دفترهای بارانی

«دفترهای بارانی»، مجموعه دلنوشته‌های احسان مردانی (-۱۳۶۷) است. در نوشته‌ای با عنوان «اندوهی برای دو گناه» می‌خوانید: شاهد ریزش برگ‌هایی شده‌ام که در پاییز می‌روید و در بهار می‌ریزد! باغبان بودم. تک درختی داشتم. میوه نمی‌داد ولی خار هم نداشت. برگ‌های خوش‌بویی نداشت ولی سایه‌ای خنک را از من نمی‌گرفت. دوستش داشتم. نمی‌گفت اما دوستم داشت، می‌فهمیدم. با هم بودیم. آنجا کویر بود. همه از او می‌گفتند. در این کویر فقط او بود! هزاران سال بود که با هم بودیم. یادم نمی‌آید از کِی، ولی تا بود، بودم. کویر!؟ آفتابش سوزان بود و سرمایش هم سوزان. ولی ما هم را داشتیم. کویر!؟ آسمانش پرستاره بود. با هم می‌دیدیم. سال‌ها گذشت و گذشت تا زمستان آمد. سرزده هم آمد. یک شبِ هم آمد. بی‌خبر آمد و سرمایش بیداد کرد. بوران شد. سوز و سرما شد. هرچه سوزاندنی بود سوزاندم تا گرمش کنم. (گرمش شود، تا گرمم شود)!