راهنمای آکسفورد در تاریخ فلسفه سیاسی عصر نوزایی

ازآن‌جایی‌که ایدۀ روم و جهان مسیحیِ متحد افقی بود که اندیشۀ سیاسیِ عصر نوزایی با نظری به آن بالید، تخریب پارادایم رومیِ پاپی از درون ــ راه‌حل نیکولو ماکیاولی ــ یا مردود دانستن روم از هر نظر ــ راهی که به‌مثلِ حقوق‌دان‌های فرانسوی، فرانسوا هوتمان و ژان بُدَن، در پیش گرفتند ــ‌ همچون بدیلی در برابر مرجعیت پاپ و امپراتور قرار گرفت. ما تأکید را بر دو تن از برجسته‌ترین و بی‌شک تأثیرگذارترین اندیشمندان عصر نوزایی، نیکولو ماکیاولی (1469-1527) و تامس مور (1478-1535) خواهیم گذاشت. اگرچه به نظر نمی‌‏رسد که این اندیشمندان از وجود هم آگاه بودند‌ ـ‌ چه رسد به این‌که آثار یک‌دیگر را دیده باشند ـ‌ این واقعیت که رساله‌های شهریار (1513) و گفتارها دربارۀ لِوی (1514-1518) اثر ماکیاولی و ‌آرمان‌شهر نوشتۀ تامس مور (1516) فقط با فاصله‌ای کوتاه از هم تقریر شده‌اند، دلیل موجهی برای قیاس آن‌‌هاست. ‌درحالی‌که‌ تمرکز ما بر ماکیاولی و مور خواهد بود، اما باید در نظر داشت که بسیاری دیگر از نویسندگان رنسانس، اومانیست‌‏ها و فیلسوفان به شرح و تفسیر سیاست پرداخته و سهمی در بالیدن اندیشه و فلسفۀ سیاسی این دوران داشته‌اند