«آنگاه پی بردم که دست‌کم، من در سراسر این سال‌های دراز، طاعون‌زده بوده ام و باوجوداین، با همه صمیمیتم گمان کرده‌ام که بر ضد طاعون می‌جنگم. دانستم که به‌طور غیرمستقیم مرگ هزاران انسان را تأیید کرده‌ام و با تصویب اعمال و اصولی که ناگزیر این مرگ‌ها را به‌دنبال دارند،حتی سبب این مرگ‌ها شده‌ام. دیگران از این وضع ناراحت به‌نظر نمی‌آمدند و یا دست‌کم هرگز به اختیار خود درباره آن حرف نمی‌زدند. من گلویم فشرده می‌شد. من با آنها بودم و با این همه تنها بودم. وقتی که نگرانی‌هایم را تشریح می‌کردم، آنها به من می‌گفتند که باید به آنچه را که نمی‌توانستم ببلعم به خورد من بدهند؛ اما من جواب می‌دادم که طاعون‌زدگان بزرگ، آنها که ردای سرخ می‌پوشند… آنها هم در این مورد دلایل عالی دارند و اگر من دلایل جبری و ضروریاتی را که طاعون‌زدگان کوچک با استدعا و التماس مطرح می‌کنند بپذیرم نمی‌توانم دلایل طاعونیان بزرگ را رد کنم. به من جواب می‌دادند که بهترین راه حق‌دادن به سرخ ردایان این است که اجازه محکوم‌ساختن را منحصراً دراختیار آنها بگذاریم؛ اما من با خود می‌گفتم که اگر انسان یک بار تسلیم شود دیگر دلیلی ندارد که متوقف شود. تاریخ دلیل کافی به دست من داده است،این روزگار مال کسی است که بیشتر بکشد. همه آنها دستخوش حرص آدمکشی هستند و نمی‍توانند طور دیگری رفتار کنند.»

طراحی حالت در اولین بخش کتاب با روش های حسی بسیار در جهت تاکید و اهمیت بخشیدن به اغراق در طراحی ارائه شده است و در جای دیگر برای نمایش و معرفی حالت کلی بدن به کار می رود.
در هر دو حالت و در سرتاسر کتاب، طراحی حالت برای معرفی کلیت طرح، قابل اهمیت است و می توان آن را به عنوان یک مسیر بی انتها در نظر گرت.

اسپینوزا صادقانه فلسفه‌اش را در زندگی پیاده کرد همان‌گونه که دین‌داران راستین مطابق با دین‌شان زندگی می‌کنند. او هیچ نشانی از دورنگی و تقیه از خود برجای نگذاشت بلکه عامل به موعظه‌های خویش بود؛ یعنی به آموزه‌ای که خود با متقن‌ترین براهین بدان اعتقاد داشت، عمل می‌کرد. فلسفه برای او به‌راستی که شیوه‌ای برای زندگی بود و بر ماست که نوشته‌های او را از این منظر بخوانیم نه این‌که آن‌ها را به‌مثابه نظریه‌پردازی محض یا صرفاً فعالیتی منطقی ببینیم. اسپینوزا بی‌گمان دقیق‌ترین شکل بیانی را که می‌توانست به اندیشه درآورد، [برای نظام فکری‌اش] برگزید اما این، جز ابزاری برای دستیابی به آنچه آن را حقیقت مسلمش می‌دانست، به‌شمار نمی‌رفت و روش به‌خودی‌خود غایت نبود.
این کتاب که در آن، آراء اصلی اسپینوزا و شیوه‌ی برهان‌پردازی که او اتخاذ کرده و شرح‌وبسط داده، به زبانی ساده و به‌اجمال طرح می‌شود، برای استفاده‌ی دانشجویانی در نظر گرفته شده است که در آغاز راه مطالعه برای فهم فلسفه اسپینوزا قرار دارند.

یاسمینا رضا، یک مه بین سال های 1953 تا 1959 از مادری مجاری و پدری ایرانی در پاریس زاده شد. او هیچ گاه دوست ندارد سال دقیق تولدش را به زبان بیاورد، بنابراین در بیشتر منابع سال تولد او را آخرین سالی می نامند که خودش آخرین حد فاصل این شش سال عنوان کرده است. مادرش مجاری اصل و نوازنده ویولون و پدرش ژان رضا نیمه ایرانی، نیمه روس، بازرگانی بود که پیانو هم می نواخت. ریشه مشترک پدر و مادر یاسمینا یهودی تبار بودن آنان بود. پدر یاسمینا، که پس از مهاجرت پدربزرگش، در روسیه به دنیا آمد، از آنجا در زمان جنگ جهانی به پاریس مهاجرت کرد. بعدها همین مهاجرت نیاکان و خاطرات پدر مبنای داستان هاى عجیب و غریب و طنزنویسی او شد.

به واکاوی قدرت های ملی و بین المللی در دوره “مدرن” یا دوره بعد از رنسانس می پردازد. این کتاب توضیح می دهد که چگونه قدرت های مختلف طی 5 قرن از زمان شکل گیری “سلطنت های جدید” در اروپای غربی فراز و نشیب های مختلفی را از سر گذرانده اند.
کندی ، استاد تاریخ در ییل ، در اینجا تعامل بین اقتصاد و استراتژی در پنج قرن گذشته را ارزیابی می کند.
اگر به مباحثی با پیامدهای گسترده جهانی علاقه مند هستید ، پیشنهاد می کنم حتما این کتاب را بخوانید.
در این کتاب ، پل کندی در حال جستجوی الگویی برای توضیح “ظهور و سقوط قدرت های بزرگ” است. وی در مورد عوامل اقتصادی و نظامی ظهور و سقوط آنهارا مطالعه و گزارش می دهد. وی جهان (1987) را به 5 بازیگر اصلی تقسیم می کند: ایالات متحده ، اتحادیه اروپا (فقط انگلیس ، فرانسه ، آلمان) ، اتحاد جماهیر شوروی ، چین و ژاپن. او در مورد نقاط قوت و ضعف اقتصادی و نظامی آنها بحث می کند و احتمالا بر وضعیت قدرت بزرگ آنها تأثیر می گذارد. توجه: این کتاب در سال 1987 ، قبل از سقوط اتحاد جماهیر شوروی ، قبل از سقوط دیوار برلین و قبل از اینکه چین با اتخاذ سیاست های (تا حدودی) بازار آزاد به تحول اقتصادی بزرگ خود دست یابد ، منتشر شد. بنابراین ، ممکن است تصور شود که این کتاب مدت زمان ماندگاری خود را به خوبی پشت سر گذاشته است. با این حال ، کاری که کندی متعهد می شود انجام دهد این نیست که در سال 1987 گزارشی از جهان باشد ، بلکه توصیف روندهای تاریخی است که بسیار قبل از 1987 است و با وضعیت مدعیان قدرت عالی از سال 1987 پایان می یابد. همچنین او چگونگی نقش عوامل بهم پیوسته قدرت اقتصادی و نظامی را در تلاش برای دستیابی یا حفظ وضعیت موجود نشان می دهد.

| برانژه: اگه آدم فکر کنه که بدون پروانه و بال تو آسمون بودن غیرطبیعیه، اعتمادش سست می‌شه، می‌آد پایین، اما نه تندتر از آسانسور. بعضی‌وقت‌ها، به نیروی اراده، می‌شه دوباره اوج گرفت و رفت بالا، درست مثل اینکه آدم از وزنش کم کنه. اما نه برای مدت طولانی. یه تزلزل کوچیک تو ارادۀ آدم کافیه که سُر خوردن رو به پایین شروع بشه. وقتی که دوباره به راز کار در خودم پی می‌برم، بارها و بارها، موقع جهش به آسمون، به خودم گفتم «حالا دیگه بلدم، برای همیشه، دیگه یادم نمی‌ره، همون‌طور که شنیدین و دیدین یادم نمی‌ره.»

برشی از زندگی سه زن ایرانی، دختر و مادر و مادربزرگ در تهران دهه 80 شمسی. دختر جوان درگیر مسائل و خواسته‌های نسل خود است. مادربزرگ هنوز غرق در گذشته‌ای است کمابیش ساخته و پرداخته ذهن. راوی قصه آرزو است، زنی میانه‌سال که بین خواسته‌های مادر و توقعات دختر و آرزوهای خود در جدال است. در ظاهر زنی است محکم که از مردها و دنیای مردانه اطرافش هراسی ندارد و در باطن خواسته و ناخواسته جوابگوی توقعات دختر و مادر. وقتی عشق به‌صورت مردی «بی‌نقص» وارد زندگی‌اش می شود مخالفت مادر و دختر و دوست صمیمی به جدال ذهنی آرزو دامن می‌زند. عادت می‌کنیم در فرانسه و ایتالیا و گرجستان ترجمه و منتشر شده است.