فلسفه جسمانی (2جلدی)

انسان‌ها چگونه موجوداتی‌اند؟ دانش چیست؟ حقیقت چیست؟ ارزش‌های اخلاقی از کجا نشئت می‌گیرد؟ پرسش‌هایی از این دست برای سده‌ها در مرکز فلسفه غرب قرار داشته است. در پرداختن به آن‌ها، فیلسوفان انگاره‌های اساسی خاصی را مطرح کرده‌اند که ما می‌توانیم ذهن خود را با درون‌نگری بشناسیم.
نتایج علم شناختی به‌صورت تجربی نشان داده که بیشتر فکرها ناخودآگاهند. ما هیچ دسترسی مستقیم آگاهانه‌ای به سازوکارهای اندیشه و زبان نداریم. ایده‌های ما بسیار سریع و در سطحی بسیارعمیق پیش می‌روند که ما نمی‌توانیم آن‌ها را به شکلی ساده مشاهده کنیم. مفاهیم انتزاعی بیشتر استعاری‌اند. بسیاری از موضوع‌های فلسفه، مانند ماهیت زمان، اخلاق، علیت، ذهن و خود، به‌شدت بر استعاره‌های اساسی که از تجربه بدنی به دست آمده است‌، متکی هستند. آنچه در استدلال ما درباره چنین مفاهیمی به معنای واقعی کلمه وجود دارد ، حداقل است و از نظر مفهومی فقیر است. همه ثروت از استعاره به دست می آید. به عنوان مثال ، ما دو استعاره متقابل ناسازگار برای زمان داریم ، که هر دو آن را به صورت حرکت در فضا نشان می‌دهند: در یکی جریان از کنار ما و در دیگری در بعد فضایی که در امتداد آن حرکت می‌کنیم. ذهن تجسم یافته است. اندیشه به بدن نیاز دارد، نه به‌معنای پیش پا افتاده ای که برای تفکر به آن نیاز به مغز فیزیکی دارید؛ بلکه به این معنی که ساختار افکار ما از طبیعت بدن ناشی می‌شود. تقریباً تمام استعاره‌های ناخودآگاه ما براساس تجربیات رایج بدنی است. با توجه به این یافته‌ها، بیشتر موضوع‌های اصلی سنت فلسفی غرب زیر سوال می‌رود. شخص دکارتی، با ذهنی کاملاً جدا از بدن، وجود ندارد. شخص کانتی، قادر به عمل اخلاقی طبق دستور وجود ندارد.