سرمایه داری علیه آب و هوا

در حساب‌وکتاب کربن، که همواره نشانگر خیزش گازهاست، شبهه و دروغی در کار نیست. گازهای گلخانه‌ای هر سال از سال پیش بیشتر تولید می‌شود و میزان گستردگی‌شان هم بیشتر است؛ گازهایی که با حبس گرما برای نسل‌های آتی، جهانی می‌سازند داغ‌تر، سردتر، بارانی‌تر، تشنه‌تر، گرسنه‌تر و خشمگین‌تر! اگر همچنان با چشم‌بستن بر فرایند تصاعد گازها، همین‌جا که هستیم بمانیم و همین راه را ادامه دهیم، تغییر آب‌وهوا همه‌ی دنیای‌مان را زیر و رو خواهد کرد. شهرهای بزرگ‌مان احتمالاً زیر آب خواهند رفت، دریاها تمدن‌های دیرین‌مان را خواهند بلعید، و به احتمال خیلی زیاد فرزندان‌مان بخش‌های عمده‌ای از عمرشان را در جنگ و گریز با توفان‌هایی مهلک و خشکسالی‌های بی‌حدومرز خواهند گذرانید… ایستادن در برابر آینده‌ای این‌چنین تیره و تار، یا دست‌کم کاستن از تاریکی و هراس آن، راه‌هایی نیز دارد. یا باید اجازه دهیم اختلالات اقلیمی همه‌چیز جهان‌مان را در هم بریزد، یا تا آنجا که می‌شود باید همه‌چیز اقتصادمان را برای گریز از چنین تقدیری در هم بریزیم.