روزها 4 (از 28مرداد 1332 تا 22بهمن 1357)

وقتی بعد از کودتا به تهران برگشتم، هنوز در حالت سردرگمی بود که حاکم شده بود
کشور، مردم را به اطاعت و انضباط فرا می خواند، اما پوشیده نیست که نوعی
ابری و گناه بر جان مردم حاکم است. حالت کنایه رضا. از وقتی که دور بودم
ایران در زمان مصدق تجربه دست اولی نداشتم ولی شنیدم
ایران پر جنب و جوش و هیجان انگیز بود و من احساس کردم بازیافت به یک شخصیت تبدیل شده است.
نگاه کردن به خارجی نه به عنوان یک فرد برتر، بلکه به عنوان یک حریف
انسان طبق ذات خود میل به بیان شخصیت خود دارد، حتی اگر نیازمند باشد، حتی اگر گرسنه باشد.
در زمان بازگشت، دو سال و چند ماه از 7 مرداد گذشته بود، توانستم
این احساس حقارت را در مردم ببینید، حتی احساسی شبیه به شرم و شکست، چرا دادند
در کودتا در زمان مصدق شاید بیش از حد احساسات خرج کرده بودند.
ما همیشه این مشکل حفظ تعادل بین احساس و عقل را نیز داشته ایم
به عنوان نوسان بین دلبستگی و رها شدن، مانند گیاهانی که در آفتاب و در سایه جمع می شوند.
باز می شوند