کلمات قصار

اما آنان كه زندگانی او را مفصل نوشته ­اند از آن جهت سخن را به درازا كشانده ­اند كه درباره این رادمرد بزرگ هرچه بگویند كم گفته‌اند.
سرگذشت امام حسین (ع) سرگذشت عظمت روح است، داستان شرافت نفس است، قصه جانبازی است، حكایت مردانگی است.
بزرگترین مردان جهان تا وقتی به مبارزات خود ادامه می­ دهند كه امیدی به پیروزی داشته باشند، وگرنه عقب­نشینی می­ كنند و اگر راه عقب نشینی بسته باشد ناچار تسلیم می شوند.
ولی امام حسین (ع) هنگامی­ كه به سختی نبرد می­ كرد كوچكترین امیدی به پیروزی نداشت. راه عقب­نشینی او نیز بسته بود زیرا دشمنانش نمی ­گذاشتند كه او از همان راهی كه آمده بود برگردد و به شهر خود برود.
برای نجات او تنها یك راه وجود داشت. بیعت كردن با كسی كه به وی اعتقادی نداشت.
مسئله مرگ و زندگانی بود. از این دو راه می ­بایست یكی را برگزیند: یا به یزید رأی دهد و زنده بماند یا از جان خود بگذرد و به ­شهادت برسد. او راه دوم را برگزید.
حتی به امام حسین (ع) پیشنهاد كردند كه برای حفظ جان خود و بستگان خود به­ ظاهر، فقط «به­ ظاهر»، با یزید بیعت كند. ولی او زیربار نرفت و حاضر نشد به كسی رأی دهد، كه به او اعتقاد ندارد و او را شایسته فرمانروایی نمی­ داند.