات و ادراکات را می شناسد؟ با چه چیزی از تجربه خود مطلع هستم؟

به نظر می رسد خوشبختی ای که مدتها در خارج از خود ، در موقعیت ها ، اشیا و روابط به دنبال آن بوده ایم ، همیشه در شناخت ساده موجودیت خودمان همانگونه که هست همیشه موجود و در دسترس بوده است.

دانستن وجود خود ما به عنوان تجربه “من هستم” یا “من آگاه هستم” یا به سادگی دانش “من” در هر یک از ما می درخشد. این تجربه آشکار، آشنا و صمیمی هیچ ویژگی عینی ندارد و بنابراین اکثریت مردم آن را نادیده می گیرند یا دست کم می گیرند. این نادیده گرفتن وجود خود ما دلیل اصلی ناراحتی است. ماهیت تجربه آگاهی یا خود آگاهی چیست؟ کاوش در این سوالات موضوع اصلی این کتاب و اصل مسیر مستقیم به سوی صلح و خوشبختی است.
«آگاه بودن از آگاه بودن» مراقبه هایی درباره درک اساسی و غیر دوگانه است که در قلب تمام سنت های بزرگ مذهبی و معنوی نهفته است. که از تدبرهایی به رهبری روپرت اسپیرا در جلسات و سخنرانی هایش گردآوری شده است. این رویکرد ساده و قابل تأمل ، که دیدن روشنی از تجربه فرد را به جای هر نوع تلاش یا نظم و تربیت ترغیب می کند ، خواننده را به درک تجربی از موجودیت اساسی خود و صلح و تحقق ذاتی آن رهنمون می کند.

آلبرت الیس در این کتاب ایده‌ اصلی خود را بیان می‌کند. او در این کتاب شیوه‌ رفتاردرمانی عاطفی منطقی را بررسی کرده است. او در ابتدا درباره‌ مفهوم خودباوری سخن گفته و پس از آن توضیح داده که اندیشمندان بزرگ جهان چه راهکاری برای رسیدن به خودباوری ارائه کرده‌اند.

آلبرت انیشتین در سال 1879 در آلمان به دنیا آمد. در سال 1899 تصمیم گرفت شهروند سوئیس شود و در یک سال بعد از دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. بعد از آن در اداره ثبت اختراع استخدام شد. در سال 1905 نظریه نسبیت خود را معرفی کرد. در سال 1922 برنده جایزه نوبل فیزیک شد. وی در سال 1914 به آلمان رفت و چندین سال بعد در آلمان جاسوس اعلام شد و هیتلر برای او حکم اعدام صادر کرد. بعد از آن آلبرت به نیوجرسی نقل‌مکان کرد و درنهایت در سال 1955 در 76 سالگی درگذشت.

آلفرد هیچکاک در سال 1899 در انگلیس متولد شد. در سال 1910 وارد کالج شد. در 26سالگی اولین فیلم کامل خود را با نام «باغ لذت» کارگردانی کرد. در سال 1955 برای اولین بار در تلویزیون برنامه اجرا می‌کند و شهروندی آمریکایی می‌شود. در سال 1968 جایزه ایروک تالبرگ به وی اعطا شد. در سال 1979 جایزه یک عمر تلاش هنری خود را از انستیتوی فیلم آمریکا دریافت کرد. وی در سال 1980 درگذشت.