نگاه مادر

حالا که به آن روز برمی گردم، از خودم می‌پرسم چطور این صحنه‌ها را تاب‌آوردم و جانم در نرفت. چطور طاقت‌آوردم و به طرف پسرم و صلیب نپریدم، یا صدایش نزدم؛ مادر به قربانت. اما انگار میخکوب زمین بودم. وحشت‌زده با چشم‌های از حدقه درآمده صحنه را نگاه کردم. جم نخوردم؛ جیک نزدم. هیچ‌چیز جلودار عزم‌جزم آن‌ها نبود. هیچ نیرویی در مقابل آمادگی آن‌ها موقع اجرا مراسم صلیب کشیدن تاب نمی‌آورد. با این‌همه عجیب است که ما تماشا کردیم و تاب آوردیم. اینکه تصمیم گرفتم هیچ‌کاری نکنیم و خود را به خطر نیاندازیم از آن هم عجیب‌تر است. تماشا کردیم چون چاره‌ای نداشتیم. فریاد نزدیم. انگار اگر برای نجات او دست به عمل می‌زدیم و به طرفش می‌دویدیم بازهم اثری در سرنوشت مقدر نداشت. اگر به طرف پسرم وصلیب می‌دویدم، مثل برگ زرد پاییزی دست‌خوش باد، به طرفی پرت می‌شدم. اما هنوز پس‌از این‌همه سال، که این موضوع برای ناممکن است که. چطور در آن لحظات وحشتناک خودم را مهار کردم، و ذهنم توانست خطر را سبک و سنگین کند و به این نتیجه برسد که درست‌ترین کار، همین کاری نکردن است.