کتاب «یک سرزمین موعود» که چهارمین کتاب اوباما محسوب می‌شود، گزارش مشروحی از هشت سال ریاست‌جمهوری اوباما در سال‌هایی بحرانی تاریخ ایالات‌متحده آمریکا است. گزارش کوششی همه‌جانبه و تمام‌عیار برای پیروزی در انتخاب نخستین رئیس‌جمهور آفریقایی_آمریکایی ایالات‌متحده و گزارشِ رویکردی کم‌وبیش نو در خط‌مشی سیاسی و اجتماعی رهبری آمریکا و مواجهه این‌کشور با دولت‌ها و ملت‌های جهان.

اوباما در این کتاب به‌تفصیل از همه وقایع نخستین دوره ریاست‌جمهوری‌اش ازجمله کارزارِ متفاوتِ انتخاباتی، وقایع داخلی کاخ سفید و اتاق بیضی، بحران گسترده اقتصادی آمریکا، عراق، انقلاب ایران، انرژی هسته‌ای، جنبش سبز، چین، روسیه و دیدار با پوتین، فاجعه زیست‌محیطی نشت نفت، بهار عربی، لیبی و سرنگونی معمر قذافی، مصر و سرنگونی حسنی مبارک، افغانستان،‌ القاعده و همچنین شرح جزئیات کشتن اُسامه بن لادن در پاکستان گفته است. او همچنین تلاش کرده جایگاه برابرِ سیاه‌پوستان و رنگین‌پوستان جامعهه آمریکا و شکستن مرزهای نژادپرستی را با نگاهی عمل‌گرا و روشن یادآوری و گواهی کند.

آنچه در جهان امروز شاهد آن‌ایم «سرمایه‌داری برای فقرا» و «سوسیالیسم برای ثروتمندان» است. سودها شخصی است و زیان‌ها اجتماعی. قمار در کازینوهای جهانی به‌گونه‌ای انجام می‌گیرد که «ز هر طرف که شود کشته» به سود قماربازان بازارهای مالی است. بیش از نیمی از تجارت جهان، یک‌سوم کل سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی، و حدود 85 درصد کل بانکداری بین‌المللی بیرون از حوزۀ برقراری قوانین ملی جریان دارد. همچنین نیمی از دارایی‌های مالی بانک‌ها در این بهشت‌های مالیاتی انباشته شده است. جالب اینکه تقریبا همۀ بنگاه‌های فراملیتی از بهشت‌های مالیاتی استفاده می‌کنند و برخلاف تصور برخی، عمده‌ترین بهره‌گیران از این بهشت‌های مالیاتی نه قاچاقچیان اسلحه و موادمخدر، بلکه بنگاه‌های وال‌استریت و دیگر مراکز مالی در جهان سرمایه‌داری‌اند. منافع استفاده از بهشت‌های مالیاتی تنها فرار از پرداخت مالیات نیست، بلکه این بهشت‌ها امکانات زیادی برای پنهان‌کاری در اختیار نخبگان مالی می‌گذارند تا ضمن استفاده از امکانات عمومی در جوامع خود بتوانند از قوانین و مقررات این جوامع، ازجمله قوانین مربوط به ارث، قوانین جزایی و بسیاری قوانین دیگر، طفره روند. پس از افشاگری‌های آوریل 2016 – اسناد پاناما – روشن شد که سهم بخش قمارخانه‌ای اقتصاد جهانی نه‌تنها ناچیز نیست، بلکه اساسی است. سرمایه‌داری مافیایی کنکاشی است در ابعاد و زوایای بهشت‌های مالیاتی با تکیه بر اسناد پاناما.

وال استریت با بحرانی بزرگ مواجه است و این فرصتی است برای نظریه‌پردازی که از مین استریت سخن می گوید. دیوید کورتن در کتاب ” سرمایه‏ دارى فردا” براین باور است که اگر به عمق بحران اقتصادى‏ كه زندگى‏ بسیاری از ما را تحت تأثیر قرار داده نگاهی بیندازیم با توهمى روبه‌رو خواهیم شد، باور به اینكه پول ثروت محسوب می‌شود – حال آنکه در نظام سرمایه‌داری مدرن پول صرفاً عددی است که با فن حسابداری ایجاد می‌شود و خارج از ذهن انسان موجودیتی ندارد. وقتى این باور كه پول همان ثروت است كاملاً در ذهن جا افتاد، خیلی راحت این دیدگاه پذیرفته می‌شود که «ایجاد پول» معادل با «ایجاد ثروت» ‏است و پول «اندوخته‌‌ای از ارزش» محسوب می‌شود و نه صرفاً «اندوخته‌ای از توقعات نابجا». از آن‌جا که وال‌استریت بی‌وقفه پول تولید می‌کند و ما نیز پول را معادل ثروت می‌دانیم، به وال‌استریت اجازه‏ داده‌ایم تا كنترل کل نظام اقتصادی را در دست بگیرد ــ و ریشه‌ی ‏مشكلات ما در همین‌‌جاست.

دیوید کورتن تصریح می‌کند: ما نباید چشم امید به ماشینی داشته باشیم که ثروت خیالی ایجاد می‌کند ‏بلكه باید بر مِین‌استریت متمرکز شویم. منظور از مِین‌استریت آن بخشی از نظام‌ اقتصادی‌ است که ضمن توجه به محیط زیست، از مشارکت مردم بهره‌ گرفته و دست به تولید و مبادله‌ی كالاها و خدمات اساسی زندگی می‌زند. برای گذار به یک اقتصاد نوین که مبتنی بر ثروت واقعی و ‏مِین‌استریت باشد، به چیزى بیش از تنظیم ‏سود سهام‌ها نیاز داریم. چنین ‏نظامی مستلزم یک بازنگری کلی در نظریه‌ها، ارزش‏ها و نهادهای اقتصادى کنونی است…

شانه برای زلف پریشان چه فایده؟
خانه برای بی سرو سامان چه فایده؟
بر ساقه‌های سوخته از زخم رعد و برق
رنگین کمان چه فایده باران چه فایده؟
بادی که از حوالی یوسف گذر نکرد
گیرم رسید بر در کنعان چه فایده؟
وقتی که چشم‌های کسی می‌کشد تو را
چاقوی دسته نقره زنجان چه فایده؟
با یاد دوست غیر تلنبار بغض و آه
هی گوش دادن شجریان چه فایده؟

پابلو نرودا می گوید در ابتدا مضمون این سرودها در پیرامون پورتوریکو دور می زده، ولی بعدها رشد کرده و گسترش یافته و سایر سرزمین ها و کشورهای آمریکای لاتین را نیز دربرگرفته است. نحوه برخورد شاعر با مضمون کار خود این دفتر را به نگارخانه ای تاریخی بدل می سازد که چهره ها و رویدادهای سیاسی آمریکای لاتین در قرن حاضر از دیوارهایش آویخته است، و بدینسان خواننده با خواندن سرود اعتراض در واقع به سلوکی هدفمند در تاریخ معاصر این سرزمین غریب می پردازد، و با گوشه کنارهای تاریخ آن آشنا می گردد. دستاورد نرودا را در این مجموعه خاطره های از یاد رفته یا تباه شده مردمان امریکای لاتین باید شمرد، که گاه در جامه رنگ ها و بوی های بومی و پرواز پرندگان کارائیب عرضه می شود و گاه عریان، آکنده از زخم های جانگزای مردم آن سرزمین. برای عرضه داشت این کهکشان مفهوم ها نرودا را عمدتا در سطح چهره ها و رویدادهایی فرا یاد می آورد که بیش از همه در دگرگون شدن حافظه قومی نقش داشته اند.