شنل بزرگ

«بهمن معتمديان» فضاي غالبي بر داستان‌هايش حاکم کرده که رنگ‌وبوي ادبيات سوررئاليستي دارد. يک شخصيت ديوانه يا دست‌کم‌ غيرعادي داستان را روايت مي‌کند که در جريان روايت در خواب و رويا غوطه مي‌خورد. راوي اول‌شخصي که فضاهاي وهمي و غيررئال داستان را با بي‌تفاوتي روايت مي‌کند و همين بي‌اعتنايي، خواننده را در روند خواندن با فضاي غيررئال داستان همدل مي‌کند‌. راوي اغلب به جزئيات هم بي‌توجه مي‌ماند و طوري نشان مي‌دهد که رخدادهاي داستان آن‌قدر طبيعي و پيش‌پاافتاده هستند که توضيح ‌دادن جزئيات‌شان امري زائد است، و به اين طريق به فضاي سوررئال حاکم بر اثر دامن مي‌زند. حتا اتفاق‌هاي‌ عجيبي مثل پنهان‌ شدن تدريجي زني زير خال کوچک روي گونه‌اش‌؛ تبديل شدن آهسته‌آهسته‌ي مردي به زني خانه‌دار؛ روستايي که حتا روي نقشه نيست؛ روايت مردي با حافظه‌ي ازدست‌رفته از حوادث عجيبش و… هم از ديدگاه راوي امري طبيعي جلوه مي‌کند.