وام برای ویرانی

وعده‌هایی که برنامه‌های شوک‌درمانی به مردم اتحاد جماهیر شوروی می‌داد، در اصل مانند شوخی مرگبار بود. سازمان صندوق بین‌المللی پول در سال ۱۹۹۲، پیش‌بینی کرد که اجرای سیستم سرمایه‌داری در کشور پس از مدت بسیار کوتاهی به رفاه عظیمی برای جامعه روس ختم می‌شود که کشور هیچ‌گاه مشابه آن را به خود ندیده است؛ اما درعوض، این برنامه‌ها فقط بدبختی طبقه کارگر و همچنین صعود بخش بسیار کوچک تازه ثروتمندشده در جامعه را که دستیابی به سرمایه‌های بین‌المللی برایشان آسان‌تر گردید، در بر داشت؛ ازهمین‌رو، آنچنان نابرابری و عدم تساوی در بین اقشار مختلف جامعه افزایش یافت که ملت روسیه حتی در تاریک‌ترین دوران تزارهای روسیه هم به خود ندیده بود… اما این را که دولت آمریکا و صندوق بین‌المللی پول تا چه حد به دموکراتیزه‌کردن کشور علاقه داشتند، می‌توان در سال ۱۹۹۳ مشاهده نمود؛ هنگامی که یلتسین قصد داشت پس از مدت کوتاهی قانون اساسی پیشنهادی خود را به اجرا درآورد.

پس از اینکه طرح پیشنهادی وی ازسوی پارلمان رد شد، یلتسین به‌وسیله تانک ساختمان پارلمان را به آتش بست. مطابق گزارشات دولت در حمام خونی که بر اثر این تهاجم به‌راه افتاد، ۱۸۷ نفر کشته و ۴۳۷ نفر زخمی شدند. درپی آن، مجمع گروه ۷، اعطای وام ۴۳٫۴میلیارد دلاری را که درنظر داشت، به هیچ عنوان لغو نکرد. همچنین صندوق بین‌المللی پول هم درمقابل عمل جنایت‌‎آمیز یلتسین بی‌تفاوتی از خود نشان داد. وام 3میلیارد دلاری «تغییر سیستم» ازسوی صندوق بین‌المللی پول به یلتسین کمک کرد تا به جایگاه خود به‌عنوان رئیس‌جمهور استحکام بخشد و بدین ترتیب، موقعیت دیکتاتوری که با خشونت و زور قانون اساسی را نادیده گرفته بود، تضمین گشت.