«سخن پردازی در مقام فلسفه» در ابتدا به زبان انگلیسی در سال 1980 منتشر شد. ارنستو گراسی با بازگشت به سنت اومانیستی ایتالیایی و جنبه‌های تفکر یونانی و لاتین قبلی، برداشتی از بلاغت را به عنوان اساس فلسفه توسعه می‌دهد. گراسی به بررسی معنایی می پردازد که در آن اولین اصول تفکر عقلانی از قدرت استعاری کلمه ناشی می شود. او اساس تصور خود را در آخرین متفکر بزرگ سنت اومانیست ایتالیایی، جیامباتیستا ویکو (1668-1744) می یابد. او بر درک ویکو از تخیل و حس نبوغ انسانی موجود در استعاره متمرکز است. از نظر گراسی، فعالیت بلاغی جوهر و حیات درونی اندیشه هنگامی است که به قدرت استعاری کلمه متصل شود. کتاب ارنستو گراسی گرایش مهمی در اندیشه فلسفی را احیا می کند که تحت الشعاع جریانات غالب و فرمالیستی که از انقلاب علمی و روشنگری سرچشمه می گیرد. ارجاعات به جیامباتیستا ویکو و نقد او از دکارتیسم، پروژه گراسی را برای بازیابی معرفت شناسی مبتنی بر رویکردهای بلاغی کلاسیک به ذهن و واقعیت تثبیت می کند. این متن ارزشمندی برای پذیرش در هر کلاسی در زمینه تئوری دانش است، زیرا دانشجویان فلسفه را با جایگزینی انسان گرایانه برای شیوه های تفکر خردگرایانه مدرن غالب آشنا می کند.

این کتاب با پیش‌گفتاری درباره‌ی “اسلاوی ژیژک” نظریه‌پرداز معاصر اسلووینایی نیز پنج گفت‌وگو با وی به چاپ رسیده که عناوین آن‌ها بدین‌قرار است: “گشودن فضای فلسفه”، “جنون عقل: برخوردار از نوع واقعی”، “سوژه‌ های مدرنیته: مجازیت و شکنندگی امر واقعی”، “مدارا و مداراناپذیر: کیف، اخلاق و رخداد” و “معجزه‌ها رخ می‌دهند: جهانی شدن (ها) و سیاست”. به تصریح کتاب: “اسلاوی ژیژک در قامت یک فیلسوف، تداوم‌بخش قسمی سنت دکارتی است که با شک‌ورزی پی‌گیر و دستوری (نظام‌مند) به بنیاد پیش‌فرض واقعیت‌های اجتماعی امروز حمله می‌کند و در عرصه‌ی تفکر کلامی (الاهیات) می‌خواهد به مدد شمار کثیر مثال‌های برگرفته از طیف وسیع آثار ادبی و هنری از اپراهای رمانتیک تا رمان‌های عامه‌پسند اثبات کند که بین دو تراز وجود تراز الهی و تراز واقعیت زیسته‌ی ما پیوندی ناگشودنی و ناگسستنی در کار است. از این حیث او متفکری سراپا هگلی است. او به تاسی از هگل به یادآوری می‌کند که هرگز نمی‌توان تجربه‌های جسمانی شخصی خود را از ابعاد استعلایی تجربه جدا نمود”. در ادامه باید گفت بخش عمده‌ی شهرت ژیژک به دلیل استفاده‌ی کم‌نظیر او از کارهای ژاک لاکان در عرضه‌ی تفسیری بدیع و قرائتی دیگرگون از فرهنگ عامه است. او علاوه بر تفسیر روان‌کاوی لاکان، درباره‌ی مضامین و موضوعات بی‌شماری قلم می‌زند: بنیادگرایی، تساهل و تسامح، درستی سیاسی، جهان‌گستری، سوژگی، حقوق بشر، لنین، اسطوره، سپهر رایانه‌ای، پسامدرنیسم، تکثر فرهنگ‌ها، دیوید لینچ، و آلفرد هیچکاک. در خصوص اندیشه‌ی سیاسی ژیژک، نگارنده معتقد است که وی مدافع قسمی سیاسی شدن اقتصاد است، زیرا گرایش به هواداری از تکثر فرهنگ‌ها و مدارا با انواع تفاوت‌ها که دگم غالب بر جامعه‌ی لیبرالی امروز محسوب می‌شود، مهم‌ترین پرسش زمانه‌ی ما را مسکوت می‌گذارد و اصلا صورت مساله را پاک می‌کند. این که چگونه می‌توانیم در اوضاع ناشی از جهان‌گستری امروز، از نو فضای راستین و درخور امر سیاسی را بگشاییم؟ ژیژک هم‌چنین از لزوم سیاسی شدن سیاست در مقام مقابله با جریان هوادار پسا سیاست می‌گوید. در عصر اتخاذ تصمیم‌های سیاسی در بستر دموکراسی‌های لیبرال، او به انتقاد از نظام دوحزبی مسلط بر بعضی کشورها به عنوان یکی از قالب‌های سیاسی عصر پساسیاسی، برمی‌خیزد. بدین‌ترتیب از دید او هر زمان که تقاضایی جزئی هم‌چون نماینده‌ی امر کلی محال وارد صحنه شود، روند سیاسی شدن حضور می‌یابد.

کتاب جمهور، اثری فلسفی نوشته ی افلاطون است که در سال 381 پیش از میلاد مسیح به رشته ی تحریر درآمد. این کتاب که به شکل گفت و گویی میان سقراط و سه هم صحبت دیگر نوشته شده، تلاشی است برای تعریف جامعه ای بدون نقص و انسانی آرمانی که در آن زندگی می کند. در طول این گفت و گو، سوال های دیگری نیز مطرح می شوند: خوبی چیست؟ واقعیت چیست؟ دانش چیست؟ کتاب جمهور علاوه بر این، به هدف تعلیم و تربیت و نقش هم زنان و هم مردان به عنوان «محافظین» نوع بشر می پردازد. افلاطون با شفافیتی خارق العاده و استفاده های استادانه اش از داستان های تمثیلی، جامعه ای را به تصویر می کشد که در هماهنگی کامل است و توسط «پادشاهان فیلسوف» اداره می شود.

جرج برکلی از همان دوره جوانی اش با انگیزه ای دینی و به قصد مقابله با شکاکیت و الحاد، موضعی را با رویکردی تجربی پرورش داد که میتوان آن را قاطع ترین روایت اصالت تصور نامید: شی و تصور آن یکی است؛ بودن همان ادراک کردن است؛ آن چه ادراک میشود همان واقعیت است؛ ادراک ما طیف به هم پیوسته ای از محسوس و معقول را با هم و همزمان شامل میشود؛ جوهری ورای آن چه ادراک میشود یا ادراک میکند وجود ندارد؛ آن چه ادراک مشود خود عالم است و آنچه ادراک میکند آدمی و خداست، یعنی چیزی به نام جوهر مادی که ما به ازای ادراکات باشد وجود ندارد. بر کلی نفی فلسفی ماده را در نظام فلسفی اش مبنای مخالفت با هرگونه شکاکیت و الحاد قرار میدهد و به شدت اصرار میکند که تصور گرایی او دقیقا همان تلقی مردم عادی از واقعیت است و به هیچ وجه عقیده و موضعی نامتعارف نیست.

کتاب «تأملات نابهنگام» اثری نوشته ی «فردریش نیچه» است که نخستین بار در سال 1876 به انتشار رسید. چهار مقاله ی موجود در این کتاب که همگی موضوع و لحن متفاوتی دارند اما به شکل ساختاری به هم مرتبط هستند، از آثار اولیه ی «نیچه» به شمار می آیند و دربردارنده ی بخش هایی از ایده هایی هستند که بعدها در فلسفه ی «نیچه» به تکامل رسید. «نیچه» در هر مقاله، جنبه هایی از فرهنگ و هنر مدرن را مورد بحث و بررسی قرار می دهد. او در مقاله های اول، سوم و چهارم، یک شخص را به عنوان نماد یا تأثیری عمده بر عصر مدرن مورد توجه قرار می دهد و نقدی فلسفی را درباره ی هر کدام ارائه می کند. دو مقاله ی نخست به شکلی آشکار، مجادله آمیز و انتقادی هستند در حالی که دو مقاله ی دیگر، لحنی غیرخصمانه و حتی گاها تمجیدکننده دارند.

کتاب «تأملات نابهنگام» اثری نوشته ی «فردریش نیچه» است که نخستین بار در سال 1876 به انتشار رسید. چهار مقاله ی موجود در این کتاب که همگی موضوع و لحن متفاوتی دارند اما به شکل ساختاری به هم مرتبط هستند، از آثار اولیه ی «نیچه» به شمار می آیند و دربردارنده ی بخش هایی از ایده هایی هستند که بعدها در فلسفه ی «نیچه» به تکامل رسید. «نیچه» در هر مقاله، جنبه هایی از فرهنگ و هنر مدرن را مورد بحث و بررسی قرار می دهد. او در مقاله های اول، سوم و چهارم، یک شخص را به عنوان نماد یا تأثیری عمده بر عصر مدرن مورد توجه قرار می دهد و نقدی فلسفی را درباره ی هر کدام ارائه می کند. دو مقاله ی نخست به شکلی آشکار، مجادله آمیز و انتقادی هستند در حالی که دو مقاله ی دیگر، لحنی غیرخصمانه و حتی گاها تمجیدکننده دارند.

هدف این اثر فراهم ساختن درآمدی بر فلسفه کانت است، نه شرح مفصل و جزء به جزء آن. به ویژه مایلم به آن نکاتی تاکید کنم که به عقیدۀ من، مغفول مانده یا بر اثر تعبیرات نوکانتی تحریف شده است.