سیاست گذاری سرمایه انسانی در ایران

سياست‌گذاران و دولتمردان، که سياست‌گذاري و هدايت دولت مدرن را بر عهده دارند، به‌منظور بالابردن درجه‌ي عقلانيت تصميم‌سازي‌ها و نتيجه‌بخشي اقدام‌ها و کنش‌هايشان در عرصه‌ي جامعه‌ي سياسي نيازمند درکي عميق از چيستي نهاد دولت و چگونگي کارکرد آن در مسير توسعه هستند. اين در حالي است که انسان و بالابردن شأن و منزلت او در جهان امروز اهميت روزافزوني دارد. از اين رو در دانش سياسي، اگر آن را يک سنت علمي و تحقيقاتي در نظر بگيريم، عامل انساني عمدتاً در قالب جمعيت و منابع انساني و کم و کيف آن هيچ‌گاه از نگاه تيزبين دانش‌پژوهان اين رشته‌ي دانشگاهي دور نمانده است […] «حوزه‌ي مطالعاتي سياست‌گذاري توسعه‌ي سرمايه‌ي انساني از مجموعه‌ي دانش‌هاي ميان‌رشته‌اي نوپديد است که در ذيل گرايش سياست‌گذاري عمومي و رشته‌ي علوم سياسي سعي دارد معضل‌هاي موجود در زمينه‌ي ايجاد، انباشت و توسعه‌ي سرمايه‌ي انساني را شناسايي كند و با بررسي تصميم‌ها، کنش‌ها و اقدامات دولت‌ها به تحليل پيامدهاي اين سياست‌ها بپردازد.» كتاب حاضر بر آن است تا در اين حيطه به بررسي و واكاوي سرمايه‌ي انساني در دوره‌ي خاصي از ايران بپردازد. (از متن پيش‌گفتار كتاب)