تاریخ ایرانیان دوره باستانی

“کنت ژوزف آرتور دوگوبینو”، نویسنده و مرد سیاسی معروف فرانسوی در سال 1816 م. متولد شد و پس از انجام تحصیلات مقدماتی، در مدرسۀ “سن سیر” به فراگرفتن متون نظامی مشغول شد. گوبینو بعد از مدتی مدرسۀ نظام را رها کرد و به مطالعه دربارۀ علوم اجتماعی و نژادشناسی و تحقیق در اصول تمدن و فرهنگ ملل پرداخت. وی دلباختۀ تمدن‌های باستانی اقوام ژرمنی و شرقی بود و کتابی نیز در زمینۀ اختلاف تمدن و فرهنگ نژادهای مختلف بشر نوشت. به عقیدۀ وی مساوی نبودن افراد و نژادهای مختلف بشر، از قوانین مسلم طبیعت است، و بر خلاف اصول انقلاب کبیر فرانسه، مردم با یک‌دیگر برابر نیستند، بلکه همواره گروهی بر دیگران برتری دارند که آنان را “برترین مردم” نام نهاد. هم‌چنین در میان ملت‌های مختلف نیز، دسته‌ای از دستۀ دیگر عالی‌ترند که ایشان را “برترین ملل” باید خواند؛ اقوام و ملل ممتاز و برگزیده نیز، باید بر سراسر جهان حکمروایی قطعی و مطلق داشته باشند. به اعتقاد گوبینو ترقی و تکامل ملت‌ها با نژاد آن‌ها بستگی کامل دارد و از میان نژادهای انسان، نژاد سفید از دیگران عالی‌تر است. گوبینو دوبار؛ یکی در سال 1854 و دیگر 1859 به ایران سفر کرده و در سفرهای خود به تحقیق و مطالعه دربارۀ تاریخ ایران و خصوصیات ملی و اجتماعی ایرانیان پرداخت و پس از سفر دوم خود کتاب حاضر را تالیف کرده که حدود سی سال پیش مرحوم میرزا ابوتراب‌خان نظم‌الدوله آن را به فارسی ترجمه کرد و اکنون توسط فرزند وی به چاپ رسیده است. در این کتاب، کنت دوگوبینو با مراجعه به ماخذ یونانی، رومی، اسلامی، ایرانی و… تاریخ ایران باستان را از آغاز مهاجرت اقوام ایرانی به فلات ایران، تا انقراض دولت اشکانیان تالیف کرده است. قابل ذکر است که گوبینو شیفتۀ تاریخ باستانی ایران بوده است و در سراسر کتاب بر تمدن، اخلاق، قوانین و خصوصیات اجتماعی و ملی ایرانیان قدیم، هم‌چنین، سیاست و مملکت‌داری شهریاران نام‌دار این کشور به دیدۀ تکریم می‌نگرد. وی ایران را مهد تمدن اقوام آریایی و منشاء یکی از بهترین حکومت‌ها و اساسی‌ترین قوانین بشری می‌شمارد.