بنیادهای اندیشه سیاسی مدرن (عصر دین پیرایی)

“از همان ميانه‌ي قرن دوازدهم مورخّي آلماني اذغان داشت كه شكل تازه و قابل‌توجهي از سازمان اجتماعي و سياسي در شمال ايتاليا ظهور كرده است. خصيصه‌اي كه وي تذكر داد اين بود كه جامعه‌ي ايتاليا ظاهراً ديگر خصلت فئودالي ندارد. او دريافت كه ‘به‌خصوص همه‌ي زمين‌ها ميان شهرها تقسيم شده است’ و اين‌كه ‘به‌ندرت مي‌توان در كل سرزمين اعيان يا آدم مهمي يافت كه اقتدار شهر را نپذيرد’. توسعه‌ي ديگري كه وي ذكر كرد ــ‌و به‌نظرش حتا اساسي‌تر بود‌ــ اين بود كه در شهرها نوعي حيات سياسي پديد آمده بود كاملاً مغاير با آن تصور فراگير كه پادشاهيِ موروثي را تنها شكل درست حكومت قلمداد مي‌كرد. آن‌ها ‘چنان دل‌بسته‌ي آزادي’ شده بودند كه خود را به‌صورت جمهوري‌هاي مستقلي درآورده بودند كه هر يك ‘به اراده‌ي كنسول‌ها و نه حكم‌رانان’ اداره مي‌شد و آن‌ها را ‘هر سال عوض مي‌كردند’ تا يقين شود “شهوت قدرت”شان مهار مي‌شود و آزادي محفوظ مي‌ماند.” (از متن كتاب) اهداف اصلي‌اي كه اسكينر در اين كتاب دنبال مي‌كند عبارت‌اند از: 1. دادن گزارشي از متون اصليِ انديشه‌ي سياسي اواخر سده‌هاي ميانه و اوايل عصر نوين؛ 2. روشن‌ساختن مضمون تاريخي كلي‌اي به نام “دولت مدرن” و نحوه‌ي شكل‌گيري آن؛ و 3. نماياندن شيوه‌ي خاصي براي مطالعه و تفسير متون تاريخي.