راهنمای آکسفورد در تاریخ فلسفه سیاسی بنیادهای مدرن لیبرالیسم کلاسیک

اصطلاحِ «لیبرالیسم» محصول سده نوزدهم است، اما فقط ملانقطی‌ترین تاریخ‌‏نویسان استفاده این اصطلاح را به آن دوره محدود می‌‏کنند. تا سده نوزدهم، دیوید هیوم و فایده‏گرایان شرح‌های سنتی از حقوق و قرارداد را تضعیف کرده بودند و «لیبرالیسم» عمدتاً یک شیوة اصلاح‌‏کننده اقتصادِ سیاسی معنا می‌‏داد. لیبرال‌های سده نوزدهم بیش‌تر وارث آدام اسمیت بودند تا جان لاک، و از این نظر اصطلاح «لیبرالیسم» پس‌از تحول لیبرالیسمِ حقوق طبیعی «کلاسیک» استفاده شده است. دو الگو به شکل دادنِ تفسیر تاریخی سده هفدهم گرایش داشته‌اند. فرض بر این است که «لیبرالیسم اولیه» دشمن پیروز بر الهیات سیاسی مسیحی یا جمهوری‏ خواهی باستانی است. این کتاب مبانی نظری لیبرالیسم را آشکار می‌‏کند: یعنی تعهد به حاکمیت انحصاری؛ اعتقاد به مصنوع بودن نظم سیاسی؛ فردگرایی اتمیستی؛ تعهد به برابری طبیعی و حاکمیت مردمی؛ استقرار زبان قانونیِ حقوق و قرارداد؛ ارجحیت دادن به ثبات به‏ عنوان هدف اصلی سیاست.