داستان پسامدرنیستی

من دریافت و رفتار پسامدرنیستی را مانند دریافت و رفتار مردی می بینم که زنی بسیار فرهیخته را دوست دارد و می داند که نمی تواند به او بگوید: “من تو را دیوانه وار دوست دارم”. چون می داند که زن خود می داند و می داند که مرد هم می داند که این واژه ها را باربارا کارتلند(نویسنده پرکار آثار عامه پسند) نوشته است. اما راه حلی وجود دارد. مرد می تواند بگوید: “به قول باربارا کارتلند, من تو را دیوانه وار دوست دارم” مرد به این شیوه ضمن پرهیز از تظاهر به بی خبری و معصومیت و با تصریح این نکته که دیگر نمی توان خواست خود را معصومانه بیان کرد؛ در واقع می خواهد بگوید که زن را در روزگاری که معصومیت نابود شده است دوست دارد.
«پسا مدرنیسم» می‌تواند نوعی واکنش به مدرنیسم سال‌های پس از جنگ جهانی دوم از قبیل زیر پا نهادن حقوق بشر و یا واکنشی به رویدادهای برجسته پس از جنگ سرد به حساب آید. هر چند به دشواری می‌توان پاسخ داد که پسا مدرنیسم از چه زمانی آغاز شد. شاید سال1941 که دو اسطوره ادبیات مدرن یعنی جیمز جویس ایرلندی و ویرجینیا وولف از دنیا رفتند را بتوان سال پایان مدرنیسم و آستانه تقریبی آغاز پسامدرنیسم ادبی دانست. هر چند در میان نویسندگان و منتقدان ادبی درباره نقطه شروع نگارش یک اثر پسامدرنیستی اختلاف نظر باشد. به عنوان مثال «کیت هیوم» رمان «سومین پلیس» نوشته «فلن اوبراین» را که در دهه70 میلادی منتشر شد، نخستین اثر پسامدرنیستی می‌داند. کتاب «داستان پسامدرنیستی» تلاش می‌کند تفاوت‌های داستان پسامدرن را با داستان مدرن برای مخاطب تبیین نماید و نویسنده در این راستا مطالب مربوط به شعر و حتی نمایش را بی آنکه خللی در بحث اصلی به وجود بیاورد، کنار نهاده و حتی معتقد است این کار را برای احترام به زیرکی خواننده کتاب انجام داده است.