لیبرا

زندگی دیگری جز نوشتن ندارم. هستی‌ام در کتاب‌هایم است…

روبر پنژه زمانی پا به عرصه رمان‌نویسی گذاشت که به گفته ناتالی ساروت «عصر بدگمانی» بود. عصر بدگمانی خواننده و نویسنده به شخصیت‌های داستانی رمان‌های کلاسیک، به زمان خطی، به پیرنگی که سرگذشت این شخصیت‌ها را به هم گره می‌زند. تمام آن چیزهایی که باعث می‌شد رمان برشی واقعی از زندگی باشد و باورکردنی، حالا تصویر ساختگی و بی‌جانی را نقش می‌کرد که خواننده را پس می‌زد. واقعیت برای خواننده و نویسنده هر دو تغییر کرده بود.

پنژه به‌شدت به موسیقی کلام اهمیت می‌دهد، به ریتم و از همه مهم تر به لحن مفهوم موردنظر او از لحن البته پیچیده‌تر از آن مفهوم متداولی است که همه در ذهن داریم؛ یعنی لحن مؤدبانه، لحن آرام، لحن عصبی و… لحن مدّنظر او ترکیبی است، لحنی خاص که قادر است ذهنیت راوی را منتقل کند و درنهایت فضای کلی رمان را بسازد. او در مؤخره این کتاب می‌نویسد:

«لحن همیشگلی ما، لحنی که برای مثال آدم با خودش حرف می‌زند یا با نزدیکانش، نوعی ترکیب است از لحن‌های گوناگون؛ لحنی که به ارث برده، لحن کتاب‌ها، لحن‌هایی که از زمان کودکی ضبط کرده‌ایم. چقدر جالب‌تر است تحلیل‌کردن اجزای تشکیل‌دهنده لحن طبیعی آدم‌ها و با هریک از آنها کتابی نوشتن.»