زیبایی شناسی انتقادی

این مجموعه حاوی گزیده ای است از نوشته های “والتر بنیامین (1892 _ 1940)”، “هربرت ماکوزه (1898 _ 1979)” و “تئودور آدورنو (1903 _ 1969)” در باب “زیبایی شناسی”، “این مجموعه از سه بخش رمانتیسم، مدرنیسم و پست مدرنیسم تشکیل شده و نوشته هایی را از متون اصلی زیبایی شناسی در سنت غربی از “کانت” تا “ژولیا کریستوا” را دربر می گیرد… والتر بنیامین با تاثیر گذاردن بر پیوند هنر مدرن و دگرگونی رخ داده در سرشت ادراک حس و ماهیت تجربه مدرن، تئودور آدورنو با برجسته تر کردن ماهیت اجتماعی _ تاریخی اثر هنری و خود آیینی آن و رابطه دیالکتیکی اش با جامعه و تاریخ آثار هنری و هربرت مارکوزه با به دست دادن روایتی متفاوت نسبت به سنت زیبایی شناسی مارکسیستی ارتودوکس، از ماهیت شکل یا فرم و منطق درونی اثر زیبایی شناختی، هر سه، در راستای استتیک کانتی، در سنتی قرار می گیرند که می توان آن را سنت زیبایی شناسی انتقادی نامید. این سنت زیبا شناسی انتقادی _ مارکسیستی، اثر هنری را در پیوند دیالکتیکی با کلیت اجتماعی مورد بررسی قرار می دهد ولی صرفا از آموزه های مارکسیسم سنتی که می کوشید هنر را تنها در مقام نوعی ایدئولوژی در نظر آورد،کمک می گرفت. دغدغه زیبایی شناسی انتقادی، صرفا آثار هنری و هنر به طور کلی نیست، بلکه نقد زیبایی شناختی، بالقوه قادر است گستره فراخ فرهنگ را هم دربرگیرد و از این رهگذر به رویکرد انتقادی جامعه بیانجامد”.