خود علیه دیگری

منیرو در رئالیسم اجتماعی خود مباحث فمینیستی را پی می‌گیرد. او نیز بسان شهرنوش در مرز همین سنت و تجدد داستان می‌نویسد. به‌درستی می‌توان با او فمینیستی تمام‌عیار دانست. او سخت بسان فمینیست‌های رادیکال به ساختن اتوپیای زنان دست می‌زند؛ اتوپیایی که نقطه مقابل آن مردانی بد و شرورند…

زنان پیرزاد اما ناظران خاموش دنیا هستند… آنها خانه را به خیابان ترجیح می‌دهند…