نظریه های جباریت از افلاطون تا آرنت

نویسنده: دکتر راجر بوشه
مترجم: فریدون مجلسی
نشر: مروارید
توضیحات:
این مجموعه حاوی آرا و نظریات متفکران و نظریه‌پردازان سیاسی درباره‌ی “جباریت” است با این موضوعات: “روان‌شناسی سیاسی جباریت/ افلاتون”، “جباریت به مثابه‌ی امری غیر طبیعی/ ارسطو”، “جباریت به عنوان سیاست تظاهر/ تاسیت”، “شکست جباریت‌های شهر یارانه/ ماکیاول”، “ترس از سلاطین و سوداگران/ مونتسکیو”، “لذایذ بنگی/ توکویل”، “استبداد طبقاتی و مقام کار/ مارکس”، “باز تولید جباریت/ فروید”، “گریزناپذیری سلطه‌ی دیوان‌سالارانه/ وبر”، “و سه تفسیر اولیه‌ از آلمان نازی/ فروم، نیومان و آرنت”. در بخش نتیجه‌گیری برای نمونه نگارنده با طرح این پرسش که “بر مردان و زنانی که از سوی جباریت، سرکوب می‌شوند، چه می‌گذرد؟” تصریح می‌کند: “تاسیت معتقد است که در برخی از جباریت‌ها هرگون خصلت اخلاقی ناپدید می‌شود و رعایا به خاطر احساس نومیدی نسبت به آینده در انواع شهوات زیاده‌روی می‌کنند. افلاتون از جباری سخن می‌گوید که مردمان را با آشپزی آرام می‌کنند؛ یعنی با برآوردن هوس‌هایشان. “ارسطو” و “تاسیت” می‌گویند که می‌توان مردمانی را با سرگرمی و تفریح آرام کرد. و “مونتسکیو” و “توکویل” معتقدند که مستبدها، آزمندی و طمع‌ورزی خصوصی را تشویق می‌کنند تا این که رعایا با حکومت مطلقه مخالفت نورزند. “افلاتون”، “تاسیت” و “نویمان” معتقدند که رعایا برای بقا درگیر نقش‌بازی کردن می‌شوند و نقش‌هایی را بازی می‌کنند که فکر می‌کنند جباران مایل به دیدن آن هستند تا موجب بدگمانی نشوند. “مارکس”، “وبر” و “نویمان” توجه‌ها را به نکته‌ای جلب می‌کنند که فوکو آن را ریزسیاست جباریت می‌نامد؛ یعنی آن‌چه برای کارگران در کارگاه، برای اقلیت‌های قومی و برای زنان رخ می‌دهد. جبار در واقع درگیر کاری می‌شود که ماکیاول آن، را هنر کشورداری می‌نامد، اما این‌ کار، هنری است که در آن حل هر مساله‌ای تقریبا همیشه مساله‌ی دیگری را برمی‌انگیزد”.