سیر عرفان در اسلام

“تصوف، طریقه‌ای در معرفت و در تربیت است كه در بین مسلمانان رایج بوده و پیروان آن هرچه را جز خدا ترك كرده و به عبادت و گوشه‌نشینی مشغول هستند. ظاهرا حقیقت این است كه تصوف در آغاز جنبه‌ی اسلامی داشته و بعدها عناصر خارجی از منابع مختلف وارد آن شده است. نگارنده در كتاب حاضر خاستگاه اصلی تصوف را بیان و تصوف در قرن‌های سوم تا ششم را بررسی می‌كند. در ادامه به موضوع وحدت وجود در صوفیه می‌پردازد. و افرادی چون ابن عربی و حلاج را معرفی می‌كند. در بخش بعدی به تصوف قرن هفتم، مراكز اصلی رشد تصوف و برخی كرامات صوفیه اشاره می‌كند و سپس موضوعاتی چون تكفیر صوفیه را مطرح ساخته و افرادی چون میثم بحرانی، فهد حلی، علی كاشفی، شاه نعمت ا… ولی و دیگر صوفیان قرن 8 و 9 را معرفی می‌كند. هم‌چنین اوراد و ازكار صوفیه و حالات آن‌ها را در دوره‌های مختلف بیان می‌كند و نیز درباره‌ی كتاب فیه‌مافیه مولوی توضیحاتی می‌دهد. نگارنده در بخش‌های پایانی موضوعاتی چون قلندر و قلندریه، عرفان و عارف، هدف عرفان،و نیز ویژگی‌های غزل‌های عرفانی حافظ و مولانا و دیدگاه‌های این دو را بررسی می‌كند.”