بین دو جهان

در تابستان پس از فارغ‌التحصیلی از کالج، سلیمان جواد، همان‌طور که در سخنرانی‌های ابتدایی خود می‌گویند، برای ورود به «دنیای واقعی» آماده می‌شد. او عاشق شده بود و به پاریس نقل‌مکان کرد تا رؤیای خود را برای تبدیل‌شدن به یک خبرنگار جنگ دنبال کند. با این حال، دنیای واقعی که او پیدا کرد، او را به نوع بسیار متفاوتی از منطقه درگیری می‌برد.

با خارش شروع شد، اول روی پاهایش، سپس بالای پاهایش، مثل هزار نیش پشه نامرئی. بعد از آن خستگی و چرت‌های شش‌ساعته آمد که فقط خستگی او را عمیق‌تر کرد. سپس یک سفر به دکتر و چند هفته قبل از تولد 23سالگی او، تشخیص: سرطان خون، با 35 درصد احتمال زنده‌ماندن. درست مثل همین، زندگی‌ای که برای خودش تصور کرده بود، شعله‌ور شده بود. زمانی که جواد به نیویورک پرواز کرد، شغل، آپارتمان و استقلال خود را از دست داده بود. او بیشتر چهار سال آینده را روی تخت بیمارستان می‌گذراند، برای زندگی‌اش می‌جنگید و این حماسه را در ستونی برای نیویورک تایمز شرح می‌داد.

هنگامی که جواد سرانجام از بخش سرطان خارج شد – پس از دوره‌های بی‌شماری شیمی‌درمانی، آزمایش بالینی و پیوند مغز استخوان – به گفته پزشکان، او درمان شد. اما همان‌طور که او به‌زودی یاد می‌گیرد، درمان جایی نیست که کار شفا پایان یابد. از آنجا شروع می‌شود او 1500 روز گذشته را در تعقیب ناامیدانه یک هدف سپری کرده بود – زنده‌ماندن و حالا که این کار را کرده بود، متوجه شد که نمی‌داند چگونه زندگی کند.