خشکسالی

این‌طور نبود که مزرعه قبل از آن شاهد مرگی نبوده باشد، و پشه‌ها هم البته تعبیضی قائل نمی‌شدند. به دید آن‌ها فرق کمی بین لاشه و جسد وجود داشت. خشکسالی که در آن تابستان اتفاق افتاد حق انتخاب مگس‌ها را از بین برده بود. به‌دنبال چشم‌هایی بودند که دیگر پلک نمی‌زدند و بی‌وقفه دنبال جراحات و زخم‌های لزج بودند، درحالی‌که کشاورزان اهل کیوارا اسلحه‌هایشان را رو به حیوانات لاغر مردنی گرفته بودند. نباریدن باران به‌معنای نبودِ غذا بود و نبودِ غذا باعث تصمیم‌گیری‌های دشوار می‌شد و شهر کوچک، روزبه‌روز، زیر آسمان سوزان آبی سوسو می‌زد.

ماه‌ها گذشت و در این وضعیت که به سال بعد هم منتقل شد، کشاورزان مثل یک دعا زیر لب به خود می‌گفتند: «این شهر از بین می‌ره.»