تا دام آخر

گزیده‌ای از گفت‌و‌گوها و مقالات محمد پوینده که پس از مرگ وی در قتل‌های زنجیره‌ای به کوشش سیما صاحبی (پوینده) همسرش جمع‌آوری شده است. — پوینده نه یک عاصی احساساتی بود، نه عارفی که زندگی را خوار می‌شمرد و نه موجود خارق‌العاده‌یی گه با زمین و زمان می‌جنگید. زمین، زندگی، انسان، حیوان و چیزهای فناشدنی را دوست داشت و به ارزش و در عین حال حدود آن‌ها وقوف کامل داشت و به ارزش و در عین حال حدود آن‌ها وقوف کامل داشت. هیچ توهمی نداشت و و در هیچ دامی گرفتار نیامده بود _اگر چه به هر دامی پا می‌گذاشت. مثل موش بسیار چالاکی وارد دام می‌شد، طعمه‌یی را که برای اسارت‌اش نهاده بودند، می‌خورد و به طرف دام‌های دیگر می‌رفت و خوب می‌دانست که دام آخر –دام مرگ- در انتظار اوست. دامی که او در آن گام نهاد و دیگر بیرون نیامد.