تفنگ را پر کردم، یک فشنگ وارد لوله شد، انگشتم بدون فشار روی ماشه بود، و از طریق مگسک تفنگ هر کسی را که رد می‌شد نشانه می‌گرفتم: زن‌های کالسکه‌به‌دست، بچه‌ها، مأموران شهرداری که می‌خندیدند و یکدیگر را صدا می‌زدند. هر کس از زیر پنجره‌ی ما رد می‌شد‌، مجبور بودم لب‌هایم را گاز بگیرم تا جلوی خنده‌ای را بگیرم که از سر شور و شوقم به‌خاطر برتری‌ام از آن‌ها و تصورِ احساسِ امنیتِ بی‌معنی و معصومانه‌شان بر لبم می‌نشست.
اما بعد از مدتی، این معصومیت آزارم می‌داد. یک‌جور عصبانیت عجیب‌غریب بود که سال‌ها بعد در وجود همخدمتی‌های دوران سربازی‌ام دیدم، و وقتی‌که شهروندان غیرمسلح ویتنامی را به‌صورت گروهی جمع می‌کردیم و آن‌ها با ما حرف می‌زدند، خودم هم چنین حسی را تجربه کردم. قدرت فقط وقتی لذت‌بخش است که به رسمیت شناخته شود و بقیه از آن بترسند. شهامت و بی‌پروایی در ضعیفان برای قدرتمندان دیوانه‌کننده است.
یک روز بعدازظهر ماشه را کشیدم. به‌سمت زن و مرد مسنی نشانه گرفته بودم. آن‌ها آن‌قدر آهسته حرکت می‌کردند که وقتی به پیچِ انتهای تپه رسیدند، پاک کنترلم را از دست دادم. باید شلیک می‌کردم. نگاهی به سروته خیابان انداختم. خیابان خالی بود. به‌جز دو سنجاب که روی سیم‌های تلفن دنبال یکدیگر افتاده بودند، هیچ جنبنده‌ای آن‌جا نبود. یکی از سنجاب‌ها را با نشانه دنبال کردم. نهایتاً سنجاب لحظه‌ای بی‌حرکت ایستاد و من هم شلیک کردم. سنجاب مستقیم افتاد در خیابان. خودم را در تاریکی عقب کشیدم و منتظر ماندم تا اتفاقی بیفتد. مطمئن بودم یک نفر صدای شلیک را شنیده یا سقوط سنجاب به خیابان را دیده بود. اما صدایی که به‌نظر من خیلی بلند می‌رسید برای همسایگان‌مان چیزی بدتر از صدای محکم‌کوبیدنِ درِ کابینت نبود. پس ‌از مدتی دزدکی نگاهی به خیابان انداختم. سنجاب کاملاً بی‌حرکت بود؛ شبیه شالی که یک نفر روی زمین انداخته باشد.

هنگامی که روشنفکران در مورد فوتبال دست به قلم می‌شوند، هواداران با دیده شک و تردید به آن می‌نگرند. چون از نظر آنها روشنفکران و اندیشمندان صرفاً برداشتی به دور از حقیقت از فوتبال، این ورزش ساده و شورانگیز دارند.

این مسئله به این دلیل است که این افراد فوتبال را بیشتر به جنگ، به جانشینی برای مذهب و یا یک مراسم آیینی خاص تشبیه می‌کنند و یا به دنبال تشخیص ارتباطی بین فوتبال و سیاست هستند. در این کتاب اما فوتبال به همان اندازه‌ای که شایستۀ آن است جدی گرفته می‌شود و چیزی که واقعاً در این ورزش پرطرفدار نهفته است، نشان داده می‌شود.

فوتبال دارای منطقی منظم اما هولناک است و با قانون انحصاری و فوق العاده عجیبِ «ممنوعیتِ استفاده از دست»، یک ضد فرهنگ را ایجاد می‌کند، فوتبال انسان‌ها را مجبور به استفاده از «پا»، این ناآزموده ترین عضو بدن می‌کند.

انسان نه با «پا» می‌تواند توپ را نگه دارد و نه آن را به صورت هدفمند به حرکت درآورد. به «پا» در تمریناتی بی‌پایان آموزش داده می‌شود که بتواند توپ را لمس و بر آن تسلط پیدا کند. بازیکن فوتبال قصد خود را به «پا» منتقل می‌کند. چون در فوتبال شکست همیشه نزدیک است، آسیب پذیری موجودیت انسانی به وضوح نمایان می‌گردد، واقعیتی که می‌بایست بر آن غلبه کرد.

هیچ چیز به اندازه توپ به دلیل شکل هندسی آن، عامل اتفاق نیست، در اصل توپ می‌تواند در همه جا به راحتی به حرکت درآید.

توپ نیروی مستقل بین دو تیم است و یک تیم تنها با تسلط بر این نیرو، می‌تواند بر حریف خود مسلط شود. این امر مستلزم همکاری مداومِ بازیکنان است. در فوتبال هر پاس به یک دستور بدل می‌گردد و بازیکنان با توپ با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند.

ارتباط در فوتبال با رد و بدل کردن کلمات صورت نمی پذیرد و بازیکنان با «پا» فکر می‌کنند. فوتبال در حقیقت یک فلسفه «مجسم» است، فلسفه‌ای که از طریق توانایی‌های جسمانی بیان می‌شود.

هواداران کانون اصلی احساسات در استادیوم‌ها را تشکیل می‌دهند. هواداران، ضعف یا برتری تیم خود را احساس می‌کند. در فوتبال در واقع تصورات متداول قبلی در سنت «قدرت و توده» شکسته می‌شود، سنتی که بر طبق آن این اعتقاد وجود داشت که فرد به نوعی با توده ادغام می‌گردد و از این رو فردیت و استقلال خود را از دست می‌دهد. یک هوادار در استادیوم در زمان حال مطلق به سر می‌برد و می‌تواند در لحظات نشاط مفرط، «منِ» خود را حتی با شدت بیشتری تجربه نماید.

در این کتاب با استفاده از نقل قول هایی از اندیشمندانِ به نامی نظیر لودویگ ویتگنشتاین، فریدریش نیچه، ماکس وبر و میشل فوکو سعی شده فلسفه فوتبال به زبانی ساده توصیف است. خواندن «زندگی در نود دقیقه» برای کسانی که کمتر اهل مطالعه هستند نیز چندان دشوار نخواهد بود، چون می‌توان احساس کرد که نویسنده به میزان بسیار زیادی از تجربه شخصی خود از فوتبال در حین نگارش این کتاب بهره برده است، کتابی که با وجود تحلیلی بودن، در عین حال تجلیلی باشکوه از فوتبال، این ورزش منحصر به فرد نیز به شمار می‌رود.

فیلیپ، بازرس سابق بیمه، با دوستش به سفر و گردش خود در ایتالیا از شهری به شهر دیگر ادامه می‌دهند. لینا، زنی زیبا که از او مسن‌تر است، بسیار ثروتمند و در ضمن خودرأی است.

آنها در این سفر پرماجرا با یک راننده تاکسی ایتالیایی و دختر جوان و زیبایش هم‌سفر می‌شوند. مقصد نهایی پاریس است، اما شخصیت ضعیف و ناتوان فیلیپ پیاپی حوادثی را می‌آفریند که سرانجام به فاجعه می‌انجامد…

کتاب زندگی شجاعانه، اثری پرفروش نوشته برنه براون است که در سال 2012 انتشار یافت. ما انسان‌ها همه روزه تردیدها، فرازونشیب‌های عاطفی و دوراهی‌هایی را تجربه می‌کنیم که سنگ محکی برای سنجش میزان شجاعتمان در زندگی هستند. دکتر براون در کتاب زندگی شجاعانه، هر چیزی را که فکر می‌کنیم درباره آسیب‌پذیری و شکنندگی در زندگی‌مان می‌دانیم، به چالش می‌کشد. او بر اساس تحقیقاتی دوازده‌ساله، استدلال می‌کند که آسیب‌پذیری به‌معنای ضعف نیست؛ بلکه آشکارترین مسیر برای رسیدن به شجاعت، کنشگری و برقراری ارتباطی راستین با دیگران است. این اثر بسیار موفق و پرفروش، روح تازه‌ای به‌معنای حقیقت و اعتماد در سازمان‌ها، خانواده‌ها، مدارس و جوامع می‌دمد.

چه چیزی به زندگی شما معنا می‌دهد؟ فرهنگ امروزی ما را به‌دنبال ثروت، قدرت یا حتی منزلت می‌فرستد. اما اگر این باورهای نادرست نیاز واقعی ما را به داشتن هدف برآورده نكردند، به كدام سمت‌و‌سو می‌رویم؟ نظر جیمز هالیس این است كه داستان‌ها و باورهای قدیمی كه زمانی ما را تعریف می‌كردند از دور خارج شده‌ و رنگ باخته‌اند، حالا باید به جهت‌یاب درونی‌مان متوسل شویم، به همان رهنمون‌های روانی كه كمك می‌كنند مسیرمان را از میان شاهراه پیچیده‌ی انتخاب‌ها پیدا كنیم. «زندگی معنا» كاوشی عمیق درباره‌ی ماهیت معناست و اینكه چگونه می‌توانیم با انتخاب‌هایمان به‌سمت آن حركت كنیم یا از آن دور شویم. هالیس با بررسی اسطوره‌ها، آثار ادبی، شخصیت‌های تاریخی و خرد نهفته در لایه‌های زیرین روانشناسی، بینش‌هایی نافذ را برای یافتن هدف در اختیارمان می‌گذارد. در این كتاب می‌خوانیم كه چطور ذهن داستان‌جوی ما از تجربه‌های اولیه‌ی خود معنای زندگی را شكل می‌دهد؛ چرا داستان‌های اولیه شكست می‌خورند وقتی قدم در مسیر رشد خود می‌گذاریم؛ چطور می‌توانیم به پیشگویی درونی رؤیاهایمان نزدیك شویم؛ چطور اشباحی را از میان برداریم كه خاطرات ما را شكار و روانمان را تسخیر می‌كنند و چطور در این قالب فانی زندگیِ كاملی داشته باشیم. در «زندگی معنا» بنا داریم راه‌های ورود به معنا را بررسی كنیم. هالیس در این كتاب باارزش‌ترین پرسش‌ها را مطرح كرده و از تاملات خود می‌گوید تا شجاعت، پشتكار و الهامی را بیابیم كه برای سفر اودیسه‌وار خود نیاز داریم.

زنده به گور مجموعه داستانی از صادق هدایت است که در سال 1312 منتشر شد. این کتاب مشتمل بر نُه داستان کوتاه است که به‌ترتیب عبارت‌اند از: زنده به گور، حاجی مراد، اسیر فرانسوی، داوود گوژپشت، مادلن، آتش‌پرست، آبجی خانم، مرده‌خورها و آب زندگی.

مهم‌ترین داستان این کتاب زنده به گور است که نام کتاب هم برگرفته از این است. برخی از کارشناسان بر این باورند که داستان زنده به گور درمورد خود صادق هدایت است و آینه‌ای از تجربیات و شخصیت وی می‌باشد. این داستان درباره مردی که تا دوران جوانی‌اش در ایران زندگی کرده و سپس به خارج مهاجرت کرده است. او از همه‌کس و همه‌چیز بیزار است حتی از خودش هم بیزار است و قصد خودکشی دارد، خودش را جلو ماشین می‌اندازد، سعی می‌کند با مبتلاشدن به بیماری کار را تمام کند، حتی سم می‌خورد و در آخر هم تلاش می‌کند با خوردن تریاک خودش را از بین ببرد؛ اما هیچ‌کدام از این راه‌ها به نتیجه نمی‌رسند. او حتی در خودکشی هم موفق نمی‌شود؛ ولی در پایان داستان متوجه می‌شویم که این مرد دیوانه بوده و این‌ها یادداشت‌هایی است که از او باقی مانده؛ چراکه مرده است.

در کل داستان آمیزه‌ای از افسردگی و اختلال شخصیت است، ویژگی‌هایی که در اکثر داستان‌های هدایت به‌چشم می‌خورد. این تیپ شخصیت‌ها نیز در زندگی واقعی وجود دارند و خیلی دور از ذهن نیستند، آدمی که رنج می‌کشد و درگیر یک سلسله افکار رنج آور است؛ چون ارتباطش با واقعیت کاملاً قطع نشده، از وضعیت خودش آگاه است؛ اما این فهمیدن و مطلع‌بودن از رنج‌کشیدن، به‌معنی تسلط بر خود داشتن نیست، در افکار وسواسی این حالت‌ها وجود دارد.

« زنی با دامن بنفش» تحت نظر است.
او هر روز یک پیراشکی کرمدار برای خودش می خرد و توی پارک روی نیمکتی می نشیند، جایی که مرتب مورد تمسخر و مزاحمت بچه های محله قرار می گیرد. از خیابان خرید می کند و به خانه می رود و بعد دوباره به پارک برمی گردد و در همه حال تحت نظر است « زنی با ژاکت زرد» همه جا او را دنبال می کند می داند که «زنی با دامن بنفش» چه می خورد، چه می پوشد، کجا زندگی می کند و موهایش را با چه می شوید. آنها هر دو زنانی تنها هستند که پول زیادی ندارند و در خانه های کوچک و قدیمی زندگی می کنند. اما همه «زنی با دامن بنفش » را می شناسند در حالی که « زنی با ژاکت زرد» نامرئی است. تفاوت آنها در همین است.
هنگامی که «زنی با ژاکت زرد» در محل کار خود شغلی برای «زنی با دامن بنفش پیدا می کند موقعیت «زنی با دامن بنفش» را به کلی تغییر می دهد. پس از این که زنجیره ای از اتفاقات غیرمنتظره «زنی با دامن بنفش» را در شرایط عجیب و حساسی قرار می دهند، «زنی با ژاکت زرد» باید تصمیم مهمی بگیرد: در سایه ها پنهان بماند، یا چهره ی واقعی خود را به «زنی با دامن بنفش» نشان دهد.