جریان شناسی شعر معاصر

“جریان شناسی شعر معاصر” اثری است به قلم دکتر “یوسف عالی‌عباس‌آباد” که جنبه‌های مختلف جریان شعر معاصر در ایران را مورد بررسی قرار می‌دهد.
آغاز شکل‌گیری ادبیات و به‌ویژه شعر معاصر، با مخالفت‌های برخی از اساتید سنت‌گرای دانشگاه با این جریان نوگرا همراه بود. رمانتیسم، نمادگرایی یا سوررئالیسم آثار مدرنیستی به گفته سنت‌گرایان به تقلید از مکاتب ادبی غرب خلق شده بود. نسل‌های بعدی استادان ادبیات فارسی، آگاهانه یا ناآگاهانه، این بیگانگی را به عنوان یک اصل بدیهی پذیرفتند و در نتیجه جریان‌های شعر و نثر معاصر تحت عناوین مکاتب ادبی غرب نوشته و تحلیل شدند.
پس‌از ارتباط ایرانیان با غرب، اندیشه مدرن بر تمامی ابعاد زندگی ایرانیان از جمله هنر تأثیر گذاشت. شعر نو در ایران با کوشش ابوالقاسم لاهوتی، تقی رفعت، شمس کسمایی و جعفر خامنه‌ای شروع شد اما تاریخ ادبیات مدرن به‌طور رسمی با نیما یوشیج آغاز گرفت. نیما با آگاهی از ادبیات در سطوح جهانی، در صدد وارد کردن شعر فارسی به دنیای مدرن بود. او راهی تازه به شاعران پس‌از خود نشان داد و هر یک از آن‌ها راهی را تجربه کردند و در جهانی نو و در مسیری نو قدم برداشتند. به طوری که برخی از شاعران از اصول نیما فراتر رفتند و کاملا ساختارمند، جریان‌های جدیدی از شعر پدید آوردند که تقریبا همه آن‌ها گسست کامل با میراث شعر سنتی و نگاهی به سبک شعری مدرن غربی داشت. یکی از این جریان‌ها جریان موج نو و به دنبال آن شعر حجمی شاعرانی چون احمدرضا احمدی و یدالله رویایی است. “جریان شناسی شعر معاصر” به قلم دکتر “یوسف عالی عباس آباد”، این جریان‌ها و سبک‌ها را به‌طور دقیق بررسی می‌کند.