مجموعه ی سه گانه ی بنیاد (Foundation)، نوشتهی آیزاک آسیموف در دهه ی چهل میلادی در قالب داستان های کوتاه در مجله ی آستونینگ چاپ می شد. این مجموعه در دهه ی پنجاه گردآوری و تکمیل شد و انتشارات دابل‌دی آن را به شکل رمان بلند منتشر کرد.
این کتاب در سال 1966 جایزه بهترین مجموعه کتاب همه ی دوران های هوگو (Hugo) را به خود اختصاص داد. این جایزه همین یک بار داده شد و هرگز به کتاب دیگری تعلق نگرفت. بعدها با نوشتن چهار کتاب دیگر و افزودن آنها به مجموعه ی اصلی سه جایزه ی هوگوی دیگر نیز به دست آورد.
از نظر بیشتر منتقدین بنیاد اسیموف در کنار کتاب 2001 – یک ادیسه ی فضایی نوشته ی آرتور سی کلارک، بهترین اثر در ژانر علمی تخیلی است و به تعبیری ارباب حلقه های این ژانر می باشد. نام این کتاب در برخی از سایت های معتبر چون (Thrive Global) جزو صد کتابی که حتما پیش از مرگ باید خواند درج شده است. بنیاد در میان کتاب های علمی و تخیلی یکی از بهترین داستان ها را در این ژانر روایت می کند که آن را در دسته ی علمی تخیلی اجتماعی قرار می دهد. بی تردید با خواندن این کتاب به ژانر علمی و تخیلی علاقه مند خواهید شد.

در دل اشک تو چشمی نگران است هنوز
خلوت خاطر تو با دگران است هنوز
آن غباری که تو را گفتم و نشناخت دلم
شاید از طعم گس هم نفسان است هنوز

فکر می کنم همه ی این ماجرا بخشی از نقشه ی زیرکانه ای باشد که ارتش با دقت کشیده تا جنگی را آغاز کند . باید بهانه ای پیدا کنند. باید دلیلی در کار باشد، مستمسک های مناسبی تا به طرف دیگر حمله کنند، چون طرز فکر اروپایی همین میباشد. نه مثل شاهان آسیایی. آن ها به قلمروهای پادشاهی دیگر حمله می کردند، بدون هیچ دلیلی غیر از اینکه می خواهند قوی تر از بقیه باشند. اروپا باید دلیلی داشته باشد، حتی اگر فقط من درآوردی باشد و واقعا صحت نداشته باشد، اما باید بهانه ای در کار باشد. مینکی، دوست من، برای اینکه عقلشان قانع شود نه اخلاق، عقل و اخلاقی که بومی ها در هر حال هیچ کدامشان را ندارند.

کتاب شدنی نشدنی شامل دو نمایشنامه است که هرکدام سعی دارند چگونه اندیشیدن را به کودکان بیاموزند. برای فرشید قلی پور، به عنوان نویسنده، این مهم است که بچه‌ها یاد بگیرند از چه زاویه‌ای به خواسته‌های خود بنگرند و چه مسیرهایی را برگزینند تا آن‌ها را به هدفشان برساند. در حقیقت او معتقد است داشتن هدف و آرزو برای همهٔ انسان‌ها امری ذاتی و طبیعی است که هر فرد، با توجه به شرایط زیستی خود، می‌کوشد تا در مسیر موفقیت و دستیابی به خواسته‌هایش باشد، پس چه بهتر که این سیاق اندیشه‌ورزی را از کودکی بیاموزد. بر این اساس، تلاش نگارنده مبتنی بر تقویت خودباوری توسط خودِ بچه‌هاست و اینکه بیاموزند برای موفق بودن و پیشرفت در کارهایشان، همواره باید به دنبال راه‌های درست و شیوه‌های مبتنی بر اندیشه باشند. بنابراین، می‌توان کتاب شدنی نشدنی او را تماماً ذیل همین هدف قرار داد.

در نمایشنامهٔ اول، افسانه‌ی شهر عددها، مسیر قصه به سویی می‌رود تا بچه‌ها آگاهی بیشتری نسبت به پیرامون خود بیابند و با چشمانی باز و تمرکزی بالا با رویدادهایی که در مسیر زندگی‌شان رخ می‌دهد روبه‌رو شوند. همچنین در نمایشنامهٔ دوم، آرزوهای مورچگانه، قصه به دنبال برآورده‌شدن آرزویی است که شاید در برخورد ابتدایی جنبهٔ بروز و اجرایی نداشته باشد. اما با کمی درنگ و اندیشه و نیز قرارگرفتن در مسیر و موقعیتی به‌هنگام، می‌شود به تحققش امیدوار بود.

خاطرات محرمانه‌ی دکتر آدام کِی که پس از سپری کردن روزهای بی‌پایان، شب‌های بی‌خوابی و تعطیلات از دست رفته نوشته شده‌اند، تصویرگر روزهای خدمت او در خط مقدم سرویس سلامت ملی بریتانیاست.
خاطراتی که بامزه، ترسناک و غیرمنتظره هستند و زندگی شخصی و حرفه‌ای یک پزشک جوان را روایت می‌کنند.

? به زندگی یک پزشک تازه‌کار خوش آمدید ?

نود و هفت ساعت کار طاقت‌فرسا در هفته، تصمیماتی که به مرگ و زندگی انسان‌ها منجر می‌شود. سونامی خون و عرق. سر و کله زدن با پارکومتر بیمارستانی که در طول سال بیشتر از شما درآمد کسب می‌کند و چیزهای دیگر!

اگر قرار باشد امسال فقط یک کتاب مطالعه کنید، این همان کتاب است!
دیلی اکسپرس

این کتاب به قدری مهم و خنده‌دار است که باید بدون نسخه پزشک برای همه تجویز شود.
گاردین

با خواندن این کتاب قلبتان می‌شکند.
جاناتان راس (بازیگر و کمدین انگلیسی)

این کتاب به طرز دردناکی بامزه است.
استفان فرای (نویسنده و کمدین انگلیسی)

برنده جایزه پرفروشترین کتاب ساندی تایمز در سال ۲۰۱۷
برنده جایزه بهترین کتاب سال ۲۰۱۷ به انتخاب کمپین کتابفروشی‌های انگلیس و ایرلند.

از حرف دلم پر و زبان خاموش است آیینه و شمع، هم زمان خاموش است گیریم که آفتاب هم سر بزند وقتی که تو نیستی، جهان خاموش است

زیر لب آهسته گفتم:
«نترس! کاریت ندارم…فقط آروم باش.»
خندۀ کوتاهی کردم و ادامه دادم:
«با این پای چُلاقم چه‌کار می‌تونم بکنم؟»
التماسم کرد:
«تو رو به امام رضای غریب دست از سرم بردارید آقا! اگه بابام بفهمه… می‌دونید که چشم خونواده‌م واسه یه لقمه نون به دست شماست… نکنید ارباب این کار رو با من!»
انگشت اشاره‌م رو روی لبش گذاشتم و گفتم:
«فقط یه احظه… اذیتت نمی کنم. قرار نیست کسی خبردار بشه.»

می دانی ورنر همه میگویند من شجاع هستم وقتی که بینایی ام را از دست دادم همه گفتند شجاع هستم وقتی پدرم رفت همه گفتند شجاع هستم اما این شجاعت نیست چون من چاره ی دیگری ندارم من از جایم بلند میشوم و زندگی را ادامه میدهم مگر تو همین کار را نمیکنی؟مگر تمام مردم این کار را نمیکنند؟و ورنر آرام میگوید سالها بود که این جرعت را نداشتم اما شاید امروز این کار را در برابر چشمان خودم انجام دادم