درام معاصر ایرانی و هنریک ایبسن

در این پژوهش سعی شده است که با تمرکز بر آثار هنریک ایبسن، دراماتیست نروژی و تامل در شکل دریافت بعضی از آثار او، رویکردهای متفاوتی را بررسی کنیم که بنا بر تأثیرات مستقیم و غیر مستقیم توسط هنرمندان ایرانی انجام گرفته است. این روند گاه با تأمل بر دریافت شیوه‏ها و تکنیک‏های نوشتاری در رئالیسم اروپایی که ایبسن پیشرو آن بود پی گرفته شد و گاه با توجه به رویکردهای صحنه‏ای که با گرایشات اجتماعی یا زیباشناختی همراه بوده بررسی شده است. در نگاه تطبیقی بین آثار ایبسن و بعضی از آثار مطرح شده در این پژوهش، شاید این تأثیر‏پذیری سؤال‏برانگیز باشد، اما آنچه مورد نظر بوده عناصر واقع‏گرایانه، طرح مسائل مربوط به فرد در ارتباط با تاریخ و جامعه و نیاز به تامل در موقعیت انسان مدرن، به عنوان دغدغه‏های روشنفکری دهه‏های 1330 تا اواخر 1350 خورشیدی، این تطبیق را قابل توجیه می‏نماید. بنابراین این پژوهش به تحلیل آن دسته از عوامل تاریخی می‏پردازد که بر نمایشنامه‏‏نویسی ایران در روند مدرن‏سازی اثر گذاشت. به طور دقیق‏تر می‏توان گفت که پژوهش حاضر، به بررسی نخستین نمایشنامه‏های واقع‏گرای اواسط قرن نوزدهم تا متأخرترین نمایشنامه‏های واقع‏گرا که از ایبسن تآثیر پذیرفتند، می‏پردازد .