پیام‌آوران، فرشتگان حمایتگر، فرستادگان الهی ما را در میان بال‌های خود گرفته‌اند.

چه تندیسی در حاشیه‌ی میدان باشند؛

چه بر سنگ قبری حک شده باشند؛

چه بر دیوارهای کلیسا نقش شده باشند؛

چه بر دروازه‌ی بهشت نگهبانی دهند؛

ما را با رمزورازشان احاطه کرده‌اند.

نویسندگان بزرگ خواب آن‌ها را دیده‌اند و گاه با آن‌ها حرف زده‌اند.

در صفحات این کتاب شاید که خواب‌های خودمان را پیدا کنیم و یادمان بیاید که در رؤیا چه‌ها شنیده‌ایم.

جورج اورول می‌خواست هنر را برای خدمت به مردم عادی به کار گیرد اما تجربه و بینش عمیقی که او نسبت به مواضعش داشت، اگر می‌خواست روی کاغذ بیاید، همه‌گیر نمی‌شد و به دست مردم عادی نمی‌رسید. پس هوش سرشار و علاقه‌ کودکی‌اش به کتابخوانی را سرمایه خود کرد و داستانی نوشت که به سبک کتاب‌های کودکان، حیوانات شخصیت‌های آن هستند. این میانبری بود تا درک مفاهیم را برای مخاطب آسان‌تر کند. مزرعه‌ی حیوانات متاثر از رویدادهای سه دهه‌ی نخست سده بیستم است و اورول در آن به‌وضوح به نقد و استهزای حاکمیت شوروی و شخص استالین می‌پردازد.
جورج اورول روزنامه‌نگار، منتقد ادبی و شاعری انگلیسی است که توانست تلاش برای زندگی بهتر و آزادی را به انسان بیاموزد. او به خاطر نبوغش در مسائل اجتماعی و مکتب تساوی‌طلبی تحسین و از سویی دیگر به خاطر عشق به ادبیات به عنوان مرجع تحلیل‌های سیاسی و اجتماعی معرفی می‌شود.
او معتقد بود: «هیچ کتابی به‌راستی فارغ از جهت‌گیری سیاسی نیست. خود این عقیده که هنر نباید کاری به کار سیاست داشته باشد، موضعی سیاسی است.» به این ترتیب جورج اورول که از پنج سالگی می‌دانست، روزی نویسنده می‌شود، در پنج سال پایانی عمرش دست به خلق آثاری زد که حالا ما نام او را جدا از این آثار نمی‌دانیم. ابتدا در 1945 میلادی اثر شگفت‌انگیز و ماندگار «مزرعه‌ی حیوانات» را نوشت و بعد در 1949 میلادی آن را به چاپ رساند.

“محمد طلوعی” در کتاب پیش رو، مخاطب را سوار بر مرکبی از کتاب کرده و او را دقیقا زیر “زیر سقف دنیا” می‌چرخاند. او مخاطب را به ده شهر مختلف در سراسر جهان می‌برد تا ناظر سفر ماهیگیری پدر و پسری در رشت، نیمه‌شب‌های تهران، استانبول در کودتا، بمباران دمشق، چرخیدن در کافه‌های پاریس و رستوران‌های بیروت، خوردن ساندویچ در پالرمو، فوتبال در سارونو، علف‌کشی در آمستردام، و گشت و گذار مجدد در بازارهای معروف رشت باشد.
از منظری می‌توان گفت که چند نوع مسافر وجود دارد: یک دسته گردشگرانی که برای دیدن جاذبه‌ها به شهرها و ممالک مختلف سفر می‌کنند و دسته‌ی دیگر مسافران حرفه‌ای که می‌خواهند روحیه زندگی رایج مردم محلی را تجربه کنند. یک دسته هم شامل افرادی همچون “محمد طلوعی” است. او در هر مکان طعم زندگی به خصوص آنجا را می‌چشد و چیزهایی را می‌بیند که هیچکس تا به حال ندیده است.
او سپس این تجربه‌ها را با خواننده کتاب “زیر سقف دنیا” که “جستارهایی درباره‌ی شهرها و آدم‌ها” است، به اشتراک می‌گذارد؛ گویی که شما در حال خواندن یک روایت لذت‌بخش و سرگرم‌کننده هستید که تجربه‌ای بکر و منحصربه‌فرد را میان اوراق کتاب، عرضه می‎کند. تجربه در مکان است که قالب می‌گیرد و در جای خود اتفاق می‌افتد. “محمد طلوعی” در “زیر سقف دنیا” به قدرت روایت خود تکیه زده است و با پرداخت لوکیشنی داستان‌گونه، که نه در داستان، بلکه در واقعیت وجود دارد، شهرهایی را که به آنها سفر کرده، از جهات مختلفی برای مخاطب توصیف می‌کند. نه تنها تصاویر، بلکه اصوات، رایحه‌ها، رنگ و لعاب و صد البته طعم نیز در این روایت‌های شهر به شهر “محمد طلوعی” به چشم می‌خورد.

راستی وحشتناک نیست که آدمی می تواند در ایام خوشی از هولناک ترین واقعه شوخی کنان و آسوده خاطر یاد کند، طوری که گویی واقعه ای از این دست فقط برای دیگران پیش می آید و ممکن نیست برای خود ما رخ دهد؟! اما بعد رخ می دهد، باورش نمی کنی، با این همه به آن گردن می گذاری؛ و زمان می گذرد، به زندگی ادامه می دهی، در بستری می خوابی که زمانی با دلدار خود در آن سهیم بوده ای، از همان لیوانی می نوشی که او به لب برده است، در سایه سار همان درخت کاجی توت فرنگی می چینی که پیشتر با او می چیدی، با کسی که دیگر میوه نخواهد چید؛ و نه مرگ را دریافته ای و نه زندگی را.

سیلک خاطراتی را در «فوریت»، وقتی نوزده ساله بوده و هر روز عصر از لودیوین کوچیک نگهداری می کرده به یاد می آورد. لودیوین دلش می خواسته در باغ درخت ها را بغل کند، یاد بگیرد مثل پرندگان پرواز کند، زیر آسمان پرستاره بخوابد. در مدت نه ماه، هر دو در دنیایی رؤیایی کنار هم زندگی می کنند، خانواده ی دخترک هم در حاشیه هستند و غرق در رابطه انحصاری شان.
میشل لایاز با این رمان کاوش خود را در مشکلات خانوادگی ادامه می دهد. او بسیار موشکافانه شادی های کودکانه را از کوچکترین مسائل در حالی به تصویر می کشد که خانواده به آنها کوچکترین توجهی ندارد.

فرانسیسکو سونیاگا در رمان «مسافر هواپیمای ترومن» به زندگی سیاسی و ماجرای دیوخنس اسکالانته می‌پردازد؛ مردی که داوطلب ریاست‌جمهوری ونزوئلا شد و احزاب آزادی‌خواه برای متوقف کردن واپسگرایی، بر سر انتخاب او به اجماع رسیدند. اما رخداد نامنتظره‌ای دکتر اسکالانته را از رسیدن به جایگاه ریاست‌جمهوری باز داشت و پس از آن مسیر تاریخ عوض شد و ونزوئلا دوباره به‌سمت هرج‌ومرج، دیکتاتوری و کودتاهای نظامی رفت. او استعاره‌ای است از کهن‌الگویی که می‌خواهد منجی وطن خویش شود ولی در میانۀ راه جنون امانش نمی‌دهد و به تاریکخانۀ تاریخ فرستاده می‌شود.